Utwór "Oh No" Paula Walla z gościnnym udziałem Trae, wydany na debiutanckim albumie Paula Walla Chick Magnet 24 lutego 2004 roku, stanowi głębokie zanurzenie w realia ulicznego życia Houston, gdzie blichtr i ostentacja splatają się nierozerwalnie z ciągłym poczuciem zagrożenia. To nie jest jedynie piosenka o drogich samochodach i biżuterii; to manifest przetrwania w środowisku, które jednocześnie fetuje sukces i czyha na jego oznaki.

Od samego początku piosenka buduje atmosferę napięcia. Refren, pełen pewności siebie i ostrzeżeń, natychmiast wprowadza słuchacza w świat "Texas boys" i ich slabów – kultowych, luksusowo zmodyfikowanych samochodów, które są ikoną kultury hiphopowej Houston. Widok fo' do' (czterodrzwiowego sedana) z top fell out the drop (otwartym dachem) i crawling on 84's (toczącym się na charakterystycznych felgach 84-inch wire wheels) to deklaracja statusu i wyzwanie rzucone ulicy. Jednocześnie pojawia się natychmiastowe zastrzeżenie: „Think of taking my slab, baby I don't think so / My heat under my seat, and I don't love you hoes” – co jasno wskazuje na gotowość do obrony swojego mienia i nieufność wobec otoczenia. To dwubiegunowe podejście, polegające na jednoczesnym chwaleniu się i byciu przygotowanym na konfrontację, jest centralnym motywem utworu.

Paul Wall w swojej zwrotce szczegółowo opisuje paranoję, która towarzyszy sukcesowi. Mimo że pochodzi z „land of opportunity, in God we trust”, czuje się „paranoid and disgust” z powodu „haters in my mix”. Obraz artysty „scoping out my side mirrors, when my car's in park” po zmroku, gdy jego slab is fresh meat to these sharks (świeże mięso dla tych rekinów), doskonale oddaje ten nieustanny strach. Wall otwarcie przyznaje, że jest uzbrojony („seventeen surprises, tucked inside of my coat”), co podkreśla brutalną rzeczywistość, w której luksus jest magnesem na problemy. Nawiązuje również do własnych doświadczeń, mówiąc o tym, jak został okradziony („They got my purple people eater once”), ale natychmiast odbił się od dna, kupując Range Rovera za gotówkę i nowe fronty (grillz, czyli ozdobne nakładki na zęby) – symbol nieugiętości i szybkiego powrotu do gry. To ukazuje postawę, że porażki są tylko chwilowe, a prawdziwy hustler zawsze znajdzie sposób, by odzyskać i pomnożyć swój status.

Trae tha Truth, uzupełniając narrację, wzmacnia obraz nieustraszonego gangstera, który dominuje na ulicach. Jego wersy emanują bezwzględną pewnością siebie. Opisuje, jak jego slab jest „Sitting low and tinted on chrome, gangstafied till I'm finished”, a „trunk start waving” (odnosi się do hydrauliki w samochodach, pozwalającej na poruszanie bagażnikiem), co jest kolejnym symbolem hiphopowej kultury samochodowej Houston. Trae również mierzy się z „haters”, którzy nienawidzą jego blasku („They hate that I'm shining, with the fifth wheel falling flying down the block” – piąte koło, często zamontowane w bagażniku, symbolizujące luksus i ekstrawagancję), ale jest gotów do walki („Slugs gon be flying, out the glock”). W jego słowach pobrzmiewa duma z bycia „reckless in Texas, gripping on grain” (drewnianą kierownicą, kolejnym elementem tuningu slabów). W kontekście Houston niezwykle ważny jest fragment, gdzie Trae mówi o „jamming Slow Loud And Bangin'” – to bezpośrednie odniesienie do stylu muzycznego chopped and screwed, spopularyzowanego przez legendarnego DJ Screwa, co cementuje osadzenie piosenki w konkretnym miejscu i czasie.

W końcowej części utworu Paul Wall dosadnie podsumowuje filozofię piosenki, cytując klasyczną hiphopową maksymę: „Mo' money mo' problems mayn, the legend is true”. To potwierdza, że sukces finansowy wcale nie eliminuje problemów, lecz często je mnoży, zmieniając ich naturę. Artysta przyznaje, że musi być „strapped, everywhere I go I'm watching my back”, bo na jego blocku (osiedlu) „them jackers don't give a damn if I rap”. Obraz artysty, który, mimo swojej sławy, wciąż musi polegać na sile, by przetrwać, jest niezwykle sugestywny. W wywiadach Paul Wall często podkreślał swoje zaangażowanie w kulturę slabów i znaczenie ulicznej wiarygodności, co rezonuje z tym, jak przedstawia się w "Oh No". Jest to świadectwo tego, że prawdziwy status w niektórych środowiskach nie zależy wyłącznie od płytowych milionów, ale od zdolności do obrony tego, co się posiada, nawet za cenę nieustającej czujności i gotowości do walki.