Piosenka „Serce wróć” Seweryna Krajewskiego to intymna i pełna nadziei opowieść o marzeniach, które odsuwa się w przyszłość, by móc sprostać codziennym obowiązkom. Utwór, którego słowa napisała Agnieszka Osiecka, a muzykę skomponował Seweryn Krajewski, pierwotnie powstał jako instrumentalny motyw przewodni do serialu „Jan Serce” z 1981 roku. Melodia tak bardzo spodobała się widzom, że Agnieszka Osiecka dopisała do niej słowa, tworząc jeden z najbardziej rozpoznawalnych hitów Krajewskiego, choć często mylony z innym, również pięknym utworem „Uciekaj moje serce”. Współpraca Krajewskiego z Osiecką zaowocowała wieloma niezapomnianymi piosenkami i jest uznawana za niezwykle szczęśliwe połączenie dwóch wielkich talentów polskiej muzyki.

Początkowe strofy piosenki malują obraz rutyny i odkładania własnych pragnień na później: „Za rok pójdziemy na zające, za rok ujrzymy się na łące, a dziś kładziemy dzieci spać, żeby jutro wstać”. Ten refreniczny motyw „Za rok…” powtarza się, podkreślając cykliczność życia, gdzie teraźniejszość jest zdominowana przez obowiązki – karmienie „głodnych psów” czy liczenie „każdego grosza”, aby „napełnić kosz”. To poczucie odkładania marzeń, ale nigdy z nich nierezygnowania, jest kluczowe dla utworu. Jest w tym pewna melancholia, ale jednocześnie wytrwałość w oczekiwaniu na lepsze jutro.

Centralnym punktem utworu jest przejmujący refren: „Wróć moje serce, serce wróć, niemodną śpiewkę starą nuć. Co się zaczęło w mężnym śnie, to się nie może skończyć źle”. Jest to nie tylko prośba o powrót do młodzieńczego zapału i nadziei, ale także głębokie przekonanie o sile marzeń i odwadze, z jaką się je niegdyś podjęło. „Niemodna śpiewka stara nuć” może symbolizować powrót do podstawowych wartości, do niewinnych, być może nieco naiwnych, ale szczerych pragnień z przeszłości. To podkreśla wieczny optymizm, który nie pozwala na porzucenie nadziei, nawet w obliczu trudności.

Dalsze części piosenki to dialog, w którym podmiot liryczny zwraca się do bliskiej osoby, zbijając jej wątpliwości i poczucie rezygnacji. „Nie śmiej się miła, że to tak biedny batalion fartu brat” – przyznaje, że los bywa trudny, ale od razu kontruje: „Ale za rogiem tuż, tuż czeka nadzieja w wianku z róż”. To piękne, poetyckie wyrażenie niezachwianej wiary w to, że szczęście jest tuż obok, wystarczy tylko w nie uwierzyć. Kolejny wers „Nie mów mi żono, że już czas odłożyć karty, krzyknąć pas” to sprzeciw wobec kapitulacji i poddania się. Obraz „lotniska moich snów”, na którym „świeci nadziei srebrny nów”, jest niezwykle plastyczny i sugeruje, że nawet w nocy, w ciemnościach, zawsze pojawi się nowy początek, nowa szansa na spełnienie.

Piosenka kulminuje w bezpośrednim wezwaniu: „Nie płacz kobieto, nie licz ran, uwierz poetom, uwierz nam. To się nie może skończyć źle, co się zaczęło w mężnym śnie”. To apel o zaufanie do przemijającej, ale wciąż żywej, poezji życia, która dostarcza siły do walki z przeciwnościami. Podkreśla to ponownie fundamentalną ideę, że prawdziwie ważne marzenia i odważne początki mają w sobie moc przetrwania.

Zaskakującym elementem jest anglojęzyczne zakończenie: „Come back my heart, come back my heart, let us begin and let us start As if we were my daddy’ watch or a new bottle full of Scotch”. Ten nagły zwrot w języku angielskim wprowadza pewną uniwersalność przesłania, a jednocześnie czyni je bardziej przyziemnym i bezpośrednim. Porównanie do „zegarka taty” sugeruje powrót do prostoty, niezawodności i dziedzictwa, a „nowa butelka szkockiej” może symbolizować nowy początek, świeżość i gotowość do cieszenia się życiem, bez względu na upływ czasu. To ciekawe zestawienie głębokich, poetyckich refleksji z prostymi, codziennymi symbolami. Piosenka jest esencją twórczości Seweryna Krajewskiego, który był nie tylko liderem Czerwonych Gitar, ale także kompozytorem wielu przebojów, cenionym za swój talent muzyczny i umiejętność przekazywania emocji.
Jej ponadczasowe przesłanie o nadziei, odkładaniu marzeń, ale nigdy z nich nierezygnowaniu, czyni ją utworem wciąż aktualnym i poruszającym serca słuchaczy.