Interpretacja On Funeral Wings - Runemagick

On Funeral Wings to utwór, który stanowi serce siódmego albumu szwedzkiego zespołu Runemagick, wydanego w 2004 roku przez Aftermath Music. Zespół, założony w 1990 roku przez Nicklasa "Terrora" Rudolfssona (początkowo pod nazwą Desiderius, szybko zmienioną na Runemagic, a w 1997 na Runemagick), jest znany z mieszania elementów death i doom metalu, czerpiąc inspiracje od takich legend jak Bathory, Celtic Frost czy Candlemass. Sam Rudolfsson w wywiadach podkreśla, że muzyka Runemagick ma rezonować z "esencją bytu" zespołu, choć najprościej można ją określić jako mid-tempo death/doom metal.

Tekst piosenki rozpoczyna się od ponurych obrazów: "Captured in the abyss / Burning souls on the throne / Realm of lust and fire" (Uwięzieni w otchłani / Płonące dusze na tronie / Królestwo żądzy i ognia). Te wersy natychmiast zanurzają słuchacza w infernalnym, potępionym pejzażu, gdzie otchłań symbolizuje uwięzienie i wieczne cierpienie, a "płonące dusze na tronie" sugerują, że nawet w stanie agonii istnieje hierarchia bólu, lub też ci, którzy ulegli grzechom, zasiadają w swej własnej, ogarniętej ogniem domenie. Królestwo "żądzy i ognia" wzmacnia ten piekielny wymiar, wskazując na prymitywne, destrukcyjne pragnienia, które doprowadziły do tego stanu. To wprowadzenie natychmiast ustawia ton utworu jako eksplorację mrocznych zakamarków ludzkiej duszy i kosmicznego porządku.

Kolejny wers, "The ones who foreseen the desire" (Ci, którzy przewidzieli pragnienie), wprowadza element świadomości lub predestynacji. Można to interpretować jako odniesienie do tych, którzy dostrzegli nieuchronność ludzkich grzechów i upadku, albo do sił, które aktywnie manipulowały pragnieniami, prowadząc do wspomnianej otchłani. Stanowi to rodzaj mrocznej przepowiedni, która się spełniła, zapowiadając nadchodzącą konfrontację.

Następnie następuje gwałtowne wezwanie do działania i rewolty: "Unleash the force / Death to the light of no remorse / Curse the prophets of the false / Let's ride on funeral wings / ...and celebrate their death" (Uwolnij siłę / Śmierć światłu bez skruchy / Przeklnij fałszywych proroków / Lećmy na pogrzebowych skrzydłach / ...i świętujmy ich śmierć). Ten fragment jest sednem agresywnego, anty-autorytarnego przesłania utworu. "Uwolnienie siły" to nic innego jak zew do buntu, a "śmierć światłu bez skruchy" to bezpośredni atak na hipokrytyczne lub bezlitosne siły, które są postrzegane jako uciskające – czy to religijne dogmaty, narzucona moralność, czy opresyjne systemy społeczne. "Przekleństwo fałszywych proroków" kieruje gniew przeciwko tym, którzy szerzą iluzje lub nieziszczalne obietnice. Obraz "lotu na pogrzebowych skrzydłach" jest niezwykle sugestywny i stanowi metaforę triumfalnego przemieszczania się przez śmierć i zniszczenie, aby "świętować ich śmierć". To nie jest smutek, ale radosne zadośćuczynienie, mroczne wyzwolenie osiągnięte przez całkowite unicestwienie wrogów.

Kulminacja odrzucenia następuje w wersach: "Let them drown in darkness of oblivion / Spit at the grave, no turn back, no regrets" (Niech utoną w ciemności zapomnienia / Spluń na grób, bez odwrotu, bez żalu). To ostateczne zerwanie z przeszłością i tym, co reprezentowali "fałszywi prorocy". "Ciemność zapomnienia" to symbol całkowitego wymazania z pamięci i istnienia. Akt plucia na grób jest gestem absolutnej pogardy i braku szacunku, podkreślającym nieodwracalność decyzji. "Bez odwrotu, bez żalu" to deklaracja nieugiętej determinacji i bezkompromisowego podążania obraną drogą, wolną od poczucia winy czy sentymentów.

Zakończenie utworu – "And the journey goes on / Memories of the past are lost" (A podróż trwa / Wspomnienia przeszłości zaginęły) – podkreśla ciągłość i ewolucję. Po zniszczeniu starego porządku rozpoczyna się nowa podróż. Utrata wspomnień przeszłości może oznaczać zarówno celowe wymazanie, aby uniknąć ciężarów historii i żalu, jak i naturalną konsekwencję wejścia w nowy stan istnienia, wolny od dawnych ograniczeń. W kontekście stylu zespołu, który jest często opisywany jako powolny i atmosferyczny death/doom metal, te słowa nabierają dodatkowej wagi, symbolizując długotrwałą, nieustanną wędrówkę przez mroczne, nieznane rejony.

Album "On Funeral Wings", wydany w 2004 roku, jest siódmym pełnowymiarowym wydawnictwem Runemagick. Chociaż recenzenci, jak Eduardo Rivadavia z AllMusic, uznali go za jedno z rzadszych, "rozczarowujących i nieinspirowanych" dzieł zespołu, to jednak pochwalili tytułowy utwór, opisując go jako "napędzany intensywnym, średnim tempem thrashu". Inni recenzenci podkreślali, że album wciąga słuchacza z każdym przesłuchaniem, oferując "nowo odnaleziony sens głębi". Długie, często ponad ośmiominutowe kompozycje, takie jak "Dragon of Doom" czy "The Doomsday Scythe", charakteryzują styl Runemagick na tym albumie, choć niektórzy krytycy wskazywali na ich nadmierną rozwlekłość. W wywiadzie z 2004 roku Nicklas Rudolfsson wspominał, że utwór instrumentalny "Black Star Abyss" z tego albumu stanowił "miłą przerwę" w podróży "na pogrzebowych skrzydłach", a on sam był zainspirowany jego tytułem, aby stworzyć odpowiednią muzykę.

Runemagick, mimo swojej trzydziestoletniej historii, pozostaje zespołem o ugruntowanej reputacji w niszowych kręgach metalu, co sam Nicklas Rudolfsson tłumaczy brakiem ambicji bycia "wielkim i sławnym". Ich twórczość jest często porównywana do Asphyx i Bolt Thrower, chociaż Rudolfsson uważa, że Runemagick ma więcej różnorodności i unikalnych elementów. Teksty, pełne motywów okultyzmu, śmierci, zniszczenia i mrocznej podróży, doskonale współgrają z ich "starożytnym death/doom metalowym" brzmieniem, odzwierciedlając zainteresowanie zespołu zapomnianą mądrością i magią w dzisiejszym, "powierzchownym społeczeństwie". "On Funeral Wings" jest więc esencją tej filozofii – to hymn wyzwolenia poprzez zniszczenie fałszu i przyjęcie bezkompromisowej ścieżki w ciemność, gdzie jedyną celebracją jest śmierć starych bogów i ideologii.