Interpretacja Daj Mi Znać (feat. Michał Szczygieł) - Sobel

Utwór „Daj Mi Znać”, wydany 26 czerwca 2020 roku jako singiel oraz część EP-ki „Kontrast”, stanowi głębokie, emocjonalne spojrzenie w skomplikowany świat relacji i rozstań. Sobel, w duecie z Michałem Szczygłem, finalistą ósmej edycji „The Voice Of Poland”, tworzy piosenkę, która choć osadzona w rapowej estetyce, wyraźnie wykracza poza gatunkowe ramy, co zresztą sam Sobel podkreślał, mówiąc: „Nie jestem raperem. Muzyka to muzyka, dla mnie bez granic”. EP-ka „Kontrast” jest zresztą opisywana jako materiał ukazujący świat artysty w różnorodny sposób, stanowiący „klucz do zrozumienia całości twórczości” Sobla, łączący mocne rapowe bity z balladowym klimatem.

Piosenka otwiera się zwrotką Sobla, która od razu wprowadza słuchacza w stan wewnętrznego rozdarcia. Artysta przyznaje: „Wyobraź sobie sama, że tak trochę u mnie źle bez Ciebie”, co jest jasnym sygnałem tęsknoty i bólu po rozstaniu. Jednocześnie pojawia się sprzeczność: „Mimo tego chyba wiem, że nie chcę”, co sugeruje świadomość toksyczności relacji lub jej bezcelowości, mimo nadal żywego uczucia. Te „dreszcze” są echem minionych chwil, fizyczną manifestacją niewygasłych emocji. Sobel opowiada o intensywności swojego obecnego życia – „teraz dzieje się o wiele więcej” – lecz to życie toczy się bez niej, a ona „po prostu już o niczym nie wiesz”. To poczucie dystansu i osamotnienia, pomimo zgiełku codzienności, jest niezwykle sugestywne. Nawet w snach, jak wyznaje artysta, utrzymuje się iluzja bliskości: „W snach nadal trzymam Cię za rękę”. Ta rozbieżność między rzeczywistością a podświadomym pragnieniem jest bolesna.

Dalsza część zwrotki eksploruje ironię sytuacji: „Trochę śmieszne, bo już trochę minęło, a ja nadal pewnie tęsknię”. Sobel zdaje sobie sprawę z upływu czasu, ale nie potrafi oderwać się od przeszłości. Zauważa, że „Sentymentem zakrywam to co błędne”, co wskazuje na próbę idealizowania dawnego związku, pomijania jego niedoskonałości, by móc pielęgnować tęsknotę. Sam fakt nagrywania tej piosenki jest dla niego „śmieszny”, co może oznaczać dystans do własnych uczuć, autoironię, ale i przyznanie się do bezradności wobec nich. W tym fragmencie Sobel zwraca się bezpośrednio do byłej partnerki, namawiając ją do otarcia łez i jednocześnie prognozując trudności w porozumieniu oraz w odrzuceniu wzajemnej nienawiści, jeśli taka się pojawiła. Fundamentalne pytanie brzmi: „Jak mam przełamać tę barierę?” – to bariera nie tylko między nimi, ale i w nim samym.

Refren w wykonaniu Michała Szczygła, z jego charakterystyczną, lżejszą wokalistyką, stanowi dramatyczne wołanie o jasność: „Może daj mi znać, chciałbym wiedzieć zanim już dotknę dna, dotknę dna”. To prośba o sygnał, o informację, która mogłaby uratować podmiot liryczny przed całkowitym załamaniem. Pyta również: „co jeżeli teraz nadszedł ten czas, ten czas, o ten czas, to nasz czas”, co wprowadza element nadziei na odnowienie, na danie sobie kolejnej szansy, być może w nowym, dojrzalszym kontekście.

W drugiej zwrotce Sobel kontynuuje rozważania nad możliwością powrotu: „Co jeśli spytam Cię o powrót / Czy damy radę przeżyć jeszcze raz to / Czy damy radę z taką ciężką prawdą / Szczerze powiedz, w ogóle czy jeszcze warto”. Te pytania ujawniają głębokie wątpliwości – nie tylko co do szczerości uczuć, ale i co do zdolności obojga do zmierzenia się z przeszłymi błędami i bólem. Wyczuwalne jest, że cierpienie jest obopólne: „Wierz mi, wiem jak bardzo już źle Ci / Jest u mnie tak bez przerwy”. Wzywa do wspólnej ucieczki od tego cierpienia: „podaj mi rękę, lećmy stąd”. Pomimo chęci cieszenia się życiem i nauki, to „ciężko idzie”, a „Nostalgia psuje psychę”, paraliżując zdolność do racjonalnego myślenia i działania. W tym emocjonalnym zamęcie jedynym jasnym pragnieniem jest „Tylko Ciebie widzieć”.

Mostek, śpiewany przez obu artystów, potęguje poczucie wspólnego niepokoju: „Jak się nie martwić, gdy myślę co z nami / Jak potoczą sprawy się, czy spełnią plany”. Te wersy doskonale oddają uniwersalne obawy związane z niepewnością przyszłości związku, z lękiem przed niespełnionymi nadziejami. Powtarzające się pytanie „Może daj mi znać” w refrenie Michała Szczygła, podkreśla ten fundamentalny brak zamknięcia, to nieustanne zawieszenie między tym, co było, a tym, co mogłoby być.

„Daj Mi Znać” to utwór o bolesnej, choć może i skazanej na porażkę, nadziei na odnowienie utraconej bliskości. To opowieść o niemożności pełnego odcięcia się od przeszłości, o ciągłym mierzeniu się z sentymentem i nostalgicznymi wspomnieniami, które z jednej strony są pocieszeniem, z drugiej – obciążeniem. Piosenka, którą Czarny HIFI i Piotr Lewandowski wyprodukowali, staje się szczerym wyrazem wewnętrznego konfliktu – pragnienia zapomnienia i ruszenia dalej kontra uporczywa tęsknota i chęć zrozumienia, czy „teraz nadszedł ten czas” na kolejną próbę. Utwór ten rezonuje z wieloma słuchaczami, ponieważ porusza uniwersalne tematy związane z kruchością ludzkich uczuć i poszukiwaniem sensu w poplątanych ścieżkach miłości i rozstań.