Piosenka "Samiec beta ft. Słoń" autorstwa Lordofonu to przenikliwa i bolesna w swej szczerości krytyka współczesnych ról płciowych oraz presji społecznej, jakiej podlegają zarówno mężczyźni, jak i kobiety. Utwór, który pojawił się stosunkowo niedawno, bo jego zapowiedzi i premiery datowane są na wrzesień 2025 roku, doskonale oddaje narastające poczucie zagubienia w definiowaniu męskości w XXI wieku.

Lordofon, w pierwszej części utworu, wciela się w postać tytułowego „samca beta” – mężczyzny, który czuje się sprowadzany do biologicznego minimum ("jestem chłopakiem — czyimś zdaniem, bo posiadam chuja"). Z miejsca wyśmiewa powierzchowne stereotypy przypisywane mężczyznom, takie jak rozmowy o furach, dupach czy piłkarzykach, jednocześnie zderzając je z mrocznymi statystykami ("mam statystycznie większą szansę jebnąć samobója"). To uderzające zestawienie banalności z tragedią od razu sygnalizuje poważny ton utworu, ukazując, że pod fasadą męskiej beztroski często kryje się ogromny ciężar psychiczny. Artysta porusza temat wszechobecnej presji na sukces finansowy ("ciągle ta presja, by pensję zwiększać, by być biznesmen") oraz lęku przed byciem postrzeganym jako homoseksualista ("chłop zrobi rzeczy niesłychane, by nikt nie pomyślał, że jest pedałem"). Ten strach przed odstępstwem od narzuconej normy jest siłą napędową wielu autodestrukcyjnych zachowań, prowadzących do życia pod dyktando cudzych oczekiwań, nawet jeśli oznacza to życie w absurdzie, jak budowanie penthouse'u dla zazdrości innych. Lordofon otwarcie wyznaje pragnienie bycia "alfą", utożsamiając "betę" z "brakiem struktur", co perfekcyjnie oddaje wewnętrzny konflikt między pragnieniem akceptacji a świadomością toksyczności tej pogoni. Nawiązanie do "głupich zjebów, typu Robert Passut" dodatkowo podkreśla poczucie zmarnowanego czasu i braku konstruktywnych wzorców.

Druga część zwrotki Lordofonu pogłębia obraz "samca beta", który paradoksalnie narzeka na brak możliwości narzekania ("jestem chłopakiem, więc nie wolno mi narzekać raczej"). Z autoironią określa swój utwór mianem "żałosnego, incelowskiego traczka", co jest celowym przerysowaniem i jednocześnie komentarzem do łatki, jaką społeczeństwo przykleja mężczyznom, którzy ośmielają się mówić o swoich problemach. Krytykuje również absurdalne kryteria "prawdziwej męskości", takie jak wzrost ("prawdziwy facet się zaczyna — otóż metr osiemdziesiąt"), czy posiadanie mieszkania i auta, demaskując je jako płytkie i powierzchowne.

W swojej, jakże charakterystycznej i bezkompromisowej manierze, Słoń wchodzi w rolę kobiety, która z kolei przedstawia swoje wygórowane oczekiwania wobec "prawdziwego faceta". Z przesadzoną pewnością siebie ("jestem ładna, świecę jaśniej niż słońce") wylicza braki polskich mężczyzn, skupiając się głównie na ich statusie materialnym ("miesięcznie ledwo zgarniają, coś ponad cztery tysiące"). Jej perspektywa jest lustrzanym odbiciem męskiej presji, ale tym razem z zewnątrz, od partnerki, która oczekuje minimum posła, lekarza czy adwokata, choć sama "ma ledwo maturę". Ta hipokryzja i materialistyczne podejście ("patrz na buty, patrz na jego samochód") są bezwzględnie piętnowane. Słoń ukazuje, jak zewnętrzne atrybuty i sukces finansowy stają się jedynymi wyznacznikami wartości mężczyzny w oczach niektórych kobiet, a brak jachtu na Sycylii ("prawdziwy facet to weźmie mnie na Sycylię, na jacht") automatycznie plasuje partnera w innej, gorszej "lidze". Cyniczne żarty ("choć nie ma wagonu, którego się nie da odczepić, he he") dodatkowo uwypuklają przedmiotowe traktowanie relacji i partnera.

Cały utwór jest doskonałym komentarzem społecznym, który za pomocą hiperboli i ostrego języka obnaża wzajemne pretensje i nierealistyczne oczekiwania, jakie stawiają sobie nawzajem mężczyźni i kobiety, często prowadzące do frustracji i samotności. Lordofon i Słoń tworzą gorzki, ale niezwykle trafny obraz społeczeństwa uwikłanego w pułapkę stereotypów i powierzchownych wartości, gdzie poszukiwanie autentycznej tożsamości staje się prawdziwym wyzwaniem.