"Riposta DrugoKlasisty" zespołu Hunter, będąca ostatnim utworem na płycie "NieWolnOść", pełni funkcję swoistej pointy, podsumowując gorzkie i mroczne nastroje, które Paweł "Drak" Grzegorczyk, lider Huntera, opisał jako dominujące na całym albumie. Wydany w 2016 roku, z towarzyszącym mu teledyskiem zawierającym fragmenty koncertowe i zza kulis, utwór ten stanowi bezkompromisowy manifest sprzeciwu.

Hunter w tym tekście buduje postać "drugoklasisty" – kogoś, kto, być może niedoceniany lub postrzegany jako naiwny, wypowiada ostrą reprymendę w stronę "Was", symbolizującego establishment, władzę i system wartości oparty na pieniądzu i konfliktach. Początkowe wersy, "My nie chcemy Waszej władzy / Waszej kasy Banków Kont / Chcemy życie i marzenia trzymać jak najdalej stąd," są jawnym odrzuceniem materializmu i kontroli, wyrażając tęsknotę za autentyczną wolnością osobistych marzeń, z dala od toksycznego wpływu.

Tekst uderza w militarną mentalność, zarzucając "Wam" miłość do "wojenek" i karykaturalnie cytując wojskowe komendy: "BacznośćSpocznijRównajKrok!". Kontrastuje to z ponurą konkluzją "Jakie życie - taki mrok..", co podkreśla bezsens i ciemność, jakie niosą ze sobą konflikty. Drak zresztą sam przyznawał, że warstwa liryczna albumu odnosi się do aktualnych wydarzeń w Polsce i na świecie, ukazując analogie do historycznych wydarzeń i ludzkich zachowań.

Kolejne wersy, pełne skumulowanych, często neologicznych słów, jak "MyNiePoToTuMyNiePoToMyTuWasBędziemyPchać Do szeregu Patriotów! HolaHolaKurwaMać!", wyrażają wściekłe odrzucenie przymusu przynależności do narzucanej, fałszywej tożsamości patriotycznej. Wulgaryzm tu nie jest przypadkowy – potęguje emocjonalny ładunek sprzeciwu wobec manipulacji i uniformizacji.

Bohater utworu przedstawia się jako ten, kto "musi drzeć się, żeby WSZYSTKIM by\u0142o LŻEJ", co wskazuje na poczucie misji i odpowiedzialności. Tajemnicze wyrażenie "Celuj\u0105cywnashipokryto" może symbolizować naznaczenie tych, którzy ośmielają się mówić prawdę lub być inni. Jest to metafora zatajania problemów przez system, które jednak wciąż są wymierzone w ludzi.

Refren, powtarzany z naciskiem, "Dajcie nam żyć JakPragnieMy nie umiemy stąpać tak twardo po Ziemi / Chcemy z klasą, w pokoju i pieprząc WASZ bój / Przeżyć jak najgodniej życie / ŚmierćNaZawszeJest i", jest głębokim wołaniem o autonomię i pokój. Zwrot o "niestąpaniu twardo po Ziemi" można interpretować jako niechęć do bezwzględnego pragmatyzmu i brutalnej rzeczywistości narzucanej przez "Was". Jest to raczej opowiedzenie się za idealistyczną, wrażliwą postawą wobec życia. Przypominające memento mori powtórzenie "ŚmierćNaZawszeJest" podkreśla ulotność istnienia i wagę przeżycia go w sposób godny i prawdziwy, zamiast marnowania na jałowe konflikty.

Chwilowa nuta zwątpienia, "Może jestem pierdolnięty, że wciąż wierz\u0119 w TYLUzWAS / Pewnie pójdzie mi to w pięty", ukazuje ludzką stronę podmiotu lirycznego – jego świadomość ryzyka i potencjalnego rozczarowania. Mimo to, nie potrafi on "siedzieć w kącie, zasłaniając oczy, usta, uszy", co jest wyrazem niezłomnej postawy i moralnego imperatywu. Walka między "ZłoMnieDusiDobroKusi" to wewnętrzne rozterki, które napędzają go do działania. "Taka karma - ktoś musi - całeswojeżyciedrzećsię - "Bredząc3po3"" sugeruje, że mówienie prawdy jest jego przeznaczeniem, nawet jeśli inni uznają to za "brednie" – co może być przykładem "szyderczych prześmiewisk" i "nowosłowia" wspomnianych przez Draka.

Kulminacyjna, gorzka refleksja "Wy i tak nie zROZUMIECIE, co w tych kilku słowach tkwi / Wy wolicie (nade życie) zabijanie nas, a po - skrycie czaić się u Nieba wrót, lecz ogrodzenie. Stoi. Drut." jest przejmującą diagnozą bezduszności systemu. Ci "Wy" nie tylko nie pojmują przesłania pokoju, ale wręcz preferują śmierć nad życie. Finałowy obraz "ogrodzenia, drutu" u wrót Nieba jest potężną metaforą uwięzienia i braku prawdziwej wolności, nawet po śmierci, dla tych, którzy budują swoje królestwo na przemocy i hipokryzji. Sugeruje to, że ich destrukcyjne działania prowadzą do ich własnego duchowego zamknięcia, a obiecane nagrody (niebo) pozostają poza zasięgiem. Utwór ten, z jego ostrymi, niskostrojonymi gitarami i charakterystycznym wokalem Draka, to kwintesencja stylu Huntera, który poprzez muzykę oddaje emocjonalny i konkretny przekaz, jak sam zespół to określa.