Interpretacja Pepita - Tadeusz Faliszewski

Piosenka „Pepita”, brawurowo wykonywana przez legendarnego Tadeusza Faliszewskiego, stanowi komiczną perełkę z repertuaru polskiej sceny przedwojennej, doskonale odzwierciedlając charakterystyczne dla tamtych czasów poczucie humoru i dystans do melodramatycznych schematów miłosnych. Autorem zarówno słów, jak i muzyki tej hiszpańskiej waltzowej opowieści, jest niezwykle płodny i wszechstronny Feliks Konarski, znany również pod pseudonimami Ref-Ren czy Kafelek, twórca, którego dorobek obejmuje ponad dwa tysiące piosenek, a także słynne „Czerwone maki na Monte Cassino”. Ta rozpiętość twórczości Konarskiego, od patetycznych pieśni wojennych po lekkie, satyryczne walczyki, świadczy o jego niezwykłym talencie i umiejętności uchwycenia różnorodnych nastrojów.

Utwór rozpoczyna się od klasycznej, wręcz podręcznikowej, sceny romantycznych zalotów. Wiosna roztacza swe „wonie”, a don Padillio, młody (lub młody duchem) amant, płonie miłością do Pepity. Śle jej dary i nuci serenady przy dźwiękach gitary – obrazek idealnie wpisujący się w stereotypowy kanon miłosnych deklaracji. Warto zauważyć, że w tekście piosenki pojawia się alternatywne imię „don Badylios”, co może być zabawnym zniekształceniem lub lokalnym wariantem, a sam Faliszewski w swoich wykonaniach preferował formę „Padillo”. Refren, powtarzany z ekspresyjnym zapałem, wyznaje, że Pepita to „chętna, ponętna kobita”, a serce zalotnika jest „rozbite” miłością. Błagania o wyjście na balkon i prośby „moją bądź” podkreślają początkową, szaleńczą pasję i idealizację obiektu westchnień.

Drugi akapit utworu przenosi nas w apogeum tej idyllicznej miłości – nastało gorące lato, a don Padillio i Pepita „przeżywają miodowe miesiące” na kwiecistej łące. Wszystko wydaje się zmierzać ku szczęśliwemu zakończeniu, potwierdzając konwencję romansu. Jednak to właśnie w tym momencie, poprzez powtórzenie refrenu, zaczyna się zarysowywać podskórna ironia. O ile początkowe „błagam cię, wyjdź na balkon i siądź” było wyrazem tęsknoty, o tyle powtórzone w kontekście „miodowych miesięcy” nabiera już lekko absurdalnego, a może nawet męczącego charakteru. Zmienia się także nieco forma refrenu, z rozbudowanym „O Pepi-pi-pi-pi-pi-pita”, które może sugerować rosnące zniecierpliwienie lub wręcz komiczną duszność zakochania.

Prawdziwy przełom następuje wraz z nadejściem jesieni i zimy. Narracja miłosna, zamiast dojrzeć lub pogłębić się, ulega totalnej dekonstrukcji. Don Padillio, który wcześniej cierpiał z miłości, teraz „ledwo wytrzyma”, ponieważ Pepita „działa mu na nerwy” i „miłością zamęcza bez przerwy”. To brutalne zderzenie romantycznych uniesień z prozą codzienności i irytacją jest sercem humoru piosenki. Zamiast czułych słów, pojawia się deklaracja: „już mam ciebie po uszy do syta” i desperackie „brak mi sił, żebym wszystko to zniósł”. Faliszewski, jako wykonawca, doskonale potrafił oddać tę przemianę nastroju, od słodkiego amanta po znużonego nieszczęśnika, co było cechą jego talentu aktorskiego i wokalnego.

Finał utworu to już czysta groteska. Don Padillio, doprowadzony do ostateczności przez natłok uczuć (czy raczej ich przesyt), oświadcza, że „przez ciebie wyciągnę kopyta” i „zębami zazgrzytał, wziął i skonał na zawsze i szlus. Żegnajcie”. Ta dramatyczna śmierć z wyczerpania miłością jest prześmiewczym podsumowaniem całej historii. Piosenka nie jest więc prostą opowieścią o miłości, lecz zabawną parodią sentymentalizmu, który w nadmiarze może prowadzić do absurdalnych konsekwencji. Tadeusz Faliszewski, jako piosenkarz kabaretowy i rewiowy, był mistrzem w przekazywaniu tego typu żartu, łącząc lekkość wykonania z głębokim zrozumieniem komicznego tekstu. „Pepita” to dowód na to, że nawet najgorętsze uczucia mogą, z czasem, ewoluować w coś zupełnie nieoczekiwanego i... śmiertelnie męczącego.