"Bułgarskie centrum hujozy" to utwór Pidżamy Porno, który ukazał się w 2004 roku na albumie pod tytułem "Bułgarskie Centrum". Płyta ta, będąca ósmym studyjnym wydawnictwem zespołu, zawierała osiem premierowych utworów oraz cztery covery, w tym "Wódkę" Kultu i "Rockin' In The Free World" Neila Younga. Sam utwór tytułowy z płyty, czyli "Bułgarskie Centrum Hujozy", jest opisywany jako ostry i piekielnie melodyjny punk.

Krzysztof Grabowski, znany jako Grabaż, lider Pidżamy Porno i Strachów na Lachy, od lat jest twórcą tekstów dotykających kwestii społecznych i politycznych, a także indywidualnych dylematów. W tekście "Bułgarskiego centrum hujozy" wyraża on "gawiedziowstręt", czyli niechęć do tłumu i ludzi, którzy mimo otwartych drzwi, wciąż chcą je "wyważyć". To symboliczne ujęcie może odnosić się do frustracji związanej z postawami społecznymi w postkomunistycznej Polsce, gdzie po uzyskaniu wolności niektórzy nadal dążą do konfrontacji lub nie potrafią odnaleźć się w nowej rzeczywistości.

Refren "Same chujowe słowa / Jak przeżeniony towar / Siedz\u0119 w Bułgarskim Centrum / Centrum Hujozy to tu" wyraża wszechobecne poczucie "hujozy", czyli czegoś byle jakiego, marnego, kiepskiej jakości, czy potwornie nudnego. To słowo, w odróżnieniu od "zajebiozy", symbolizuje coś negatywnego. Sam Grabaż, zapytany w jednym z wywiadów o tytuł płyty i utworu, podkreślił, że nie ma mowy o żadnym "usuwaniu" "hujozy" z nazwy płyty, a tytuł utworu ma charakter bardziej dosłowny, niż tytuł albumu. Geneza zagadkowego "Bułgarskiego Centrum Hujozy" wywodzi się z koncertu Pidżamy Porno w Hanowerze, gdzie zespół grał w lokalu Bay Chez Heinz (w skrócie BCH). W trakcie imprezy Niemcy przeprowadzili quiz, w którym należało rozszyfrować ten skrót.

W tekście pojawiają się konkretne postaci i odniesienia. "Tomasz Wata o końcu świata mówi / Głodne kawałki dla najedzonych żółwi" to prawdopodobnie krytyka pewnego typu dziennikarstwa lub publicystyki, która operuje sensacyjnymi, pustymi treściami dla odbiorców, którzy w rzeczywistości nie potrzebują prawdziwej wiedzy, a jedynie łatwej rozrywki. Wyrażenie "Ten jego przebiegły żydowski spisek / Ja zmaczam pissem" jest prowokacyjnym i oburzającym stwierdzeniem, które może być komentarzem do teorii spiskowych i antysemickich narracji, często spotykanych w przestrzeni publicznej. Grabaż (Krzysztof Grabowski) często porusza w swoich tekstach tematykę polityczną i społeczną, a jego twórczość jest reakcją na to, co dzieje się wokół.

Wzmianka o "lisiej pipki z tutejszego Aktivista" to ostry przytyk, prawdopodobnie skierowany pod adresem konkretnej osoby lub środowiska związanego z medialnym aktywizmem, któremu zarzuca się hipokryzję lub nieczyste zagrywki. Wątroba snoba "aż zapachniała linczem" sugeruje oburzenie i poczucie zagrożenia ze strony tych, którzy czują się lepsi i próbują narzucać swoje racje.

Fragment "Podziemna scena z lotu ptaka / Fajnie wygląda na plakatach / Za trumną gęsiego w kondukcie człapią / Baby kulawe" to gorzki komentarz na temat komercjalizacji i upadku autentyczności sceny alternatywnej. To, co w teorii miało być buntownicze i niezależne, w praktyce staje się jedynie ładnym obrazkiem na plakacie, a za jego "trumną" podążają ci, którzy nie mają już siły ani wizji, by tworzyć coś prawdziwego. Krzysztof Grabowski w jednym z wywiadów podkreślił, że wypisał się ze sztywnego punk-rockowego garniturku, ale jednocześnie jego dusza "jeszcze się rwie".

„Miał Kozakiewicz swe na łokciu zgięcie” to bezpośrednie nawiązanie do słynnego gestu Kozakiewicza, który polski tyczkarz Władysław Kozakiewicz wykonał podczas Igrzysk Olimpijskich w Moskwie w 1980 roku, skierowany do gwiżdżącej radzieckiej publiczności. Gest ten stał się symbolem oporu wobec ZSRR i szybkiego zyskania popularności. W kontekście piosenki, ten gest, a także "prawa Mendla" i "zapałka na zakręcie", mogą symbolizować sprzeciw wobec narzucanych norm, próbę podkreślenia indywidualności i odrzucenie powszechnej bylejakości. Wiersz "Schowaj synku swój biedny środkowy palec / Bo zaraz sobie nim zamieszam kawę" może być ironicznym apelem o zachowanie godności w obliczu bezsensu, wskazując, że nawet najbardziej ostentacyjny bunt może zostać zignorowany lub sprowadzony do absurdu. Podsumowując, utwór jest manifestem sprzeciwu wobec konformizmu, hipokryzji i ogólnej bylejakości współczesnego świata, widzianej z perspektywy artysty zmęczonego społeczną "hujozą".