Piosenka "Chastushki" (Частушки) zespołu Sektor Gaza to kwintesencja ich kontrowersyjnego, a zarazem niezwykle popularnego stylu, głęboko zakorzenionego w rosyjskiej kulturze ludowej, choć przefiltrowanego przez pryzmat postradzieckiej rzeczywistości i punkowej estetyki. Sam tytuł odnosi się do tradycyjnej, krótkiej, rymowanej rosyjskiej pieśni ludowej, często o charakterze humorystycznym, satyrycznym, a niekiedy też rubasznym czy wręcz sprośnym. Sektor Gaza, na czele z Jurijem „Klinskim” Klinoskim, wzięli tę formę i wynieśli ją na zupełnie nowy poziom wulgarności i bezpośredniości, co stało się ich znakiem rozpoznawczym i przyczyniło się do ich kultowego statusu, zwłaszcza wśród młodzieży i środowisk robotniczych.

Tekst "Chastushek" to zbiór niezależnych, czterowierszowych strof, połączonych wspólnym, powtarzającym się refrenem. Każda z tych miniaturek to mała, często szokująca, opowieść, która w bezceremonialny sposób dotyka tematów tabu – seksu, alkoholu, władzy, religii i codziennej, szarej rzeczywistości. Otwarcie, piosenka wprowadza w klimat jawnej prowokacji i buntu, kiedy to „Zza lasu wyjeżdża konna milicja. Dziewczyny, stawajcie na czworaka – będzie próba!”. Ten obraz od razu zderza autorytet z seksualnym uprzedmiotowieniem, ukazując cynizm i bezczelność bohaterów utworu. Jest to typowe dla Sektor Gaza, gdzie władza, niezależnie od jej formy, często jest obiektem drwin i poniżenia.

Kolejne zwrotki kontynuują ten motyw, z bezlitosną szczerością opisując absurdy życia. Bohaterka, która „przyjechała do kołchozu im. Miczurina” i „tak wiedziała, że ją wyruchają, serce to czuło!”, trafnie oddaje poczucie beznadziei i wyzysku, obecne w wiejskiej Rosji, gdzie idealistyczne hasła (Miczurin był słynnym radzieckim agronomem) zderzały się z brutalną rzeczywistością. Brak złudzeń i brutalny pragmatyzm są widoczne także w strofie o zarabianiu na życie na Północy: „Byłam na Północy, kopałam złoto. Gdyby nie moja pizda, umarłabym z głodu!”. To nie tylko komentarz do ciężkich warunków pracy, ale też gorzki portret desperackiego przetrwania, gdzie ciało staje się jedynym kapitałem.

Refren „O-pa, o-pa, zielony płot, Dziewczyny wyruchały popa – tak mu i trzeba!” jest szczególnie wymowny. Wielokrotnie powtarzany, stanowi kulminację antyklerykalnego i antyautorytarnego przesłania. W czasach radzieckich religia była zwalczana, ale po jej renesansie w latach 90. Sektor Gaza kontynuował tradycję wyśmiewania instytucji kościelnych i jej przedstawicieli. Dla wielu słuchaczy było to wyrazem frustracji wobec hipokryzji i korupcji, postrzeganej w różnych sferach życia. Wulgarność w tym kontekście staje się narzędziem wyładowania gniewu i wyrażenia sprzeciwu.

Piosenka jest prawdziwą mozaiką obscenicznych i groteskowych obrazów. Mamy tu „przechodnia podobnego do jebanej matki”, któremu „nagle pojawił się w ryj jeb się!”, co jest czystym, nieskrępowanym aktem słownej agresji. Jest też humorystyczne rozczarowanie partnerem „bez chuja”, kiedy „tych z chujem jest do chuja!”, co z jednej strony jest komiczne, a z drugiej – świadectwem bezkompromisowego podejścia do seksualności. Sceny, w których „słowik pieprzy kukułkę”, wydając „ćwiryk, pizdyk, chujak, ku-ku!”, to parodia sielskiej natury, gdzie nawet ptaki oddają się hedonistycznym aktom, a ich „śpiew” składa się z wulgarnych onomatopei.

