Utwór „156” autorstwa Rogala DDL to esencja jego brutalistycznego, bezkompromisowego stylu, który uczynił go jedną z najbardziej nietuzinkowych postaci na polskiej scenie rapowej. Artysta, często porównywany do brutalizmu w architekturze za swój surowy, nieoszlifowany wyraz, w tym kawałku kontynuuje eksplorację mrocznych zakamarków rzeczywistości i ludzkiej natury. Sam tytuł utworu – „156” – poza nazwą, może odnosić się do tempa 156 BPM, co sugeruje dynamiczny i intensywny charakter kompozycji.

Już pierwsze wersy, „Ty idziesz do roboty, ja piszę te wersy / Nic nas nie łączy, choć Ciebie coś śmierdzi”, jasno wyznaczają granice między światem artysty a światem tzw. „normalnych” ludzi, których Rogal DDL zdaje się dystansować, a wręcz krytykować. Pogarda dla opinii publicznej jest wyraźna w linijkach takich jak „Możesz to wylać sobie w komenty / I tak nie będę tym nigdy dotknięty”, co podkreśla niezależność rapera i jego odporność na hejt.

Rogal DDL nie unika mówienia o konsekwencjach swoich życiowych wyborów. W tekście znajdziemy bezpośrednie odniesienia do przeszłości naznaczonej problemami z prawem i używkami: „Ciągną się za mną życiowe błędy / Zawieszone wyroki, dragi, ruletki”. Podkreśla poczucie zagrożenia i potrzebę samoobrony: „Wąskie mam plecy, więc zbieram sprzęty / Z nimi się czuję tu bardziej bezpieczny”. Mówi o kwestiach prawnych, zaznaczając, że sprawy mogą skończyć się „w karnej, nie w cywilnej” oraz o naciąganym wyroku w zawieszeniu, co maluje obraz człowieka balansującego na krawędzi.

W utworze pojawia się również gorzka refleksja na temat lojalności i zdrady. Rogal DDL wyciąga rękę do swoich „koleżków”, pamiętając, że samemu „nieraz tutaj gubił drogę”. Przekonanie, że prawdziwe relacje ujawniają się w trudnych chwilach, jest kluczowe: „A wiesz co jest w tym wszystkim najlepsze? / Zobaczysz wtedy kto będzie przy Tobie”. Jednocześnie raper wyraża rozczarowanie fałszywymi ludźmi, którzy „sprzedali rap” czy „rozdały klucz” do swoich drzwi niewłaściwym osobom.

Artysta, znany z braku skrupułów w wyrażaniu swoich myśli, również w tym utworze odnosi się do krytyki swojego stylu. Na zarzuty „Na forach piszą, że nie trafiam w bit” odpowiada z typową dla siebie butą: „No widzisz, no widzisz, no widzisz, a widzisz / Lecę sobie na pojedynczych, i szczerze pierdolę Twoją technikę”. To wyraźny manifest artystycznej niezależności i odrzucenie konwencjonalnych zasad rapowania, co jest cechą charakterystyczną jego twórczości. Wykorzystuje wulgarny język jako środek artystyczny, by uwypuklić realizm i emocje, a nie prostactwo.

„156” maluje również obraz nocnego życia i Warszawy, miasta pełnego skrajności i kontrastów. Mroczna strona imprezowego stylu życia, naznaczonego używkami („białe, białe nosy”) i przelotnymi znajomościami („Skarbie, you are so special, jednak przegrywasz z trybem wyciszenia / I tak związku nie szukam, tylko party hard and dirty dancing”), jest przedstawiona bez upiększeń. Jest to wizja brudnych chodników i nieuchronnych problemów finansowych („na koncie komornik blokuje przelew / To się chyba kurwa nigdy nie skończy, w bankach już nawet nie pytam o debet”).

W końcowej części utworu Rogal DDL podkreśla ciągły cykl walki i podnoszenia się po upadkach: „wszystko jest zmienne, który to raz już się podnosisz?”. Tekst jest pełen fatalizmu, z wyraźnym poczuciem, że życie jest nieustanną nowelą, pełną niebezpieczeństw, labiryntów i potrzasków. W ten sposób Rogal DDL, wychodzący z kolektywu Ciemna Strefa, w „156” dostarcza słuchaczom nie tylko surowy obraz swojej egzystencji, ale także uniwersalny komentarz na temat bezlitosnej rzeczywistości ulicy, lojalności i nieustannej walki o przetrwanie, której kwintesencją jest jego bezkompromisowy rap.