Interpretacja The Horror and The Wild - The Amazing Devil

„The Horror and The Wild” zespołu The Amazing Devil to utwór, który stanowi serce drugiego albumu tego brytyjskiego alt-folkowego duetu, wydanego w 2020 roku. Zespół, stworzony przez Joeya Bateya (znanego również jako Jaskier z serialu „Wiedźmin” Netflixa) i Madeleine Hyland, słynie z dramatycznych, nasyconych metaforami tekstów i silnych, emocjonalnych wokali. Piosenka, będąca tytułowym utworem albumu, zagłębia się w złożone tematy tożsamości, pamięci i dynamiki relacji międzyludzkich, często przedstawiając wewnętrzną walkę lub dialog między dwiema potężnymi siłami.

Tekst rozpoczyna się od sugestywnego obrazu „You were raised by wolves and voices” (Byłeś wychowany przez wilki i głosy), co od razu wprowadza słuchacza w świat dzikiej, nieokiełznanej natury i niekonwencjonalnego wychowania. Ta linia, wypowiadana przez Madeleine Hyland, tworzy podstawę dla postaci, która jest głęboko połączona z pierwotnymi, intuicyjnymi siłami. Następnie pojawia się obraz „You’re the daughter of sightless watching stones” (Jesteś córką ślepych, obserwujących kamieni), co nadaje postaci niemal mityczny wymiar, sugerując związek z pradawnymi, nieruchomymi bytami, które obserwują kosmiczne wydarzenia z wiecznym zdumieniem. Jest to jednocześnie aluzja do osoby, która postrzega świat z ciekawością, ale i z pewnym emocjonalnym dystansem.

Centralnym punktem utworu jest konfrontacja między dwiema perspektywami, symbolizowanymi przez wokalistów. Głos, który ogłasza „Witness me old man, I am The Wild” (Bądź mi świadkiem, starcze, jam jest Dziką), wyraża odrzucenie infantilizacji i silne potwierdzenie własnej tożsamości. Fraza „Time you passed your fingers through my hair and called me child” (Czas, kiedy przeciągałeś palcami po moich włosach i nazywałeś mnie dzieckiem) wskazuje na moment, w którym postać była postrzegana jako młoda, niewinna i być może zależna, a teraz z dumą manifestuje swoją prawdziwą, nieokiełznaną naturę. Wielu słuchaczy interpretuje to jako akt odzyskiwania tożsamości, dorastania i przekraczania oczekiwań. Niektórzy widzą w tym również wyraz buntu przeciwko stereotypom płciowym i odnalezienie siły w obliczu przestarzałych idei na temat płci i relacji.

Piosenka jest pełna dualizmów. „We’re drunk but drinking, sunk but sinking / They thought us blind, we were just blinking” (Jesteśmy pijani, ale pijemy, zatopieni, ale toniemy / Myśleli, że jesteśmy ślepi, a my tylko mrugaliśmy) odnosi się do odporności, bycia niedocenionym i w końcu przebudzenia. Ten fragment sugeruje wspólną podróż ku zrozumieniu siebie, pomimo trudności. Obietnica „Think of all the horrors that I promised you I’d bring” (Pomyśl o wszystkich okropieństwach, które obiecałem ci przynieść) jest potężną deklaracją niezmierzonej siły i intensywności emocjonalnej, zapowiedzią chaosu i akceptacji tej dzikiej natury jako integralnej części tożsamości. Nie chodzi tu o zwykły strach, lecz o siłę, z którą trzeba się liczyć.

Madeleine Hyland i Joey Batey doskonale oddają dynamikę utworu, łącząc głębokie, dramatyczne harmonie z mocnymi, perkusyjnymi rytmami, co nadaje piosence mityczny, baśniowy charakter. Ich zdolność do przejścia od delikatnego szeptu do niemal warknięcia oraz niesamowity zakres wokalny Hyland tworzą magiczną jakość. Wkład Bateya w komponowanie i pisanie tekstów, z dodatkowym materiałem od Hyland, sprawia, że utwór jest odświeżający i głęboki, dotykając trudnych, ale uniwersalnych tematów.

W interpretacjach fanów często pojawia się również motyw związku, w którym partnerzy ostrzegają się nawzajem o potencjalnych trudnościach i cierpieniu, mówiąc: „This isn’t all going to be whimsy and romance. It’s potentially going to suck, are you ready for that?” (To nie będzie tylko fantazja i romans. Potencjalnie będzie beznadziejnie, jesteś na to gotów?). Piosenka staje się więc oświadczeniem o unikalnych tożsamościach i o tym, co każda ze stron wnosi do relacji, nawet jeśli to „horror”. Linia „I am Time itself, I slow to let you play” (Jam jest samym Czasem, zwalniam, byś mógł się bawić) wzmacnia pozycję „Dzikiej” jako bytu transcendentnego, kontrolującego, który pozwala „staruszkowi” na jego iluzje, ale ostatecznie sprawuje nad nim władzę.

„The Horror and The Wild” to hymn o odwadze, odzyskiwaniu własnego „ja” i konfrontacji z przeszłością. Tekst celebruje złożoność ludzkiego ducha i piękno, które można odnaleźć w chaosie i dzikości. Utwór zachęca do zaakceptowania wszystkich aspektów własnej tożsamości, zarówno tych pięknych, jak i przerażających, i do bycia dumnym z tego, kim się jest, niezależnie od oczekiwań innych.