Interpretacja Zabierz Mnie Stąd - Seweryn Krajewski

Piosenka "Zabierz Mnie Stąd" Seweryna Krajewskiego to niezwykle poruszająca liryka, której siła tkwi w głębokiej tęsknocie za utraconym światem i gorzkiej refleksji nad jego przemianą. Tekst, napisany przez wybitną polską poetkę Agnieszkę Osiecką, w warstwie dosłownej jest lamentem nad dewastacją Mazur, miejsca niegdyś idealizowanego i kojarzonego z miłością oraz spokojem. Muzyka Seweryna Krajewskiego, z jego charakterystyczną melancholią i pięknem, doskonale współgra z tym sentymentalnym, a zarazem krytycznym przesłaniem. Utwór pochodzi z telewizyjnego cyklu "Sentymenty" z lat 1977-1979, co dodatkowo podkreśla jego nostalgiczny charakter.

Już sam początek, "Zabierz mnie stąd na miłość boską, bo to już nie są te Mazury", jest dramatycznym wołaniem o ratunek i ucieczkę od rzeczywistości, która rozczarowuje i boli. Podmiot liryczny wyraża żal, że magiczne Mazury, gdzie niegdyś "jeździło się kochać wiosną i powracało w czas purpury", straciły swój pierwotny urok. To nie tylko tęsknota za konkretnym miejscem, ale i za stanem ducha, za beztroską, intymnością i pięknem, które symbolizowała nieskażona natura. Agnieszka Osiecka, autorka słów, miała bardzo osobisty związek z Mazurami. Jak sama wspominała, odwiedzała wieś Krzyże nad Jeziorem Nidzkim wraz z artystami STS w latach 50. i 60., nazywając Mazury "odkryciem naszego pokolenia". Z biegiem lat, wraz z rozwojem turystyki w latach 80., Osiecka przestała tam bywać, a rozstanie z tym miejscem podsumowała właśnie słowami tej piosenki. Ta ciekawostka rzuca nowe światło na emocje zawarte w tekście, czyniąc go osobistym świadectwem utraty raju.

Kolejne strofy malują obraz zniszczenia, niemal apokaliptyczny w swej wymowie. "Sarny chorują tu na serce, w huku głośników i traktora" to uosobienie cierpiącej przyrody, która nie wytrzymuje natłoku cywilizacyjnego hałasu i obecności człowieka. Obraz "mchów konających w poniewierce w uścisku peta i buciora" jest bolesny i dosadny, ukazując bezmyślność i lekceważenie natury przez turystów. To mocna metafora zaśmiecania i deptania tego, co delikatne i bezbronne. Odzwierciedla to frustrację i bezsilność wobec postępującej komercjalizacji i masowej turystyki, która zamiast podziwiać, bezpowrotnie niszczy.

Ostatnia strofa przynosi najgłębszą, autoironiczną gorycz: "Niewysłowione grzybów męki, potworne kacząt przypadłości, gdy w noc je budzą te piosenki, które pisałem Ci z miłości...". To właśnie tutaj tkwi sedno interpretacji. Podmiot liryczny, Agnieszka Osiecka, uświadamia sobie, że to, co kiedyś było wyrazem miłości i piękna – piosenki, które sama (lub artyści z nią związani, jak Seweryn Krajewski) tworzyła – teraz, w nowym kontekście, staje się częścią destrukcyjnego hałasu. Jej własne dzieła, kiedyś pisane z najszczerszych uczuć, wpadają w obieg masowej kultury, są odtwarzane w nieodpowiednich warunkach (np. z głośników) i budzą zwierzęta, przyczyniając się do chaosu i cierpienia, które tak mocno opłakuje. Jest to paradoksalne i tragiczne zarazem: dawne świadectwa miłości stają się mimowolnymi sprawcami cierpienia.

"Zabierz Mnie Stąd" jest więc nie tylko elegią o Mazurach, ale uniwersalną opowieścią o utracie niewinności, o zderzeniu idealistycznych wspomnień z brutalną rzeczywistością, a także o gorzkim smaku ewolucji, w której nawet to, co kiedyś było piękne, może zostać skażone. To manifest ekologiczny, miłosny i nostalgiczny, w którym harmonia melodyczna Krajewskiego spotyka się z poetycką precyzją i emocjonalną głębią Osieckiej, tworząc utwór ponadczasowy, wciąż rezonujący z dzisiejszymi problemami środowiskowymi i tęsknotą za nieskażonym światem.