Interpretacja Pick Up the Bones - Shining

Utwór "Pick Up the Bones" Alice'a Coopera to wstrząsająca pieśń o niewyobrażalnej tragedii i konsekwencjach wojny, pochodząca z jego albumu "Brutal Planet" z 2000 roku. Geneza tej piosenki jest równie poruszająca, co jej tekst. Sam Alice Cooper wyznał, że inspiracją do jej napisania był reportaż telewizyjny, który obejrzał podczas wywiadu. Opowiadał on o wojnie w Bośni, gdzie mężczyzna, po zniszczeniu jego wioski przez wojska, zbierał kawałki ciał swojej rodziny w starą poszewkę na poduszkę, by je pochować. Ten obraz, ukazujący bezwzględne okrucieństwo życia i rozpad ludzkiego istnienia pod wpływem konfliktu, głęboko naznaczył artystę.

Tekst piosenki to nic innego, jak zapis tej makabrycznej sceny widzianej oczami ocalałego, który przemierza zgliszcza swojego domu i życia. Utwór zaczyna się od poruszających słów: "Collecting pieces of my family / In an old pillow case" (Zbieram kawałki mojej rodziny / Do starej poszewki na poduszkę). Dalej następuje bolesny katalog odnalezionych szczątków, które są jedyną pozostałością po bliskich: "This one has a skull / But it don't have a face" (Ta ma czaszkę / Ale nie ma twarzy). Wskazuje na ramiona ojca, pierścień babci, nogi siostry, zepsute zęby, ucho brata i dłoń przyjaciela. Każdy kolejny fragment to ciche świadectwo straty, podkreślające niemożność przywrócenia tego, co bezpowrotnie utracone: "And I just can't / Put them back together again" (I po prostu nie potrafię / Złożyć ich z powrotem).

Refren, powtarzany kilkakrotnie, stanowi próbę, a może raczej jedyną dostępną formę pożegnania i ukojenia w obliczu takiej traumy: "Pick up the bones / And set them on fire / Follow the smoke going higher and higher / Pick up the bones / And wish them goodnight / Pray them a prayer and turn out the light" (Zbierz kości / I podpal je / Podążaj za dymem unoszącym się coraz wyżej / Zbierz kości / I życz im dobrej nocy / Pomódl się za nich i zgaś światło). Interpretacja tych słów, zwłaszcza frazy o dymie, wskazuje na rytualne spalenie szczątków, być może jako jedyny sposób na symboliczne ich pogrzebanie. Niektórzy widzą w tym również podtekst desperackiej tęsknoty za zmarłymi, a nawet skojarzenia z myślami samobójczymi, by do nich dołączyć. To jednak przede wszystkim obraz rytuału przejścia, który ma przynieść ulgę w niewyobrażalnym cierpieniu.

Kolejne zwrotki potęgują poczucie grozy, malując obraz totalnej dewastacji: "There are stains on the floor / Where the kitchen once stood / There are ribs in the fireplace / Mixed with the wood" (Na podłodze są plamy / Gdzie kiedyś stała kuchnia / W kominku są żebra / Wymieszane z drewnem). Utwór nie oszczędza słuchacza, opisując fizyczne i psychiczne rany wojny: "Some bullets in the back / And some scars on the skin" (Kilka kul w plecach / I blizny na skórze). Pojawia się również jasne wskazanie na sprawców tej hekatomby: "There were demons with guns / Who marched through this place / Killing everything that breathed / They're an inhuman race" (Byli tam demoni z bronią / Którzy maszerowali przez to miejsce / Zabijając wszystko, co oddychało / To nieludzka rasa). To bezpośrednie odniesienie do żołnierzy, którzy dopuścili się zbrodni na bezbronnych rodzinach. Widmo piekła jest namacalne – "the smell of this hell / Is making me sick" (zapach tego piekła / Przyprawia mnie o mdłości).

Zakończenie piosenki, choć na początku zdaje się dawać promyk nadziei – "Now maybe someday / The suns gonna shine / Flowers will bloom / And all will be fine" (Może kiedyś / Słońce zaświeci / Kwiaty zakwitną / I wszystko będzie dobrze) – szybko ją brutalnie unicestwia. Ostatnie linijki to gorzka konstatacja nieodwracalności zniszczenia: "But nothing will grow / On this burnt cursed ground / Cause the breath of the death / Is the only sound" (Ale nic nie urośnie / Na tej spalonej, przeklętej ziemi / Bo dech śmierci / Jest jedynym dźwiękiem). Ten utwór jest surowym, bezkompromisowym przypomnieniem o ludzkich okrucieństwach i trwałych bliznach, jakie pozostawia wojna, rezonując z tragicznymi wydarzeniami, które dzieją się na świecie. Alice Cooper, znany z makabrycznych inscenizacji, tym razem prezentuje horror, który jest aż nazbyt realny.