Interpretacja Nothing else matters - Metallica

"Nothing Else Matters" to utwór, który w dyskografii Metalliki zajmuje wyjątkowe miejsce – ballada, która stała się jednym z najbardziej rozpoznawalnych symboli zespołu, a jednocześnie stanowiła odważne odejście od ich thrashmetalowego brzmienia. Tekst piosenki, napisany przez Jamesa Hetfielda, to osobista refleksja nad miłością, zaufaniem i niezależnością, która pierwotnie nie była przeznaczona do publicznego wydania. Hetfield stworzył ją w 1990 roku, będąc w trasie koncertowej, z tęsknoty za ówczesną dziewczyną Kristen Martinez. Trzymając telefon w jednej ręce, drugą uderzał w otwarte struny gitary, co ostatecznie ułożyło się w ikoniczne intro utworu.

Liryki "So close, no matter how far / Couldn't be much more from the heart" doskonale oddają uczucie bliskości, która przekracza fizyczną odległość, będąc bezpośrednim odzwierciedleniem związku Hetfielda na odległość. Otwartość i wrażliwość bijąca z tekstu, szczególnie w wersie "Never opened myself this way," była zaskakująca dla fanów i samego Jamesa, który wcześniej uważał pisanie piosenek o miłości za "oznakę słabości" i coś "najmniej metallikowego". Mimo to, odważył się na tę intymność, a piosenka stała się "świadectwem uczciwości i wystawiania siebie na pokaz, ryzykowania i grania w grę, że ktoś albo nadepnie ci na serce w butach z kolcami, albo położy swoje serce tuż obok, a nigdy nie wiesz, dopóki nie spróbujesz".

Utwór opowiada także o indywidualności i odrzuceniu zewnętrznych opinii: "Never cared for what they do / Never cared for what they know / But I know". Jest to manifest życia na własnych zasadach, z przekonaniem, że "życie jest nasze, żyjemy po swojemu" ("Life is ours, we live it our way"). To poczucie autentyczności i niezależności, zakorzenione w głębokim zaufaniu do drugiej osoby, tworzy fundament, na którym "nic poza tym się nie liczy".

Początkowo, Hetfield wahał się, czy pokazać piosenkę reszcie zespołu, obawiając się, że nie pasuje ona do wizerunku Metalliki, która tworzyła "piosenki o niszczeniu rzeczy, head bangingu, krwawieniu dla tłumu". To Lars Ulrich, perkusista, usłyszał demo i nalegał na włączenie utworu do "Czarnego Albumu", ponieważ "nigdy wcześniej nie słyszał Jamesa śpiewającego w ten sposób i to go poruszyło". Lars wierzył, że to coś, co muszą podzielić się ze światem, nawet jeśli James czuł się zbyt wrażliwy, by to ujawnić.

Warto dodać, że za aranżacje orkiestrowe w utworze odpowiadał wielokrotnie nagradzany kompozytor Michael Kamen, co nadało balladzie epickiego rozmachu. Jest to również jedna z niewielu piosenek Metalliki, w której solo gitarowe zagrał sam James Hetfield, a Kirk Hammett, główny gitarzysta, nie uczestniczył w nagraniu studyjnym. Co więcej, Hammett przyznał, że początkowo miał trudności z nauczeniem się grania intro do utworu na żywo.

"Nothing Else Matters" osiągnęło sukces komercyjny, wchodząc do Top 40 listy Billboard Hot 100 i zdobywając wysokie pozycje na wielu europejskich listach przebojów. Stało się jednym z najbardziej znanych i popularnych utworów Metalliki, będąc stałym elementem ich koncertów. Z biegiem czasu piosenka nabrała szerszego znaczenia; Hetfield zauważył, że "połączyła się z tak wieloma ludźmi, że nie dotyczyła już tylko dwóch osób, ale była o połączeniu z twoją wyższą siłą, o wielu różnych rzeczach". Wspominał, jak widział ją wykorzystywaną przez Hells Angels do uczczenia pamięci zmarłych braci, co pokazało mu, że "to znaczy o wiele więcej niż tylko to, że tęsknię za moją laską. To jest braterstwo. Wojsko mogłoby użyć tej piosenki. Jest cholernie potężna". Dziś, Metallica często postrzega ją jako piosenkę o swoich fanach, ponieważ "nic poza nimi się nie liczy".

Utwór ten, będący balladą miłosną, był odważnym krokiem dla zespołu znanego z ciężkiego metalu, ale ostatecznie umocnił pozycję Metalliki jako zespołu zdolnego do wychodzenia poza ramy gatunku i docierania do szerszej publiczności. Jej ponadczasowy charakter i emocjonalna głębia sprawiają, że pozostaje ona ważnym elementem kultury, przekraczającym pokolenia i gatunki muzyczne, o czym świadczą liczne covery, w tym wersja Miley Cyrus z udziałem Eltona Johna i Yo-Yo Ma.