Interpretacja I Won't Let The Sun Go Down On Me - Nik Kershaw

Piosenka "I Won't Let The Sun Go Down On Me" Nika Kershawa, wydana w 1983 roku, to znacznie więcej niż tylko chwytliwy popowy utwór synth-pop z lat 80. Pod swoją optymistyczną melodią kryje się głębokie przesłanie społeczno-polityczne, będące odzwierciedleniem niepokojów czasu, w którym powstała – okresu zimnej wojny i zagrożenia wojną nuklearną. Sam Kershaw w wywiadzie dla magazynu "Number One" we wrześniu 1984 roku przyznał, że piosenka jest o "Bombie" (nawiązując do broni atomowej), a właściwie o ludziach biorących odpowiedzialność za to, co robią, dodając: "Mówi, że prawdopodobnie niewiele dobrego da jednemu człowiekowi krzyczenie o tych sprawach, ale ja i tak to zrobię".

Tekst rozpoczyna się od obrazu beztroskiej apatii: "forty winks in the lobby / make mine a G&T / then to my favourite hobby / searching for an enemy". Można to interpretować jako satyrę na komfortowe życie elit lub przeciętnego człowieka, który w obliczu globalnych zagrożeń woli oddać się przyjemnościom i szukać wrogów tam, gdzie może ich łatwo zidentyfikować, zamiast zmierzyć się z prawdziwymi problemami. Ten wstęp stanowi gorzkie tło dla dalszej krytyki.

Kolejne wersy uderzają w struktury władzy: "here in your paper houses / stretching for miles and miles / old men in stripey trousers / rule the world with plastic smiles". "Papierowe domy" symbolizują tutaj kruchość współczesnej cywilizacji i społeczeństwa, które jest budowane na nietrwałych fundamentach. Natomiast "starzy ludzie w pasiastych spodniach", rządzący światem z "plastikowymi uśmiechami", to wyraźna aluzja do polityków i establishmentu, którzy zza fasady uprzejmości i pozorów sprawują władzę, jednocześnie będąc oderwanymi od rzeczywistości i nieszczerymi. Kershaw w ten sposób wyrażał swoją nieufność wobec polityków obu mocarstw – USA i ZSRR – które podczas zimnej wojny rywalizowały ze sobą.

Refren – "i won't let the sun go down on me / i won't let the sun go down" – jest centralnym punktem utworu, niosącym przesłanie nadziei i osobistej determinacji. To odmowa poddania się ciemności, beznadziei czy nadchodzącej zagładzie. Można go odczytywać jako wezwanie do działania, aby ludzie przeciwstawili się apatii politycznej i samozadowoleniu. Co ciekawe, utwór został pierwotnie napisany jako folkowa piosenka protestacyjna i dopiero w studiu, dzięki producentowi Peterowi Collinsowi, zyskał swoją ostateczną formę popowego hymnu z charakterystycznym brzmieniem syntezatora Oberheim OB-8. Ten fakt dodaje głębi do interpretacji, pokazując, że poważne przesłanie zostało celowo opakowane w przystępną formę, aby dotrzeć do szerszej publiczności.

Dalsze wersy wzmacniają poczucie zbliżającej się katastrofy: "mother nature isn't in it / three hundred million years / goodbye in just a minute / gone forever, no more tears". Podkreślają one ignorancję wobec natury i ekologii, a także wskazują na szybkość i nieodwracalność potencjalnej zagłady, być może nuklearnej, która może zniszczyć miliony lat ewolucji w mgnieniu oka.

Postać "pinball man, power glutton / vacuum inside his head / forefinger on the button / is he blue or is he red?" to kolejny celny komentarz polityczny. "Pinball man" sugeruje impulsywne, nieprzemyślane działania, a "power glutton" – nienasycone pragnienie władzy. Opis "vacuum inside his head" to metafora pustki intelektualnej lub braku empatii u osoby dzierżącej ogromną władzę. Najbardziej złowrogi jest obraz "forefinger on the button", który wprost odnosi się do guzika odpalającego broń nuklearną. Pytanie "is he blue or is he red?" podkreśla, że zagrożenie nie ma barw politycznych (niebieski i czerwony często symbolizują główne partie polityczne lub mocarstwa, jak USA i ZSRR), ale jest inherentne samej idei niekontrolowanej władzy i jej potencjalnie katastrofalnych decyzji.

Finałowe wezwanie: "break your silence if you would / before the sun goes down for good" to bezpośredni apel do słuchaczy o przebudzenie i podjęcie działań. Jest to prośba o przełamanie milczenia i apatii, zanim będzie za późno, zanim "słońce zajdzie na dobre", co można interpretować jako ostateczną katastrofę, po której nie będzie już odwrotu.

Warto wspomnieć o historii komercyjnej utworu. Początkowo, po wydaniu we wrześniu 1983 roku, singiel odniósł skromny sukces w Wielkiej Brytanii, osiągając zaledwie 47. miejsce na liście przebojów. Jednak po sukcesie kolejnych singli Kershawa, zwłaszcza "Wouldn't It Be Good", utwór "I Won't Let The Sun Go Down On Me" został ponownie wydany w czerwcu 1984 roku i wtedy stał się wielkim hitem, osiągając 2. miejsce na UK Singles Chart, stając się jego najwyżej notowanym singlem w Wielkiej Brytanii. Ta "druga szansa" dla piosenki symbolicznie odzwierciedla jej przesłanie – nigdy nie jest za późno na walkę o lepsze jutro. Nik Kershaw, utalentowany gitarzysta z jazzowo-funkowym tłem, w latach 80. świadomie połączył swoje umiejętności z popularnym wówczas synth-popem, aby przekazać ważne, społeczne komentarze, co widać w „I Won’t Let The Sun Go Down On Me”. Mimo że w wywiadach Nik Kershaw przyznawał, że jego teksty są często polityczne, starał się nie "przemawiać" do ludzi, lecz raczej wyrażać swoje własne przemyślenia i przekonania, które w ten sposób miały szansę dotrzeć do słuchaczy i skłonić ich do refleksji.