Interpretacja Город которого нет - Игорь Корнелюк

Interpretacja utworu "Город которого нет" autorstwa Igora Kornelyuka to podróż w głąb ludzkiej duszy, naznaczona tęsknotą, nadzieją i poszukiwaniem sensu. Piosenka, która stała się nieoficjalnym hymnem Sankt Petersburga i kultowym elementem serialu "Бандитский Петербург" ("Gangsterski Petersburg"), porusza uniwersalne tematy, wykraczając poza ramy konkretnej historii.

Od pierwszych słów: „Noc i cisza, dana na wieki, deszcz, a może pada śnieg”, utwór wprowadza w nastrój melancholii i zadumy. Obojętność na warunki pogodowe („Wszystko jedno”) podkreśla wewnętrzny stan podmiotu lirycznego – jego umysł jest skupiony na czymś o wiele ważniejszym niż zewnętrzne okoliczności. Jest „rozgrzany nieskończoną nadzieją” i widzi w oddali „miasto, którego nie ma...”. To miasto staje się symbolem ideału, utraconego domu, miejsca spokoju i akceptacji, które w rzeczywistości nie istnieje, a jest jedynie wytworem tęskniącej duszy.

Druga zwrotka opisuje cechy tego wymarzonego miejsca: „Gdzie łatwo znaleźć schronienie wędrowcowi, gdzie na pewno pamiętają i czekają”. Miasto to symbolizuje bezpieczeństwo, przynależność i bezwarunkową miłość – wszystko to, czego brakuje w obecnym życiu podmiotu lirycznego. Jego droga do tego miasta jest pełna trudności i zagubienia: „Dzień za dniem, to tracąc, to myląc ślad, idę do tego miasta, którego nie ma...”. Te słowa odzwierciedlają ciągłe poszukiwanie i wewnętrzną walkę, nieustanne zmagania z życiem, w którym cel jest zawsze gdzieś poza zasięgiem.

Refren jest sercem utworu i najbardziej symbolicznym fragmentem: „Tam dla mnie pali się ognisko, jak wieczny znak zapomnianych prawd”. Ognisko to symbol ciepła, domu, nadziei i odwiecznych, fundamentalnych wartości. Jest to miejsce, do którego podmiot liryczny zmierza, choć wie, że czeka go jeszcze „ostatni krok”, który jest „dłuższy niż życie”. Ten ostatni krok można interpretować jako śmierć, przejście do innego wymiaru, czy ostateczne osiągnięcie duchowego spełnienia. Podkreśla on tragiczną perspektywę bohatera, który być może wie, że za życia nie dotrze do upragnionego celu.

W czwartej zwrotce pojawia się pytanie o przeznaczenie: „Kto mi odpowie, co jest dane przez los, niech nie będzie mi pisane o tym wiedzieć”. Podmiot liryczny zastanawia się nad sensem własnej drogi i czy jego wysiłki zostaną nagrodzone. Pojawia się myśl, że to miasto, ten upragniony ideał, może odnaleźć „za progiem zmarnowanych lat”, co sugeruje nadzieję na odnalezienie ukojenia i spełnienia poza doczesnym życiem. Interpretacje te są zgodne z biblijnymi motywami, które niektórzy przypisują piosence, utożsamiając „miasto, którego nie ma” z Nowym Jeruzalem, które ma pojawić się po drugim przyjściu Jezusa Chrystusa.

Ciekawostką jest, że muzykę do tego utworu skomponował Igor Kornelyuk, natomiast słowa napisała poetka Regina Lisits. Praca nad piosenką nie była łatwa. Kornelyuk przyznał, że szukanie odpowiedniej melodii zajęło mu kilka miesięcy. Początkowo tekst, który napisała Lisits, wydawał się Kornelyukowi zbyt abstrakcyjny w kontekście serialu kryminalnego, jakim był "Бандитский Петербург", i poprosił o jego zmianę na bardziej liryczny. Jednak ostatecznie reżyser Władimir Bortko zdecydował o powrocie do pierwotnej, filozoficznej wersji tekstu, uznając, że lepiej pasuje do dramatyzmu i nastroju sceny końcowej serialu, gdzie bohaterka czeka na próżno.

Piosenka zyskała ogromną popularność po premierze serialu "Бандитский Петербург" w 2000 roku, stając się samodzielnym hitem. Jej melancholijny i liryczny charakter sprawił, że jest ona silnie kojarzona z Sankt Petersburgiem, mimo braku bezpośrednich odniesień do miasta w tekście. W 2003 roku utwór zyskał międzynarodowe uznanie, gdy słynny rosyjski łyżwiarz figurowy Jewgienij Pluszczenko wykorzystał go w swoim programie na Mistrzostwach Świata, co przyczyniło się do zdobycia złotego medalu i umocniło jego związek z Petersburgiem. Były nawet próby uczynienia "Города которого нет" oficjalnym hymnem miasta.

Utwór ten, zdaniem samego Kornelyuka, opowiada nie o konkretnym mieście, lecz o historii człowieka w ogóle, o jego stanie wewnętrznym, o refleksjach nad życiem i śmiercią, zwłaszcza w obliczu utraconych możliwości. Jest to „niezwykle silne emocjonalnie dzieło”, które dotyka słuchaczy głęboko, wywołując wzruszenie i zadumę. Piosenka stała się prawdziwą klasyką popu i do dziś rezonuje z ludźmi, odzwierciedlając poszukiwanie sensu życia, samotność i fatalizm.