Interpretacja Maria Marea - Pooh

„Maria Marea” to utwór z repertuaru włoskiej grupy Pooh, wydany jako singiel 4 stycznia 1993 roku i pochodzący z albumu „Il cielo è blu sopra le nuvole” z 1992 roku. Tekst piosenki, napisany przez Valerio Negriniego, a muzyka skomponowana przez Reda Canziana, porusza głęboki i bolesny temat – samobójstwo Marii, kobiety, która doświadczyła w życiu wielu krzywd i wykorzystywania, by w końcu poddać się morzu. To tło nadaje utworowi niezwykłą melancholię i dramatyzm.

Początkowe wersy ukazują Marię jako postać pełną tęsknoty i marzeń. „E Maria guardava fuori e spariva con la mente sulla scia dei marinai al di là dell'orizzonte” („A Maria patrzyła na zewnątrz i znikała myślami śladem marynarzy poza horyzontem”) to obraz ucieczki od rzeczywistości, pragnienia wolności i nieznanego. Jej wzrok skierowany na morze, symbolizujące nieskończoność i obietnicę nowych światów, kontrastuje z jej codziennością. Szuka nadziei w kieszeniach obcych ludzi („nelle tasche ai forestieri”), marząc, by jak wiatr („di attaccarsi al vento / al vento per andare via”) oddalić się od wszystkiego, co ją otacza. To pragnienie opuszczenia miejsca, które ją krępuje, jest niezwykle silne.

Dalsza część utworu ujawnia mroczniejszą stronę jej historii i ewolucję. Maria uczy się „wszystkiego, nawet jak zatruwać ustami, piersią, drapać jak kot” („E Maria imparò di tutto, anche come avvelenare con la bocca, con il petto, a graffiare come un gatto”). Te metaforyczne wyrażenia mogą symbolizować jej zdolność do obrony, może nawet do zadawania bólu, co jest wynikiem cierpień, których sama doświadczyła. Opuszczając śpiącego mężczyznę, zostawia po sobie jedynie „ślad dobrego zapachu nad brzegiem morza i odchodzi” („una scia di buon profumo in riva al mare e via”). Ten ulotny ślad podkreśla jej odejście, pozostawiając po sobie jedynie zmysłowe wspomnienie, nie zaś prawdziwe więzi.

Maria wyrusza w podróż bez konkretnego celu, lądując w „tysiącu portów, portów do zapomnienia” („prese terra in mille porti, porti da dimenticare”). To metaforyczne przedstawienie jej tułaczki, poszukiwania miejsca, gdzie mogłaby odnaleźć spokój, ale jednocześnie ciągłego uciekania od przeszłości. Refren „Maria marea oltremare c'è sempre altro mare / e di più. Maria marea con le ombre più amare nel cuore” („Mario, przypływie, za morzem zawsze jest więcej morza / i więcej. Mario, przypływie, z najbardziej gorzkimi cieniami w sercu”) podkreśla jej niezaspokojone pragnienie dalszej drogi i nieustanną obecność bólu w jej duszy. Morze, symbol wolności, jest również świadkiem jej wewnętrznych zmagań.

Tekst wyraźnie mówi o jej rozczarowaniach w miłości i relacjach międzyludzkich. Maria „nigdy nie spotkała dobrych i inteligentnych serc, tylko piersi złych ludzi, wytatuowane wężami” („E Maria non incontrò mai cuori buoni e intelligenti, solo il petto dei cattivi, tatuato coi serpenti”). Obraz węży może symbolizować zdradę, podstępność i toksyczność, z którymi miała do czynienia. „Księżniczka” („la principessa era rosa troppo rossa / per potersi far toccare da amori senza amore”) była zbyt intensywna, zbyt wrażliwa, zbyt „czerwona”, by mogła pozwolić na dotyk miłości pozbawionej prawdziwego uczucia. To wskazuje na jej wysoką wrażliwość i niemożność zaakceptowania płytkich relacji.

W drugiej części utworu Maria podejmuje świadomą decyzję. Odchodzi „z ideą, dokąd iść”, idzie po przypływie, chwyta falę i ją obejmuje („E cosi se ne andò con l'idea di dove andare camminò sulla marea, prese l'onda e l'abbracciò”). To kluczowy moment, w którym pasywna tułaczka zmienia się w aktywne poddanie się losowi, symbolizowane przez morze. Drugi refren „Maria marea sotto il mare c'è sempre più mare / e di più. Maria marea affondare è un po' come volare” („Mario, przypływie, pod morzem zawsze jest więcej morza / i więcej. Mario, przypływie, tonąć to trochę jak latać”) jest niezwykle poruszający. Wyraża on przekonanie, że w zatraceniu, w poddaniu się żywiołowi (w tym przypadku morzu, które staje się metaforą śmierci), można odnaleźć rodzaj wolności, wręcz transcendencji, podobnej do latania. To potwierdza interpretację utworu jako opowieści o samobójstwie Marii.

Końcowe wersy piosenki przedstawiają Marię jako legendarną postać. W noce z nadmiernym księżycem, kiedy przeszłość tańczy z teraźniejszością na wyspie w prądzie, „jest ktoś, kto widzi Marię wracającą na swoją pierwszą plażę” („Nelle notti di troppa luna quando il passato balla col presente sull'isola nella corrente c'è chi vede Maria ritornare alla sua prima spiaggia”). Opisana jest jako „syrena, dzika królowa, słodki i ostry deszcz na sercu, radosna, nieszczęśliwa i szybka jak latająca ryba, gwiazda, która myli niebo i spada, niewinna oszustka”. Te sprzeczne określenia doskonale oddają jej złożoną naturę: wolną i zniewoloną, piękną i tragiczną. Maria, która „marzyła o wszystkim i niczym” („Maria che sognava tutto e niente”), staje się symbolem wiecznego poszukiwania sensu.

Piosenka kończy się refleksją filozoficzną o wartości marzeń i doświadczania życia: „ma è sempre meglio sognare troppo che non sognare ed è meglio vivere un'ora che non esser mai nati ed è meglio essere indimenticabili che dimenticati” („ale zawsze lepiej jest marzyć za dużo, niż nie marzyć wcale, i lepiej jest przeżyć godzinę, niż nigdy się nie urodzić, i lepiej jest być niezapomnianym, niż zapomnianym”). Ten silny, pozytywny akcent w obliczu tragedii Marii sugeruje, że jej życie, choć pełne cierpienia i zakończone tragicznie, miało swoją wartość, ponieważ było intensywne i pozostawiło po sobie ślad. Jest to hymn do życia w pełni, nawet jeśli wiąże się to z bólem i utratą, podkreślający wagę bycia zapamiętanym.

Warto wspomnieć, że teledysk do „Maria Marea” został w całości nakręcony na wyspie Lipari, a jego reżyserem był Ambrogio Lo Giudice. Istnieje również wersja „Remix - Maria marea” wydana 1 maja 1993 roku. Utwór ten, z muzyką Reda Canziana i tekstem Valerio Negriniego, jest przykładem głębi, jaką Pooh potrafili nadać swoim kompozycjom, wykraczając poza proste ballady pop-rockowe. Pozostaje on jednym z tych utworów, które prowokują do głębszej refleksji nad losem człowieka i poszukiwaniem wolności.