Interpretacja Wszystkiego co najlepsze - Seweryn Krajewski

Piosenka Seweryna Krajewskiego "Wszystkiego co najlepsze" to utwór, który w swojej prostocie i melodyjności kryje głębokie, humanistyczne przesłanie. Chociaż tytuł sugeruje życzenie "wszystkiego co najlepsze", to sam tekst przewrotnie odwraca to popularne powiedzenie, proponując bardziej realistyczną i mniej idealistyczną wizję szczęścia. Nie chodzi tu o perfekcję, lecz o równowagę, autentyczność i harmonię w codziennym życiu.

Utwór otwiera się od stwierdzenia: "Wszystkiego... nie musi być najlepsze, / A niebo czyste i powietrze, / I woda, i ręce, ręce czyste, / Pogoda i ryby wy Wiśle.". Ten fragment od razu ustanawia ton piosenki, sugerując, że do szczęścia wcale nie jest potrzebne to, co idealne, najlepsze czy bez skazy. Ważniejsze jest to, co prawdziwe i dostępne. Czyste powietrze, woda, a nawet „ryby w Wiśle” – to podstawowe elementy życia, które stają się symbolem nieskomplikowanej egzystencji, gdzie liczy się czystość intencji ("ręce czyste") i niezobowiązujące piękno natury. Brak potrzeby "najlepszego" to wyraz pewnego rodzaju pokory i dystansu do wszechobecnego dążenia do doskonałości, które często bywa frustrujące i nierealne.

Kolejna zwrotka rozszerza to przesłanie na relacje międzyludzkie i sprawiedliwość społeczną: "Niech będzie lżej, przyjemniej i prawdziwiej, / I szerzej, mniej, a za to sprawiedliwiej, / Dogada się niech wreszcie Czesiek z Leszkiem, / A Mietek też niech zmieni orła w reszkę.". Tutaj Seweryn Krajewski, często uznawany za jednego z największych polskich kompozytorów, porusza kwestie bliskie każdemu. Prośba o to, by było "lżej, przyjemniej i prawdziwiej", odzwierciedla pragnienie mniej stresującego, bardziej autentycznego życia. Fraza "szerzej, mniej, a za to sprawiedliwiej" jest swoistym paradoksem, który może oznaczać szerszą perspektywę, mniej zawiści i więcej równego traktowania. Postacie "Cześka z Leszkiem" oraz "Mietka zmieniającego orła w reszkę" to uniwersalne archetypy sąsiadów, znajomych, a nawet politycznych oponentów, którzy zamiast walczyć, powinni znaleźć drogę do pojednania i kompromisu. Zmiana "orła w reszkę" to symbol zakończenia kłótni i pójścia na ustępstwa, co jest esencją sprawiedliwego współistnienia.

Dalsze wersy kontynuują ten realistyczny i praktyczny ton: "Wszystkiego... nie naraz a po trochę, / Starego portfela pchaj w pończochę, / A rolnik niech orze na traktorze, / A wolni niech nigdy - nie daj Boże.". Tutaj Krajewski akcentuje cierpliwość i rozwagę – ważne jest, by dążyć do celu "po trochę", nie wszystko "naraz". Rada, by "starego portfela pchać w pończochę", to dowcipny, ale zarazem mądry apel o oszczędność i zapobiegliwość, typową dla prostego, ludzkiego myślenia. Obraz rolnika orzącego na traktorze to symbol codziennej pracy i stabilności, niezależnie od wielkich idei. Zaskakujące ostrzeżenie "A wolni niech nigdy - nie daj Boże" może być interpretowane jako przestroga przed nadmiernym idealizowaniem wolności, która, bez odpowiedzialności, może prowadzić do anarchii lub nieszczęścia. Możliwe, że jest to również refleksja nad wolnością w kontekście ówczesnych realiów społeczno-politycznych, gdzie "wolność" bywała rozumiana w różny sposób.

Piosenka osiąga punkt kulminacyjny w przedostatniej zwrotce: "Niech odwaga przestanie już być męstwem, / A prawda naga nie będzie już przekleństwem, / Niech się spotka na polu pod Kielcami / Rozum i Sens, Złotówka z Dolarami.". Te wersy to gorzka refleksja nad wartościami. Odwaga, która staje się "męstwem", to często heroizm wymagający ofiar, co sugeruje, że w idealnym świecie nie byłaby tak potrzebna, bo życie byłoby po prostu łatwiejsze. "Naga prawda" często bywa bolesna i niewygodna, dlatego nazywanie jej "przekleństwem" trafnie oddaje społeczne unikanie trudnych faktów. Wisienką na torcie jest życzenie spotkania "Rozumu i Sensu" ze "Złotówką z Dolarami" na "polu pod Kielcami". To bardzo konkretny i zarazem symboliczny obraz. Kielce, jako miasto w centralnej Polsce, mogą reprezentować typową polską rzeczywistość, gdzie zderzają się ideały (Rozum i Sens) z pragmatyzmem ekonomicznym (Złotówka z Dolarami). Jest to pragnienie pojednania wartości duchowych z materialnymi, a także zrównoważenia aspiracji narodowych z globalnymi trendami.

"Wszystkiego co najlepsze" to utwór, którego autorem tekstu jest Krzysztof Dzikowski, a muzykę skomponował Seweryn Krajewski. Piosenka była pierwszym wielkim przebojem Ireny Jarockiej, który ukazał się 50 lat temu (stan na 2018 rok, czyli około 1968 rok), otwierając jej drogę do bogatej kariery. To ciekawe, że piosenka pierwotnie była wykonywana przez Jarocką pod tytułem "Gondolierzy znad Wisły", z czasem zyskała dodatkowy, sympatyczny tytuł "Wszystkiego co najlepsze" i przetrwała próbę czasu. Fakt, że Krajewski napisał muzykę do tak ważnego dla polskiej sceny utworu, podkreśla jego wszechstronność i talent kompozytorski, wykraczający poza twórczość z Czerwonych Gitar. Krajewski opuścił Czerwone Gitary w 1997 roku, ale jego kariera solowa i kompozytorska trwała dalej. Dziś Seweryn Krajewski mieszka w Stanach Zjednoczonych i nadal tworzy, choć jego powrót do Polski, jak twierdzą znajomi, jest dla niego powrotem do przeszłości, której unika. Utwór "Wszystkiego co najlepsze" pozostaje świadectwem jego wrażliwości i umiejętności uchwycenia uniwersalnych pragnień w prostych, ale poruszających słowach i melodiach.

W swojej istocie, piosenka Seweryna Krajewskiego jest hymnem na cześć normalności i umiaru. Przypomina, że prawdziwe szczęście nie zawsze tkwi w szczytach osiągnięć czy luksusach, ale często w spokoju, sprawiedliwości, prostocie i harmonii codziennego życia. To przesłanie, które wciąż rezonuje, zachęcając do doceniania tego, co mamy, i dążenia do świata, w którym życie jest po prostu lżejsze, przyjemniejsze i bardziej prawdziwe.