Interpretacja Vienna - Pooh

„Vienna” zespołu Pooh, utwór pochodzący z albumu Stop z 1980 roku, to prawdziwy muzyczny fresk, który maluje miasto na tle ulotnej miłości i nieuchronnego pożegnania. Tekst, napisany przez Valerio Negriniego, doskonale uzupełnia muzykę Dodi Battaglii, który, jak sam wspominał, od dawna pragnął odwiedzić to miasto, a słowa Negriniego idealnie pasowały do skomponowanej przez niego melodii. W efekcie powstała piosenka śpiewana przez Battaglię i Roby'ego Facchinettiego, która zanurza słuchacza w romantycznej, ale i melancholijnej atmosferze.

Utwór rozpoczyna się od obrazu „Donna sul ponte alla porta dell'est” (Kobieta na moście przy bramie wschodu), od razu wprowadzając motyw podróży i przejścia. Wiedeń jawi się jako miasto, które delikatnie, „Vienna leggera, catturami un'altra volta” (Wiedeń lekki, złap mnie jeszcze raz), wciąga narratora w swój urok, oferując wytchnienie i miłość, symboliczną możliwość rozwiązania „moich węzłów do rozplątania w jej dłoniach”. To poczucie ulotności wzmocnione jest przez „Aria d'argento soffia dall'Ungheria, come un serpente domestico il Danubio va via” (Srebrne powietrze wieje z Węgier, jak oswojony wąż Dunaj odpływa), podkreślając nieustanny ruch i przemijanie. Dunaj, płynący przez miasto, staje się metaforą czasu, który nieubłaganie biegnie, zabierając ze sobą chwile.

Wiedeń jest tu przedstawiony jako „Vienna pastello”, miasto, które mogłoby „cancellać mi frontiere” (zetrzeć mi granice), oferując uwolnienie od ograniczeń, a jednak świadomość „wszystkich lotów, które odlatują i każdego pociągu, który jedzie” przypomina o tym, co nieuchronne. Centralnym punktem staje się osobiste odczucie narratora: „Fari di sole fragile, occhi di smalto blu e il passaporto pesa sempre più” (Kruche słońca światła, oczy z niebieskiej emalii i paszport waży coraz więcej). Paszport, symbol wolności i możliwości podróżowania, staje się ciężarem, zwiastunem nadchodzącego rozstania. To właśnie w czerwcu, za „ciepłymi murami” i „za ustami” ukochanej, narrator znajduje ukojenie i jednocześnie staje w obliczu żądań rzeczywistości: „mentre mi prende e mi risponde e mi pretende qui” (gdy ona mnie bierze i mi odpowiada i mnie tutaj pragnie).

Dalsza część utworu kontynuuje ten dualizm. Pojawia się „Donna alle spalle alla porta del sud” (Kobieta plecami do bramy południa), a Wiedeń jawi się jako „Vienna sospesa nel sogno di luna nuova” (Wiedeń zawieszony w śnie o nowym księżycu), niemalże eteryczny. Obraz „è una ferita fra gli alberi l'autostrada che va” (autostrada, która biegnie, jest raną między drzewami) doskonale oddaje bolesne zderzenie marzeń z realnością. Narrator pije „Sorsi di buio limpido” (Łykanie czystej ciemności), ale wciąż nie potrafi się zatrzymać, nie wie, dlaczego.

Piosenka podkreśla delikatność i kruchość tej relacji w wiedeńskiej scenerii. Mimo pragnienia, by „Vienna di legno e fragole, resta nel sogno con lei” (Wiedeń z drewna i truskawek, zostań we śnie z nią), narratora wzywa „orizzonte troppo presente che mi pretende già” (zbyt obecny horyzont, który mnie już wzywa). Utwór kończy się słowami pełnymi rezygnacji i gorzkiej świadomości, że pożegnanie jest nieuniknione: „Vienna per niente, per andarsene come al solito” (Wiedeń na próżno, żeby odejść jak zwykle). To podsumowanie, to rezygnacja z próby zatrzymania chwili, bo wie, że w Wiedniu, mimo jego uroku, wszystko kończy się tak, jak zawsze – odjazdem. Piosenka jest pięknym, aczkolwiek smutnym, muzycznym doznaniem podróży, gdzie miłość i rozstanie splatają się nierozerwalnie z obrazem pięknego, europejskiego miasta. Muzycznie utwór charakteryzuje się delikatnym brzmieniem, z fortepianem Roby'ego Facchinettiego na Yamahę CP 70 i syntezatorem o brzmieniu akordeonu, co zdaniem krytyków, sprawia wrażenie podróży łodzią po Dunaju.