„Naha” to utwór PNL, który stanowi kwintesencję ich stylu – pełnego enigmatycznych odniesień, mrocznej poetyki ulicy i refleksji nad sukcesem, który nieodłącznie wiąże się z przeszłością. Piosenka, która znalazła się na ich kultowym albumie "Dans la légende" wydanym w 2016 roku, jest przykładem ewolucji braci z Corbeil-Essonnes, a zarazem hołdem dla ich korzeni. Tytułowe „Naha” pozostaje jednym z najbardziej intrygujących elementów utworu. Spekuluje się, że jest to skrót od słowa „nahash” (wąż po hebrajsku, biblijne odniesienie do pokusy) lub po prostu dźwiękonaśladowcze wyrażenie pustki, obojętności, a może nawet cenzurowane słowo, którego PNL często używa, by zachować tajemnicę lub uniknąć dosłowności w odniesieniu do nielegalnych działań.

N.O.S rozpoczyna swoją zwrotkę od poczucia ciężaru doświadczeń: „Mes gouttes de sueur ont l'odeur d'l'Enfer / Ça r'commence on finira par s'y faire” (Moje krople potu pachną Piekłem / Zaczyna się od nowa, w końcu się do tego przyzwyczaimy). To natychmiastowo wprowadza słuchacza w świat nieustannej walki i akceptacji surowej rzeczywistości. Wyraża głęboką pogardę dla powierzchownej sławy, podkreślając, że bez prawdziwej treści rap jest niczym: „Nique ta célébrité, nique ton buzz / Sans c'putain d'rap t'es rien, puta creuse” (Pieprzyć twoją sławę, pieprzyć twój szum / Bez tego pieprzonego rapu jesteś nikim, suko, kop sobie grób). Jest to zgodne z ich konsekwentnym unikaniem mainstreamowych mediów i rzadkimi wystąpieniami publicznymi, co jest cechą charakterystyczną PNL. „Mes rêves se rhabillent, Manny” (Moje marzenia ubierają się na nowo, Manny) może być nawiązaniem do Manuela „Manny'ego” Rivery ze Scarface, postaci symbolizującej lojalność, ambicję i brutalną drogę na szczyt. Zmiana kolorów banknotów z niebieskich na fioletowe, a czerwonych na zielone, symbolizuje transformację pieniędzy, ich akumulację i ewolucję bogactwa, prawdopodobnie nawiązując do różnych nominałów walut czy nawet do przemiany „brudnych” pieniędzy w te legalne.

Ademo w refrenie wzmacnia tajemniczość frazami „Naha, Naha, hmm, hmm / Ok j'm'en bats les hmm, hmm” (Naha, Naha, hmm, hmm / Ok, pieprzyć to, hmm, hmm), konsekwentnie zastępując konkretne słowa, które mogłyby być zbyt bezpośrednie, przez niedopowiedzenia. Służy to zarówno autocenzurze, jak i budowaniu nimbusa niedostępności, pozwalając fanom na własne domysły. W swojej zwrotce Ademo zabiera słuchacza w podróż: „J'crame une gainz au milieu d'Etosha / J'fais le tour de la plaine avec Epona” (Palę skręta w środku Etoszy / Robię objazd równiny z Eponą). Etosha to Park Narodowy w Namibii, a Epona to koń z serii gier The Legend of Zelda. Te odniesienia tworzą obraz wolności, ucieczki od miejskiego zgiełku i połączenia z naturą, jednocześnie wprowadzając elementy fantazji do ich brutalnej rzeczywistości. Ademo odrzuca pogardę ze strony tych, którzy wieszczyli mu upadek: „Tu l'as tant rêvé j'ai pas fini clochard / Nananère, grosse te-pu tu m'jalouses” (Tak bardzo marzyłeś, żebym skończył jako bezdomny / Nananana, gruba dziwko, zazdrościsz mi). Jego tożsamość paryżanina jest mocno podkreślona, a deklaracja „Voler, voler aux riches mais pas aux pauvres salope” (Kraść, kraść bogatym, ale nie biednym, suko) ujawnia pewną formę etyki Robin Hooda, zakorzenionej w ich doświadczeniach ulicy. Porównanie do brazylijskiej legendy futbolu Raí'a, który grał dla Paris Saint-Germain, dodatkowo wzmacnia ich związek z Paryżem i poczucie bycia ikonami.

W tekście Ademo porusza także kwestie lojalności rodzinnej i ciężkiej pracy, która doprowadziła ich do sukcesu: „C'est avec cette merde que la mif' graille” (Dzięki temu gównu rodzina je). Podkreśla, że widzą światło dopiero od niedawna, co oznacza wyjście z cienia i trudnej przeszłości: „La lumière on la voit que depuis cette année” (Światło widzimy dopiero od tego roku). Kontrastuje swoją przeszłość („Des schlags et des schlags j'peux plus les compter” – Narkomanów i narkomanów nie mogę już zliczyć) z obecnym luksusowym stylem życia („Et l'hôtesse de l'air me sert un bon thé” – I stewardesa serwuje mi dobrą herbatę). Odniesienie do „VR” („J'suis pas là mais VR continue de voter”) jest często interpretowane jako „Que La Famille” (QLF), ich kolektyw i filozofia, co sugeruje, że ich wpływ i działania trwają, nawet gdy fizycznie są nieobecni lub poza zasięgiem. Piosenka kończy się serią „hmm, hmm”, które ponownie maskują odniesienia do ulicy, pragnień materialnych i stanu upojenia, co stanowi charakterystyczny znak rozpoznawczy PNL, utrzymując ich przekaz na granicy jawności i tajemnicy.