Interpretacja Baw mnie - Seweryn Krajewski

„Baw mnie” Seweryna Krajewskiego, z muzyką skomponowaną przez samego artystę i tekstem autorstwa Jacka Cygana, to utwór, który zyskał status kultowego, nie tylko dzięki swojemu urokowi muzycznemu, ale także dzięki głębokiej i sugestywnej treści. Piosenka, wydana na albumie o tym samym tytule w 1986 roku, silnie kojarzona jest z filmem Och, Karol z 1985 roku, gdzie w wykonaniu Urszuli (często opisywanym jako duet z Krajewskim) stała się jednym z najbardziej rozpoznawalnych elementów ścieżki dźwiękowej. Ten kontekst filmowy – komedia romantyczna z elementami erotycznymi, opowiadająca o skomplikowanych relacjach miłosnych – doskonale współgra z wielowymiarową interpretacją tekstu.

Utwór rozpoczyna się od prowokacyjnego wezwania: „Baw mnie, zepsuj lub zbaw mnie, To tak zabawnie, dzielić swój grzech na pół.” To wyrażenie zawiera w sobie paradoksalne połączenie pragnienia zabawy i zbawienia z jednoczesną świadomością grzechu. Podmiot liryczny jawi się jako osoba gotowa na intensywne doświadczenia, balansująca na krawędzi moralnych wyborów, w której wspólne dzielenie się winą staje się swoistym, przewrotnym źródłem przyjemności. „Dzielić swój grzech na pół” sugeruje intymne partnerstwo w przekraczaniu granic, rodzaj paktu miłosnego, gdzie odpowiedzialność i konsekwencje rozkładają się na dwoje. Ten motyw idealnie oddaje atmosferę filmu Och, Karol, w którym bohater boryka się z licznymi romansami, a relacje często oscylują między pożądaniem a miłością, między moralnymi dylematami a beztroską namiętnością.

Kolejne wersy, „Weź mnie, jak się bierze czek, Gdy się człowiek chce zapomnieć”, wzmacniają ten obraz pragnienia ucieczki. Podmiot liryczny oferuje siebie w akcie niemalże transakcyjnym, jako środek do zapomnienia o rzeczywistości, o troskach, a być może o sobie samym. Jest to prośba o całkowite pochłonięcie, o stan, w którym druga osoba staje się jedynym punktem odniesienia. W kontekście Och, Karol, gdzie główny bohater Karol żyje w ciągłym poszukiwaniu nowych wrażeń i często próbuje „zapomnieć się” w kolejnych związkach, ten fragment nabiera szczególnego znaczenia.

Drugą zwrotkę otwiera podobne wezwanie: „Baw mnie, przytul i zbaw mnie, Amor tak trafnie wybrał i cel, i łuk.” Powtórzenie prośby o zabawę i zbawienie podkreśla głębię pragnienia, dodając tym razem przytulenie – gest bliskości i pocieszenia. Pojawia się motyw Amora, boga miłości, który „trafnie wybrał i cel, i łuk”, co nadaje uczuciu wymiar przeznaczenia i nieuchronności. Podmiot liryczny czuje się naznaczony, rzucony został na niego „czar”. Obiekt jego uczuć jest opisywany w niezwykle zmysłowy sposób: „Cała jesteś z fal, jak magnes.” Ta metafora „fal” może symbolizować zmienność, płynność, delikatność, ale także siłę i potęgę, która porywa. Porównanie do „magnesu” zaś podkreśla nieodpartą siłę przyciągania, której nie sposób się oprzeć.

Centralnym punktem utworu jest przejmujący refren: „Zasłoń siódme niebo, niech nie widzi tego co czuję, Ledwie zabrzmiał a-moll, z nieba spłynął amor, żartujesz.” To wołanie o dyskrecję dla intensywnych emocji, pragnienie ukrycia głębi uczuć przed wzrokiem „siódmego nieba”, czyli przed wszelką oceną czy boską interwencją. W tym fragmencie Jacek Cygan z niezwykłą precyzją oddaje wewnętrzny konflikt. Dźwięk „a-moll” – zazwyczaj kojarzony z melancholią, powagą, a nawet smutkiem – jest natychmiastowo kontrapunktowany przez ironiczne „z nieba spłynął amor, żartujesz.” To zestawienie sugeruje, że pomimo powagi i intensywności rodzącego się uczucia, podmiot liryczny patrzy na nie z pewnym niedowierzaniem, być może z obawą, że jest ono zbyt piękne, zbyt intensywne, aby było prawdziwe, albo zbyt ryzykowne, by traktować je zupełnie poważnie. Jest to gra ze swoimi emocjami, rodzaj obronnego mechanizmu przed totalnym zatraceniem.

Ostatnie wersy refrenu: „Z mych planów, jak buszować w zbożu, jak z dwóch ciał ułożyć ornament, Na pamięć, zanim nas uniesie słodka i przewrotna gra”, przenoszą nas w sferę romantycznej fantazji i pragnienia uwiecznienia ulotnych chwil. „Buszować w zbożu” to obraz niewinnej, a zarazem swobodnej i zmysłowej miłości, często kojarzonej z młodzieńczym romansem i naturą. Idea „ułożenia z dwóch ciał ornamentu” jest niezwykle poetycka i zmysłowa, sugeruje dążenie do harmonii, piękna i unikalności w intymnej bliskości, pragnienie stworzenia czegoś trwałego z efemerycznej chwili. To wszystko ma się odbyć „na pamięć”, zanim „słodka i przewrotna gra” miłości całkowicie pochłonie kochanków. „Słodka i przewrotna gra” może odnosić się do zmienności uczuć, do ich nieprzewidywalności, ale też do samej natury romansu, który bywa zarówno cudowny, jak i niebezpieczny. Jacek Cygan, znany z tworzenia tekstów, które poruszają tematykę uczuć z subtelnością i głębią, w tym utworze osiągnął prawdziwe mistrzostwo. Muzyka Seweryna Krajewskiego, z jego charakterystyczną melodią i wrażliwością, doskonale oddaje tę złożoną emocjonalną paletę, czyniąc „Baw mnie” piosenką, która wciąż urzeka swoją szczerością i poetycką siłą.