Piosenka "Do You Love Me Yet?" zespołu Nothing But Thieves to brawurowa i jednocześnie gorzka refleksja na temat pogoni za sławą, pułapek przemysłu muzycznego i desperackiej potrzeby walidacji w erze cyfrowej. Utwór pochodzi z wydanego w 2023 roku albumu koncepcyjnego Dead Club City, który, jak wyjaśnia zespół, eksploruje ideę fikcyjnego, ekskluzywnego klubu i jego mieszkańców, stanowiącego metaforę współczesnego społeczeństwa, kultury internetowej i właśnie branży muzycznej. W tym kontekście, "Do You Love Me Yet?" staje się swoistym spowiedzią lub cynicznym komentarzem artysty, który gra według reguł systemu.

Już początkowe wersy – "Another Zzzero to sell the earth / Negotiate with the universe / To gain some extra privilege / And make your god in my image" – mocno uderzają w nutę krytyki komercjalizacji i manipulacji. Artysta zdaje się sugerować, że w pogoni za sukcesem, wszystko, co autentyczne, może zostać sprzedane i zniekształcone, by pasowało do masowego wyobrażenia o "bóstwie". To bezwzględne dążenie do "ekstra przywilejów" i kreowania własnego wizerunku jako idealnego, pokazuje narcystyczne, a zarazem wyrachowane oblicze show-biznesu.

Refren "Do you love me yet? / I'll make myself a fool for you / Just tell me what I've gotta do / Do you promise I'll be hitting it soon? / Oh if I can stop fucking around / I'll be worth a fortune" jest sercem emocjonalnym utworu. Jest to rozpaczliwe błaganie o akceptację i miłość, ale niekoniecznie autentyczną. Pytanie "Do you love me yet?" brzmi jak obsesyjne sprawdzanie statusu w mediach społecznościowych, gdzie wartość artysty mierzy się liczbą lajków czy odsłon. Deklaracja "I'll make myself a fool for you" oraz prośba "Just tell me what I've gotta do" ukazują gotowość do poświęcenia godności i autentyczności na rzecz sukcesu. Jest to walka między integralnością artystyczną a wymogami komercyjnymi. Jak zaznacza Joe Langridge-Brown, gitarzysta i autor tekstów zespołu, album jest o "uczuciu bycia w klubie lub poza nim, czy to chodzi o celebrytów, ruch polityczny czy krąg towarzyski". "Hitting it soon" i "worth a fortune" jasno wskazują, że ostatecznym celem jest nie tyle sztuka, co bogactwo i sława, a sam artysta, ironicznie, musi "przestać się obijać", aby osiągnąć ten status.

Dalsze wersy, takie jak "Exploit a fan base and call it love / Be controversial but just enough", cynicznie opisują strategię marketingową wielu współczesnych artystów. Budowanie relacji z fanami często bywa postrzegane jako eksploatacja, a kontrowersje są kalkulowane tak, by generować rozgłos, ale nie na tyle, by faktycznie zaszkodzić karierze. Odniesienie do "ELO" (Electric Light Orchestra) i "Get sued but you'll meet a hero" może być ironicznym komentarzem do kwestii plagiatów, inspiracji, czy nawet prawnych sporów w branży, które paradoksalnie mogą prowadzić do poznania wpływowych postaci.

Zwrotka "Holding me up like I'm divine before the / Culture takes a turn / Eats me alive / Pick up the award for best dropped act" to gorzka obserwacja ulotności sławy. Artysta jest wynoszony na piedestał, by po chwili zostać zniszczonym i zapomnianym, gdy "kultura się odwraca". Nagroda dla "best dropped act" to ponura ironia, podkreślająca, jak szybko idole są wynoszeni, a następnie porzucani przez bezlitosny mechanizm przemysłu rozrywkowego.

W bridge'u piosenka pogłębia się, zadając bardziej egzystencjalne pytania: "Let me in the world above / If there's nothing of me / If there's nothing of me / What's left when I'm gone?". Pod powierzchowną pogonią za sławą kryje się lęk przed nieistnieniem, przed brakiem dziedzictwa i przed tym, że całe to "szaleństwo" niczego nie pozostawi po sobie. "Life just isn't long enough / Don't stop, give it to me / I want it all" – to niepohamowane pragnienie, aby doświadczyć wszystkiego, zebrać jak najwięcej, zanim czas się skończy. To uniwersalny lęk przed przemijaniem, potęgowany przez presję bycia "kimś" w oczach innych.

Nothing But Thieves na Dead Club City i w "Do You Love Me Yet?" zręcznie łączą chwytliwość z głębią, używając koncepcyjnego świata do komentowania realnych, często trudnych aspektów współczesności. Jak wspomniał wokalista Conor Mason, zespół "eksperymentował tak bardzo z muzyką disco i French house", aby osiągnąć swój nowy, odważny dźwięk, który pozwala im być "fluidalnymi gatunkowo". To świadome przesuwanie granic stylistycznych jest spójne z tematem utworu – chęcią dopasowania się, eksperymentowania, aby wciąż być na topie i wciąż budzić to nieustanne pytanie: "Do you love me yet?". Ostatecznie, piosenka nie daje łatwych odpowiedzi, pozostawiając słuchacza z refleksją nad tym, co tak naprawdę jest wartościowe w świecie, gdzie miłość i uznanie stają się towarem.