Jurij Klinoskich, znany jako Juri Klinski, lider Sektor Gaza, otwarcie przyznawał, że jego twórczość była odzwierciedleniem życia ludzi z „obrzeży” (ros. „sektor gaza” to slangowe określenie na przemysłowe dzielnice miasta Woroneż, gdzie dorastał). W wywiadach często podkreślał, że teksty są prostym i szczerym zapisem tego, co widział i słyszał wokół siebie. Zespół nie kreował rzeczywistości, lecz ją dokumentował, posługując się językiem ulicy, który był dla wielu zrozumiały i bliski. Ta autentyczność, choć szokująca dla jednych, była wyzwalająca dla innych. Sektor Gaza stał się głosem ludzi z marginesu, którzy nie pasowali do głównego nurtu ani radzieckiego, ani później rosyjskiego społeczeństwa.

Humor Sektor Gaza jest często czarny i absurdalny, jak w przypadku historii o „znalezionym pod płotem brzozowym chuju”, który „nikomu nie pasował”, czy „mężczyzny z siekierą przywiązaną do chuja”. Te obrazy są groteskowe, ale jednocześnie wpisują się w ludowy, jarmarczny wręcz sposób opowiadania, gdzie przesada i wulgarność służą rozbawieniu i przełamaniu tabu. Kontrast między poetyckim językiem, a brutalnym opisem jest często wykorzystywany dla efektu komicznego.

Piosenka bezlitośnie obnaża obłudę i zakłamanie. Powracająca scenka z popem, który zostaje „wyruchany w dupę”, a „w dzwon nasrali”, jest szczególnie mocnym ciosem w instytucje kościelne, symbolizującym całkowite odrzucenie i zbezczeszczenie tego, co święte. Podobnie jest z opowieścią o dziewczynach, które „znalazły gumowy chuj” i „cały dzień się ruchały, nawet do szkoły nie poszły!” – to obraz młodzieńczego buntu i wyzwolenia, gdzie cielesne przyjemności są ważniejsze niż społeczne obowiązki.

Nawet relacje miłosne są przedstawione w sposób nieszablonowy, z charakterystycznym dla Sektor Gaza brudem i prozą życia. Pocałunki „do rana pod metrem” kończą się, bo „boli wagina!”, a miłość do traktorzysty sprawia, że bohaterka „trzy tygodnie myła cycki i sikała ropą!”. To nie romantyczne uniesienia, lecz prozaiczne, fizyczne konsekwencje, które są jednocześnie obrzydliwe i zabawne.

Zakończenie piosenki, z przyjaciółką przekazującą przez radio, że „jest bez „Kombinacji” jak bez menstruacji!”, dodaje jeszcze jeden poziom ironii. "Kombinatsiya" była popularną radziecką grupą popową, reprezentującą lżejszy, bardziej przystępny nurt muzyczny. Porównanie ich braku do braku menstruacji, podstawowej funkcji fizjologicznej, jest zabawnym komentarzem do wszechobecności pewnych elementów kultury popularnej i ich wpływu na codzienne życie, nawet w tak odległym od nich, „brudnym” świecie Sektor Gaza. Jest to również swego rodzaju meta-komentarz do samego fenomenu popkultury.

"Chastushki" to zatem utwór, który w swojej esencji jest buntem przeciwko normom, hipokryzji i nudzie. Język, choć wulgarny, jest narzędziem do wyrażenia prawdziwych emocji i frustracji. Piosenka jest surowym, bezkompromisowym, ale też niezwykle zabawnym i autentycznym świadectwem życia w postsowieckiej Rosji, gdzie tradycja ludowa miesza się z miejskim brudem, a tabu są po to, by je łamać. Stanowi to jednocześnie ironiczną gloryfikację marginesu społecznego i gorzkie świadectwo jego losu.