Interpretacja La Leggenda Di Mautoa - Pooh

„La Leggenda Di Mautoa”, utwór włoskiej grupy Pooh, pochodzący z albumu Boomerang wydanego w 1978 roku, to głęboka i poruszająca pieśń o samotności i kruchości nadziei. Tekst, którego autorem jest perkusista Stefano D'Orazio, opowiada historię tytułowego Mautoa, australijskiego aborygena żyjącego w całkowitej izolacji na wyspie. W jego opowieści, snutej do Księżyca – symbolu cichego powiernika nocnych sekretów – niepojęte w swej mocy echo staje się niespodziewanym towarzyszem. Kradnie jego głos, obmywa go w rzece, nadając mu nową, krystaliczną klarowność, by następnie odbić go od gór, niosąc go czysto i wyraźnie. To, co początkowo jest jedynie akustycznym zjawiskiem, w umyśle samotnika przeradza się w coś znacznie więcej – staje się źródłem głębokich, choć niestabilnych, emocji.

Słysząc swój własny głos, przetworzony i udoskonalony przez echo, Mautoa przeżywa olśnienie. „Gli si accese la speranza che lei fosse ritornata” — „rozpaliła się w nim nadzieja, że ona powróciła” – śpiewają Pooh, oddając moment irracjonalnej, ale jakże ludzkiej, autosugestii. Krzyczy „Vieni!”, a echo odpowiada mu tym samym, tworząc iluzję dialogu i obecności ukochanej osoby. W tej chwili, po raz pierwszy od niepamiętnych czasów, czuje, że „solo non era più” – „nie był już sam”. To bolesne, ale zarazem piękne ułuda, w której echo staje się projekcją jego najgłębszych pragnień, materializacją utraconej lub nigdy nieodnalezionej miłości. Jest to świadectwo tego, jak daleko może posunąć się ludzki umysł, by uciec od absolutnej pustki i znaleźć pocieszenie w choćby najbardziej nierealnej formie. Muzykę do tego przejmującego tekstu skomponował Roby Facchinetti, główny wokalista zespołu, którego głos w tamtym okresie prowadzi słuchacza przez emocjonalną podróż Mautoa.

Niestety, jak to często bywa ze złudzeniami, ich moc jest ograniczona. „Ogni notte, mille notti dal monte la chiamò” – „każdej nocy, tysiąc nocy, wołał ją z góry”. Jednak sama obecność głosu przestaje mu wystarczać. Pragnienie prawdziwego kontaktu, fizycznej obecności, staje się nieznośne. Wyrusza na poszukiwania, schodzi z góry aż do morza, symbolizującego bezkresne dążenie i ostateczne zetknięcie z rzeczywistością. Lecz tam, gdzie jego nadzieja była największa, spotyka go bolesna prawda: „l'eco senza cuore non gli rispose mai più” – „bezlitosne echo nigdy mu już nie odpowiedziało”. Iluzja pękła, pozostawiając go z powrotem w bezkresnej samotności, być może jeszcze głębszej niż na początku, bo naznaczonej goryczą utraconej nadziei.

Co ciekawe, Stefano D'Orazio, autor tekstu, sam interpretował tę pieśń nie tylko jako opowieść o aborygenie, ale także jako metaforę dla pokolenia '68, które żyło własnymi utopiami, by w końcu zdać sobie sprawę, że „mówiło tylko do siebie”, kończąc „samotnie na dnie wąwozu, gdzie ginie głos Mautoa”. Ta szersza perspektywa nadaje piosence dodatkowy wymiar, czyniąc ją refleksją nad zbiorową iluzją i ostatecznym zderzeniem z rzeczywistością, które może dotknąć całe pokolenia. Utwór jest więc nie tylko tragiczną historią jednostki, ale także uniwersalnym komentarzem do ludzkiej skłonności do tworzenia fantazji w obliczu nieznośnej pustki, oraz bolesnej lekcji, że najpiękniejsze echa naszych pragnień nie zastąpią prawdziwego kontaktu i mogą ostatecznie zamilknąć, pogrążając nas w jeszcze większej samotności. Skład zespołu Pooh w 1978 roku, kiedy wydano Boomerang, tworzyli Roby Facchinetti, Dodi Battaglia, Red Canzian i Stefano D'Orazio, z których każdy wnosił swój wkład w unikalne brzmienie grupy. „La Leggenda Di Mautoa” pozostaje jednym z najbardziej sugestywnych i lirycznych utworów w ich bogatym dorobku, poruszającym ponadczasowy temat ludzkiego poszukiwania sensu i towarzystwa.