Interpretacja Alors On Danse - Stromae

„Alors On Danse” Stromae’a to utwór, który z pozornie lekką, taneczną melodią kontrastuje z niezwykle refleksyjnym i gorzkim tekstem. Wydany we wrześniu 2009 roku w Belgii, a następnie w lutym 2010 w pozostałej części Europy, szybko stał się światowym hitem, zajmując pierwsze miejsca na listach przebojów w wielu krajach, w tym w Austrii, Niemczech, Francji, Holandii czy we Włoszech. Artysta, Paul Van Haver, znany jako Stromae (co jest anagramem słowa „maestro”), łączy w swojej twórczości elementy muzyki elektronicznej, hip-hopu, chanson i folku, tworząc unikalne brzmienie, które z łatwością trafia do szerokiej publiczności.

Sercem piosenki jest ukazanie błędnego koła problemów i próba ucieczki od nich poprzez taniec. Stromae w wywiadach podkreślał, że inspiracją do powstania utworu było obserwowanie ludzi na imprezach i w klubach, którzy poprzez taniec starali się zapomnieć o codziennych troskach. Sam autor określił tę koncepcję jako swoją „filozofię”. Tekst rozpoczyna się od serii przyczynowo-skutkowych zależności, które malują ponury obraz życia współczesnego człowieka: „Kto mówi 'nauka' mówi 'praca', Kto mówi 'praca' mówi ci 'pieniądze', Kto mówi 'pieniądze' mówi 'wydatki', Kto mówi 'kredyt' mówi 'dług'”. To niekończąca się spirala, która prowadzi do poczucia uwięzienia i beznadziei: „Kto mówi 'dług' mówi ci 'komornik', Zgadza się na tkwienie głęboko w gównie”.

Dalej artysta rozszerza perspektywę na inne aspekty życia. Miłość nie przynosi ukojenia, lecz prowadzi do „dzieci” i nieuchronnego „rozwodu”. Związki z bliskimi wiążą się ze „smutkiem”, ponieważ „nieszczęścia chodzą parami”. Nawet globalne problemy, takie jak „kryzys”, „głód” i „trzeci świat”, są częścią tego uniwersalnego cierpienia. W obliczu takiego natłoku trosk, naturalną reakcją jest zmęczenie i chęć ucieczki: „Kto mówi 'zmęczenie' mówi 'pobudka nadal głuchym od wczoraj', Więc wychodzimy by zapomnieć o wszystkiech problemach.”.

I właśnie w tym miejscu pojawia się tytułowe „Alors on danse” – „Więc tańczymy”. Taniec staje się rytuałem zapomnienia, chwilową amnezją, która pozwala oderwać się od przytłaczającej rzeczywistości. To próba odnalezienia ulgi w pulsującym rytmie, choć świadomość problemów nigdy nie znika całkowicie. Refren, powtarzany wielokrotnie, nabiera charakteru zarówno prośby, jak i desperackiego wołania o choćby chwilowe wytchnienie.

Kolejna zwrotka zagłębia się w wewnętrzny konflikt. Gdy wydaje się, że najgorsze już za nami, problemy wracają ze zdwojoną siłą: „Gdy wreszcie myślisz, że z tego wyszedłeś, gdy już tego nie ma i nagle znowu jest!”. Artysta zastanawia się, czy to muzyka jest przyczyną, czy też problemy są źródłem muzyki, co podkreśla symbiotyczny związek między cierpieniem a ekspresją artystyczną. Poczucie bezsilności jest ogromne: „To łapię cię za flaki, zajmuje ci za głowę i potem modlisz się, by to się skończyło”. Jednak uświadomienie sobie, że „to twoje ciało, to niebo” sprawia, że nie można dłużej „zatykać uszu”. Krzyk staje się jeszcze głośniejszy, a problemy nie ustają.

W tym momencie następuje delikatna zmiana – „Alors on chante” – „Więc śpiewamy”. Śpiewanie, podobnie jak taniec, jest formą ekspresji, która pozwala na wydobycie z siebie nagromadzonych emocji, choćby poprzez proste lalala. Dopiero gdy śpiew się kończy, powraca taniec, jako ostateczna, choć tymczasowa, forma ukojenia: „A potem gdy tylko to się skończyło, więc tańczymy”. Ostatnie powtórzenia frazy „Et ben y en a encore” („I znowu to jest”/ „No i jest ich więcej”) brutalnie przypominają, że cykl problemów jest nieprzerwany. Taniec i śpiew to tylko chwilowe antidotum, nie rozwiązanie.

„Alors On Danse” to więc hymn o poszukiwaniu ulgi w obliczu nieustannych życiowych wyzwań, o próbie przetrwania w świecie pełnym pułapek i rozczarowań. Stromae, jako piosenkarz i kompozytor, tworzy utwór, który dzięki chwytliwej, elektronicznej melodii maskuje głęboką melancholię i uniwersalny przekaz o ludzkiej kondycji. To połączenie tanecznego rytmu z bolesną szczerością sprawiło, że piosenka zyskała tak ogromne uznanie i stała się globalnym fenomenem. Sam Stromae mówił, że jego muzyka to mieszanka folku, chanson, hip-hopu i elektroniki, a do jej stworzenia użył prostych narzędzi w programie Reason, dowodząc, że można „powiedzieć coś ze znaczeniem, ale w naprawdę prosty sposób”.