Interpretacja Don't Be So Serious - Low Roar

„Don't Be So Serious” Low Roar to utwór niezwykle intymny i wielowymiarowy, głęboko zakorzeniony w osobistych doświadczeniach Ryana Karaziji, założyciela i głównego wokalisty projektu. Piosenka, otwierająca ich trzeci studyjny album Once in a Long, Long While... (2017), stała się szczególnie rozpoznawalna dzięki prominentnemu wykorzystaniu w grze wideo Death Stranding Hideo Kojimy. Kojima, który odkrył muzykę Low Roar w sklepie płytowym w Reykjavíku, uznał, że idealnie pasuje ona do tonu gry, nazywając ją „zmysłową” i „unikalną”. To nagranie, podobnie jak wiele innych utworów Low Roar, powstało w trudnym okresie w życiu Karaziji, co tylko pogłębia jego melancholijny, a jednocześnie przejmujący charakter.

Pierwsze wersy – „Wake / Heavy pulse / Bloody eyes / Sweaty clothes” – malują obraz intensywnego niepokoju i fizycznych objawów związanych z atakiem paniki. Ryan Karazija napisał tę piosenkę po doświadczeniu poważnego ataku paniki, który doprowadził go do hospitalizacji. Te obrazy oddają stan dezorientacji i emocjonalnego napięcia, z jakim boryka się narrator, próbując obudzić się do rzeczywistości, która wydaje się przytłaczająca. Następnie pojawia się „New routine / That I've learned / To understand and know”, co sugeruje próbę zaadaptowania się do nowej, trudnej rzeczywistości i wypracowania mechanizmów radzenia sobie z bólem i niestabilnością psychiczną. To odzwierciedla podróż do samoświadomości, która może być złożona i żmudna.

Fragment „Play my tricks / Fragile mind / Rest your head / On me” ukazuje wewnętrzny konflikt – być może narrator ucieka się do autooszustwa, aby poradzić sobie z kruchym stanem umysłu, jednocześnie oferując lub poszukując pocieszenia. Zwrot „Rest your head on me” może być interpretowany jako pragnienie nawiązania więzi i ukojenia w obliczu wewnętrznego zamętu. Kolejne wersy, „Shut my eyes / I'm not here / There must be some mistake”, wyrażają zaprzeczenie, ucieczkę od rzeczywistości oraz poczucie bycia nie na miejscu lub przytłoczenia. To pragnienie zniknięcia i unikania konfrontacji z problemami.

Powtarzające się „Don't be so serious” w refrenie działa jak mantra, przypomnienie lub wręcz błaganie, aby nie pozwolić, by ciężar emocji całkowicie ich pochłonął. Jak sam Karazija wyjaśniał, tytuł jest apelem do samego siebie, by „nie brać siebie tak poważnie”. To nie jest wezwanie do lekkomyślności, ale raczej do znalezienia równowagi między głęboką refleksją a lekkością bytu, uwolnienia się od samo narzuconych presji. Jest to wyraz wewnętrznej walki z powagą własnych uczuć, mimo że nawołuje do lżejszego podejścia do życia.

Druga zwrotka, „Watch your words / Turn to dust / As we forget / As we move on”, odnosi się do przemijalności słów i relacji, uznając, że w miarę upływu czasu rzeczy mogą zostać zapomniane, a konflikty tracą na znaczeniu. Mimo tego pojawia się silna determinacja: „Still / I refuse / To let you slip away”. Ta linia ujawnia trudność w całkowitym oderwaniu się od przeszłości i silne pragnienie utrzymania istotnych więzi, kontrastując z ideą „pójścia dalej”. Album Once in a Long, Long While... w dużej mierze powstał w następstwie rozwodu Karaziji i jego życia jako ekspata w Islandii, a teksty często nawiązują do tematów zdrady, porzucenia i utraconej miłości.

Zakończenie piosenki, z powtarzającym się słowem „Magnets”, jest enigmatyczne i otwarte na interpretację. Może symbolizować niewidzialne siły, które przyciągają ludzi do siebie, utrzymują ich razem i ostatecznie prowadzą ku przeznaczeniu. Magnesy są zarówno definitywne, jak i niewidzialne – podobnie jak więzi, które łączą nas z innymi, z chwilami i wspomnieniami. Ciekawostką jest, że oryginalnie w tym miejscu Karazija śpiewał imię swojej byłej żony, „Agnes”, która go zdradziła. Zmienił to na „Magnets” podczas występów na żywo, zwłaszcza po tym, jak piosenka zyskała popularność dzięki Death Stranding, aby uniknąć emocjonalnego ciężaru. Decyzja ta pozwoliła również na bardziej uniwersalną interpretację, symbolizując nieuchronne przyciąganie między ludźmi, nawet jeśli istnieją powody, by się odsunąć, co wzmacnia cykl przywiązania i rozstania.

„Don't Be So Serious” to głęboka medytacja nad powagą życia, która, pomimo swojej melancholii, niesie przesłanie nadziei i zachętę do introspekcji. Ryan Karazija, który zmarł w 2022 roku w wieku 40 lat z powodu komplikacji po zapaleniu płuc, pozostawił po sobie dziedzictwo muzyki, która porusza złożone emocje i doświadczenia ludzkie, czyniąc ten utwór przejmującym świadectwem jego wrażliwości i artystycznej wizji.