Julia Rocka w utworze „Blaza” tworzy głęboką i wielowymiarową opowieść o współczesnym zmaganiu z emocjonalnym odrętwieniem i poszukiwaniem autentyczności. Już pierwsze wersy, „Chcę mieć wyjebane, ale nie potrafię”, doskonale oddają centralny konflikt – pragnienie beznamiętności jako mechanizmu obronnego, które jednak okazuje się niemożliwe do osiągnięcia bez strat. „Blaza” staje się tu metaforą chłodnego dystansu, fasady obojętności, którą artystka zakłada, by stawić czoła światu. To rodzaj pancerza, jak sama to określa, odróżniającego ją od tych, którzy „kładą na twarz puder”, czyli używają bardziej konwencjonalnych metod ukrywania się lub upiększania.

Ten „pancerz” nie jest jednak jednolity. Julia śpiewa o „sznurku pereł, które już straciły blask” i „kolekcji” takich pereł, różniących się kształtem, dopasowanych „do każdej z blaz”. Perły, tradycyjnie symbolizujące coś cennego i pięknego, tutaj straciły swój urok, stając się jedynie rekwizytem dla kolejnych odsłon obojętności. To sugeruje, że mechanizmy obronne, niegdyś wartościowe, z czasem dewaluują się, stając się powtarzalnymi i bezcelowymi. Każda „blaza” to inna wersja tej samej strategii – ochrony, która paradoksalnie alienuje.

Poczucie zagubienia potęguje nawiązanie do Kafki: „Czuję się jak Samsa, trochę pogubiłam się”. Gregor Samsa, bohater „Przemiany”, budzi się jako owad, co symbolizuje radykalne wyobcowanie i utratę własnej tożsamości. W kontekście „Blazy” odnosi się to do poczucia, że ciągłe zakładanie masek, w tym maski obojętności, prowadzi do utraty siebie i swojego prawdziwego „ja”. W wywiadach Julia Rocka często podkreśla, że jej teksty są bardzo osobiste, odzwierciedlając jej własne przeżycia i obserwacje, co sprawia, że odniesienie do Samsy nabiera autentycznej głębi emocjonalnej.

Refren to emocjonalny rdzeń utworu: „Kiedy wreszcie poczuć chcę coś więcej, coś więcej / Ona stale do mnie wraca, ona ciągle się powtarza”. To desperackie pragnienie zerwania z otępieniem, ale „ona” – czyli ta blaza, apatia, bezczynność – wraca, powtarzając ten sam schemat. Zwrot do adresata: „Blaza, bo od dawna nie rozmawiasz ze mną już, / Przez Twoich marmurowych dłoni chłód / Wątpię czy cokolwiek warto czuć” może być interpretowany na wiele sposobów. Może to być personifikacja samej obojętności, która stała się tak dominująca, że uniemożliwia kontakt z własnymi uczuciami. Może też być to zwrot do jakiejś drugiej osoby, która swoją chłodną postawą przyczyniła się do powstania tej „blazy” u narratora. Zimne, marmurowe dłonie idealnie oddają bezduszność i brak empatii, prowadząc do rezygnacji z odczuwania czegokolwiek. Finalne „Ta blaza jak zły sen, więc proszę obudź mnie” to błaganie o przebudzenie z tego stanu, o powrót do świata, gdzie emocje mają znaczenie.

Druga zwrotka rozwija temat utraty wrażliwości w dorosłym życiu. „Nie znosiłam kiedyś, gdy ciągnąłeś włosy, / Dzisiaj szarpię mocniej, wieczny mam niedosyt” to drastyczny obraz poszukiwania coraz mocniejszych bodźców, by cokolwiek poczuć. Dawna niechęć do drobnego bólu ustępuje miejsca świadomemu prowokowaniu go, co pokazuje, jak daleko posunęło się znieczulenie emocjonalne. Julia Rocka porusza tu problematykę dojrzewania, które często wiąże się z „coraz mniej emocji wchodząc w dorosłości świat”. To „niewinne znieczulenie” staje się podstępnym wrogiem, który „zabiera życia smak”. Artystka nie boi się mierzyć z niewygodnymi prawdami o współczesnym świecie, gdzie wszechobecny niedosyt wrażeń prowadzi do poszukiwania ucieczki, często w postaci używek lub leków, które mają pomóc „jakoś przeżyć”, a nie naprawdę żyć. Ta obserwacja jest szczególnie trafna w kontekście młodych ludzi, którzy często czują się przytłoczeni nadmiarem bodźców, co paradoksalnie prowadzi do zobojętnienia. Tekst „Blazy” w swojej szczerości i emocjonalnej otwartości rezonuje z wieloma słuchaczami, którzy odnajdują w nim odzwierciedlenie własnych doświadczeń. Julia Rocka, choć debiutantka, w tym utworze udowadnia, że potrafi uchwycić skomplikowane stany emocjonalne i ubrać je w przekonującą, choć bolesną, poetycką formę.