„Schodki” Maty to utwór, który z dużą dozą autentyczności i surowości maluje obraz młodzieńczego buntu, wspólnoty i poszukiwania własnego miejsca w miejskiej przestrzeni. Tekst piosenki jest niczym migawka z życia młodych ludzi spędzających wieczory na ulicach i nadrzecznych bulwarach Warszawy, a "schodki" stają się tu ikoną ich terytorium i stylu życia. Utwór pochodzi z albumu Młody Matczak, który ugruntował pozycję Maty jako jednego z najważniejszych głosów młodego pokolenia w Polsce.

Początek utworu zanurza nas w codzienność – poszukiwanie hot-doga, nocna wizyta w sklepie, a w tle „orkiestra dęta” z JBL-a puszczająca „Saską Kępę 'skurwysynu zapamiętaj'”. Ten wulgarny, ale sugestywny cytat od razu ustala ton: jest to świat bezpretensjonalny, uliczny, pełen bezpośrednich komunikatów. Mata zręcznie kontrastuje początki w „TOI'U” z późniejszymi aspiracjami do grania w klubach jak Hoca, podkreślając drogę, jaką przeszedł on i jego środowisko. Lament nad „zabranym ulubionym lokalem” i metafora „skitranych jak Ruscy po drugiej stronie w okopach” sygnalizują poczucie utraty i obrony swojego skrawka świata przed nieuchronnymi zmianami. To odniesienie może symbolizować proces gentryfikacji, który wypiera młodzież z ich tradycyjnych miejsc spotkań, zmuszając ich do szukania nowych „okopów”.

Kolejne wersy, opisujące „przelizanie się”, „rzyganie” czy „ubliżanie”, doskonale oddają chaotyczną i nieidealną rzeczywistość młodzieńczych imprez, gdzie emocje często biorą górę. Jednocześnie Mata wznosi te spontaniczne wydarzenia do rangi sztuki, porównując uliczny freestyle pod Friko do występu w antycznym Epidauros, a siebie i swoich kumpli do „dinozaurów” hip-hopu. Jest to wyraźne oświadczenie artystyczne, które łączy uliczną spontaniczność z poczuciem misji i kulturowego dziedzictwa.

Refren utworu jest manifestem pokoleniowym i terytorialnym: „Jebane młotki zostawcie nasze schodki / My tu tylko pijemy to piwo i palimy lolki”. Określenie „młotki” może odnosić się do policji, straży miejskiej, czy też do starszych, konserwatywnych mieszkańców, którzy nie tolerują młodzieżowego zgromadzenia. "Schodki" stają się tu symbolem wolności, miejsca, gdzie młodzi ludzie mogą być sobą, z dala od osądów i presji. Szydercze „No sorki, że byliśmy trochę głośni” jest ironicznym ukłonem w stronę tych, którzy próbują ich uciszyć, jednocześnie podkreślając ich nieugiętość. Opowiada o tym również wers "Jebie nas to, że stare baby na Powiślu nie mogą zasnąć", co jest bezpośrednim nawiązaniem do konfliktu między mieszkańcami warszawskiego Powiśla a młodzieżą spędzającą czas na bulwarach wiślanych.

Druga zwrotka kontynuuje ten realistyczny obraz, opisując upływ czasu na "czterech piętrach, które stygną", z cieplejącym czteropakiem Desperadosa i dźwiękami Uzi Verta w tle. „Wisełka, Wisełka, piwerka do skręta” to kolejne ugruntowanie w warszawskiej rzeczywistości, gdzie bulwary wiślane są popularnym miejscem spotkań. Mata otwarcie przyznaje, że „nie robią nic innego, stąd ta monotematyka w tekstach”, co jest autoironicznym komentarzem do jego własnej twórczości, zakorzenionej w jego doświadczeniach.

W utworze pojawia się również element konfliktu i przemocy – „bijatyka bez nas”, „Sebastiany, ochroniarze, ZOMO”, „tatuaże, tulipany, honor dorabiamy tym wpierdolom”. „ZOMO” jest tu symbolicznym odniesieniem do opresyjnych sił, a walki uliczne, nawet jeśli „bezsensowne”, stają się sposobem na dorabianie sobie „honoru” w ich mikroświecie. Ostatnie wersy, z prośbą o dokończenie piwa i zaciągnięcie się papierosem przed spodziewaną bójką, dodają scenie absurdalnego heroizmu i potwierdzają beztroskie, ale jednocześnie wyzywające podejście do życia.

„Schodki” to zatem nie tylko utwór o buncie, ale także o identyfikacji z miejscem i z grupą, o poszukiwaniu sensu w codziennych rytuałach i o obronie swojej tożsamości w obliczu presji zewnętrznej. Mata, jako obserwator i uczestnik, z niezwykłą szczerością oddaje ducha młodości, która balansuje między beztroską a niepokojem, między przyjaźnią a agresją, tworząc hymn dla pokolenia spędzającego czas na „schodkach” – wszędzie tam, gdzie miasto pozwala im być sobą.
Charakterystyka miejsca, jakim są „schodki” nad Wisłą, zyskała symboliczną wręcz wartość w polskiej kulturze hip-hopowej, stanowiąc arenę dla młodzieżowych spotkań i swobodnego wyrażania siebie, co Mata doskonale oddaje w swojej piosence.