Runemagick, szwedzki zespół death/doom metalowy, od lat kultywuje ponurą estetykę, w której dominują tematy śmierci, okultyzmu i kosmicznej ciemności. Utwór „The Moon Is the Portal to Death (part 1)” z 2020 roku, mimo że wydany jako singiel, doskonale wpisuje się w ich bogatą dyskografię, często eksplorującą te właśnie motywy. Jak zauważył Nicklas Rudolfsson, lider zespołu, w wywiadzie dla Antichrist Magazine, tematy te idealnie pasują do granej przez nich muzyki, a w „doom” i zapomnianej mądrości dawnych cywilizacji widzi coś fascynującego.

Tekst piosenki rozpoczyna się od wizji zmierzchu i budzenia się ciemności: „The light thins away / The golden eye falls”. To poetycki opis zachodu słońca, gdzie „złote oko” symbolizuje ginące światło dnia. Z jego upadkiem budzą się „Hungry creatures”, których „Eyes now glow in the dark”. Ten fragment od razu wprowadza w atmosferę pierwotnego lęku i drapieżności, charakteryzującej mroczne zakątki natury, a także być może, ludzkiej podświadomości. W świecie Runemagick, noc to królestwo nieujarzmionych sił.

Pojawienie się motywu „Wolves...” jest kluczowe. Wilk, często symbolizujący dzikość, samotność, ale i przewodnik w zaświaty, staje się tutaj centralną postacią nocnego krajobrazu. Runemagick, znani z budowania hipnotyzującej, transowej atmosfery w swojej muzyce, wykorzystują ten obraz do stworzenia poczucia nieuchronności i drapieżnego piękna. „The veils of obscurity spreads like wings of ancient mist” to sugestywna metafora rozprzestrzeniającej się ciemności, która nie jest jedynie brakiem światła, lecz aktywną, żywą siłą, niczym skrzydła pradawnej mgły okrywającej świat.

Kluczowe dla interpretacji są powtarzające się wersy: „The moon is the portal to death / We are the breed of the moon”. Księżyc, od wieków związany z nocą, tajemnicą, a także cyklami życia i śmierci, jest tu przedstawiony jako brama do innego wymiaru – do śmierci. To nie tylko astronomiczne ciało, ale symboliczny punkt przejścia, metafizyczny kanał. Deklaracja „We are the breed of the moon” identyfikuje narratora i jego towarzyszy (czy to jako ludzkość, istoty nadprzyrodzone, czy po prostu tych, którzy przyjęli ciemność) jako potomków, dzieci tego lunarnego portalu. Są oni fundamentalnie związani ze śmiercią, ciemnością i siłami, które księżyc reprezentuje. Nie jest to jedynie mrok fizyczny, lecz egzystencjalny, wewnętrzny mrok, często eksplorowany w tekstach zespołu.

W kolejnej strofie „On chariots of the night / We ride through death's shadows” pogłębia się obraz podróży w otchłań. „Rydwany nocy” mogą symbolizować zarówno fizyczne, jak i duchowe pojazdy, które przenoszą protagonistów przez cienie śmierci. To aktywna akceptacja i podróżowanie przez to, co inni postrzegają jako koniec, a dla „breed of the moon” jest ich naturalnym środowiskiem.

Utwór powraca do motywu wilków w strofach: „The froth from the mouth of life falls / Hunted by wolves... / Like dew, after the funeral of the night / Hunted by wolves...”. Obraz „piany z ust życia” opadającej, być może symbolizuje ulotność, wyczerpanie się witalności. Życie ustępuje miejsca, a ci, którzy są „Hunted by wolves”, stają się ofiarami nieuchronnego przeznaczenia. Porównanie do rosy po „pogrzebie nocy” jest szczególnie sugestywne – nawet po ustąpieniu głębokiej ciemności, pozostają ślady, świadectwa śmierci i przemijania, które są nieustannie ścigane przez wilki, uosabiające siły nekrotyczne. Runemagick konsekwentnie buduje swoją tożsamość wokół estetyki „śmierci-doom” (death/doom metal), a ich twórczość, jak podkreśla recenzja albumu „Evoked From Abysmal Sleep”, często balansuje między „śmiercionośną muzyką” a transowo-indukującym doomem.

Zakończenie „Until dawn comes again, and we die” zamyka cykl. Dla „dzieci księżyca”, ich egzystencja jest nierozerwalnie związana z ciemnością. Światło dnia przynosi ich koniec, śmierć, co sugeruje, że ich istnienie jest efemeryczne i związane wyłącznie z nocnymi czeluściami. Jest to odzwierciedlenie kosmicznego porządku, w którym ciemność i śmierć są równie naturalne i nieuniknione jak światło i życie. Nicklas Rudolfsson wielokrotnie podkreślał w wywiadach zaangażowanie zespołu w tworzenie muzyki dla samego tworzenia, pozostając w undergroundzie i nie dążąc do komercyjnego sukcesu. Ta filozofia „prawdziwych kreatywnych prądów” doskonale współgra z mroczną i bezkompromisową wizją przedstawioną w „The Moon Is the Portal to Death (part 1)”.

Charakterystyczne dla Runemagick jest to, że nie dostarczają gotowych odpowiedzi, lecz tworzą sugestywne obrazy i otwierają przestrzeń dla osobistej interpretacji. Ich muzyka, często opisywana jako „starożytny death/doom metal”, stanowi tło dla tych enigmatycznych tekstów, wzmacniając uczucie tajemnicy i nieuchronności losu. Utwór jest miniaturowym studium cyklu życia i śmierci, widzianym z perspektywy istot, dla których ciemność i niebyt są domem, a księżyc – świętym portalem.