Interpretacja O a a - Perfect

Piosenka "O a a" zespołu Perfect, choć nie jest tak często analizowana w publicznych źródłach jak ich największe hity, takie jak "Autobiografia" czy "Nie płacz Ewka", stanowi ciekawy manifest indywidualizmu i sprzeciwu wobec konformizmu, który głęboko zakorzeniony był w twórczości grupy, zwłaszcza w jej początkowym okresie. Utwór, podobnie jak wiele innych z repertuaru Perfectu, jest odzwierciedleniem ducha buntu i niezależności, charakteryzującego polski rock lat 80. Lider zespołu, Zbigniew Hołdys, znany był z bezkompromisowych poglądów i dążenia do autentyczności, co wyrażało się w tekstach piosenek, często pisanych przez Bogdana Olewicza.

Tekst rozpoczyna się od krytyki społecznej presji dotyczącej tworzenia par. Podmiot liryczny wyraża "wątpliwości", rodzące się z myśli, "że pary trzeba tworzyć", wskazując na automatyczne osądzanie tych, którzy nie wpisują się w ten schemat: "A jak ktoś nie bardzo chce / Podejrzany z miejsca jest". To podkreśla powszechny brak tolerancji dla odmienności w sferze osobistych wyborów. Dalej tekst idzie jeszcze dalej, sugerując, że taka postawa jest postrzegana jako "wbrew biologii i ludzkości". W tym fragmencie dostrzec można ironię i ostrą refleksję nad sztywnymi normami społecznymi, które stawiają jednostkę w pozycji "podejrzanego", jeśli nie podąża za większością – nawet jeśli, jak zaznacza podmiot, "mniejszość w pary łączy się". Ta linijka może odnosić się nie tylko do osób o odmiennych preferencjach seksualnych, ale szerzej, do wszystkich, którzy w życiu osobistym wybierają inną drogę niż ta uznana za "normę".

Następnie piosenka przechodzi do tematu niechęci do kompromisów w związku, co jest naturalną konsekwencją indywidualistycznego podejścia. Podmiot liryczny, choć "były narzeczone", "partie woli grać solowe". Uzasadnia to tym, że "w duecie aby żyć / Na kompromis trzeba iść". Jest to zdecydowane oświadczenie o wartościach osobistej wolności i autentyczności, które są wyżej cenione niż stabilność czy oczekiwania wynikające z bycia w związku. Ta linia myślenia, cechująca niezależnych artystów takich jak Zbigniew Hołdys, często przewijała się w jego publicznych wypowiedziach, gdzie podkreślał znaczenie własnej drogi w muzyce i życiu.

Kolejna zwrotka wprowadza wątek niezależności finansowej i hedonistycznego podejścia do pieniędzy: "Gdy zarobię garść pieniędzy / Chcę je wydać jak najprędzej". Wyśmiewa tu gromadzenie majątku, porównując to do chowania pieniędzy "w materac", co fizycznie obciąża: "To kręgosłup mi się gnie". Jest to sprzeciw wobec materializmu i postawy odkładania życia na później, na rzecz czerpania z niego tu i teraz, w pełni i bez ograniczeń. To również koresponduje z duchem rock'n'rolla, który często stawiał na wolność i brak przywiązania do dóbr materialnych.

Refren "O-a-a / Może w genach czegoś brak / Lecz nie wszyscy muszą być nudni / Tak jak wy" stanowi centralne przesłanie utworu. Wyrażenie "może w genach czegoś brak" jest celową prowokacją, pozornie przyjmującą społeczną krytykę, by natychmiast ją odrzucić z siłą i godnością. To manifest dumy z bycia innym, wręcz wadliwym w oczach "nudnych" konformistów. Grzegorz Markowski, charyzmatyczny wokalista Perfectu, był wykonawcą, który potrafił nadać tym słowom niezwykłą moc, jego występy cechowała żywiołowość i autentyczność. Cały zespół Perfect w swoich początkach, gdy Zbigniew Hołdys był liderem i głównym kompozytorem, często wyrażał taką postawę, kontestując zastaną rzeczywistość i narzucane normy.

Dalsze zwrotki opowiadają o nieudanych próbach budowania konwencjonalnego związku. Dziewczyna przychodziła "całe lato", była częstowana herbatą, ale gdy "była senna już", podmiot szedł "w kulki grać na róg". Podobnie zimą, pił z nią "lipcowe wino", lecz kiedy "chciała posiąść mnie / To wibracje czułem złe". Te sceny ukazują głęboką niechęć do wchodzenia w bliskie, zobowiązujące relacje, które mogłyby naruszyć osobistą swobodę. "Graniem w kulki na rogu" czy "czuciem złych wibracji" narrator symbolicznie ucieka przed intymnością i poważnymi konsekwencjami związku, co ponownie podkreśla jego solową naturę.

Końcowy refren, rozszerzony o wers "Czy was udeptano tak / Że już wam odwagi brak takim być / Jak ja", to bezpośrednie wyzwanie rzucone w stronę słuchaczy i społeczeństwa. Podmiot liryczny nie tylko broni swojej odmienności, ale wręcz prowokuje innych do refleksji nad własnymi wyborami i uległością wobec norm. Pyta, czy stracili odwagę bycia sobą, co jest gorzkim komentarzem do bierności i strachu przed wyróżnianiem się. W kontekście czasów, w jakich powstała piosenka (lata 80. w Polsce), ten apel o odwagę do bycia "jak ja", czyli niezależnym i autentycznym, nabierał dodatkowego, subwersywnego wymiaru. Chociaż brak konkretnych wywiadów dotyczących bezpośrednio utworu "O a a", Zbigniew Hołdys często mówił o tym, jak muzyka Perfectu była "tlenem" i manifestem dla jego pokolenia, które poszukiwało nowych przestrzeni wolności. To pragnienie autentyczności i wolności jest esencją "O a a", stawiającą jednostkę ponad tłumem i gloryfikującą indywidualizm w obliczu nacisków konformizmu.