„Kurewska” Post Regimentu to esencja bezkompromisowego, brutalnie szczerego hardcore punka, który stał się znakiem rozpoznawczym warszawskiej formacji. Powstały w 1986 roku zespół, z Dominiką „Niką” Domczyk na wokalu od 1987 roku, konsekwentnie mierzył się w swoich tekstach z polską rzeczywistością, społecznymi patologiami i polityczną hipokryzją. Utwór „Kurewska”, pochodzący z albumu „Czarzły” wydanego w 1996 roku, doskonale wpisuje się w ten nurt, oferując słuchaczom przejmujący obraz świata na krawędzi upadku, naznaczonego cynizmem i beznadzieją.

Piosenka otwiera się obrazem całkowitego wyczerpania i braku perspektyw: „Nie ma gdzie na dupie usiąść / Na stojąco wyzdychamy”. To wyraża wszechobecne poczucie braku wytchnienia, nieustannego pędu, który prowadzi jedynie do powolnej, acz nieuniknionej zagłady. Brak miejsca do odpoczynku jest metaforą braku stabilizacji, bezpieczeństwa i nadziei w społeczeństwie, gdzie jednostka jest spychana na margines, skazana na wegetację. Słowa te rezonują z frustracją i zmęczeniem panującym w trudnych czasach transformacji ustrojowej w Polsce, kiedy to stare wartości upadły, a nowe jeszcze się nie ugruntowały, często prowadząc do rozczarowania.

Następnie tekst uderza w konkretny, globalny problem: „W imię jakichś wyższych racji / Zasypują nas bombami”. To bezpośrednia krytyka wojen i konfliktów zbrojnych, prowadzonych pod sztandarem ideologii, religii czy interesów, które dla zwykłych ludzi oznaczają jedynie „gorące zniszczenie”. Brak możliwości ucieczki przed tym zagrożeniem – „Nie ma nawet dokąd uciec” – potęguje uczucie bezbronności i fatum. Jest to typowe dla punkowej liryki, która często demaskuje polityczną retorykę, stojącą za cierpieniem niewinnych ludzi. Album „Czarzły” charakteryzował się zresztą jeszcze szybszym, crust-punkowym brzmieniem i surowszymi wokalami, co doskonale podkreślało surowość i agresję tych słów.

Zaraz potem następuje jeden z najbardziej gorzkich i ironicznych fragmentów utworu: „Poproś boga - ocalejesz / Posól gówno przed jedzeniem”. Ta linia to bezlitosna kpina z pustych obietnic zbawienia i religijnej naiwności. Postawienie obok siebie modlitwy do Boga i absurdalnego aktu solenia odchodów to wyraz skrajnego cynizmu i utraty wiary w jakąkolwiek instancję, która mogłaby przynieść ratunek czy ukojenie. Podkreśla poczucie, że nadzieja pokładana w czymś niematerialnym jest równie bezcelowa jak próba uczynienia czegoś obrzydliwego zdatnym do spożycia. To komentarz na temat rozczarowania społeczeństwa po latach obietnic, zarówno świeckich, jak i duchowych.

Dalej Post Regiment piętnuje system, który pozbawia ludzi wiedzy i kontroli nad własnym losem: „Nie masz nigdy się dowiedzieć / Co następny dzień kryje”. Ten brak informacji, poczucie życia w zawieszeniu, jest przeciwstawiony uprzywilejowanej pozycji elity: „Politycy będą wiedzieć / Kto ma bunkier to przeżyje”. To ostry wyrzut w stronę władzy, która w obliczu zagrożenia dba wyłącznie o własne bezpieczeństwo, zostawiając resztę społeczeństwa na pastwę losu. Jest to wyraźny akcent krytyki społecznej i politycznej, gdzie pieniądze i wpływy gwarantują przetrwanie, podczas gdy zwykli obywatele są ignorowani i skazywani na niewiedzę. Tego typu zaangażowanie społeczne było znakiem rozpoznawczym twórczości Post Regimentu.

Refren zamyka piosenkę tragiczną ironią, która jest kluczowa dla całej interpretacji: „Dobrze ginąć za świat / Wspaniały / Dobrze ginąć za świat / Sprzedany”. Początkowe „wspaniały” buduje wrażenie heroizmu i szlachetności ofiary. Jednak natychmiastowe sprostowanie „sprzedany” rozbija tę iluzję, ujawniając gorzką prawdę. Ginie się nie dla idei czy autentycznie wartościowego świata, lecz dla świata skorumpowanego, skompromitowanego, który został już „sprzedany” przez tych, którzy powinni go chronić. Ta puenta jest kwintesencją punkowego sprzeciwu: buntem przeciwko bezsensownej ofierze, przeciwko manipulacji i fałszywym wartościom, które każą ludziom umierać za cudze interesy. Podkreśla to głębokie rozczarowanie i poczucie zdrady, które często towarzyszyły zmianom systemowym.

„Kurewska” to utwór, który z punkową bezceremonialnością diagnozuje stan społeczeństwa, gdzie jednostka jest pozbawiona podmiotowości, a jej życie staje się jedynie pionkiem w grze polityków i w obliczu globalnych konfliktów. To hymn rozpaczy, ale jednocześnie forma sprzeciwu wyrażanego głośno i bez ogródek, wzmocnionego charyzmatycznym wokalem Niki i agresywną muzyką, typową dla Post Regimentu. Piosenka ta, choć powstała wiele lat temu, nadal pozostaje aktualnym komentarzem do wszechobecnej nierówności, wojennego absurdu i politycznego cynizmu.