Interpretacja Grawitacja - Lordofon

Interpretacja utworu "Grawitacja" autorstwa Lordofon to podróż w głąb wewnętrznych zmagań współczesnego człowieka, a szczególnie młodej kobiety, ze światem pełnym presji, oczekiwań i poczucia pustki. Lordofon, warszawska formacja założona przez Macieja Poredę (MC) i Michała Jurka (producenta), słynie z łączenia rapu, muzyki miejskiej i gitarowej alternatywy, co pozwala im na tworzenie utworów o złożonym wydźwięku i bogatej warstwie lirycznej. Sam Maciej Poreda jest autorem słów do "Grawitacji", a Michał Jurek miał swój wkład w jedno słowo, zmieniając "masę znajomych" na "dużo znajomych", by uniknąć zlania się w "mama".

Centralną postacią piosenki jest "ona", której nocne eskapady poza domem nie przynoszą ukojenia. Dym papierosów i miejskie chmury zasłaniają gwiazdy, symbolizując utratę perspektywy i niemożność dostrzeżenia czegoś większego, nadziei. Alkohol staje się ucieczką od duszności i pustki, substytutem tlenu – życia. Porównanie miasta do Canaveral i marzenie o byciu "SpaceX, jak Elon Musk" to silna metafora pragnienia ucieczki, odlotu, oderwania się od przytłaczającej rzeczywistości i ziemskich problemów. Odliczanie, stopa i bas budują napięcie, sugerując nieustanne dążenie do startu, być może do ostatecznego zerwania z tym, co znane.

Jednak ta kosmiczna odyseja ma gorzki posmak. "Nikt na Ziemi nie ma i tak nic do powiedzenia / Słowa to tylko hałasy, tylko bla, bla, bla" – to wyraz głębokiej frustracji, poczucia bycia niezrozumianą, a nawet przekonania o bezsensie komunikacji i ludzkich interakcji. Bohaterka odczuwa, że jej świat "ma dość" jej samej, a ona "nic nie jest warta". Na jej "brudnym kokpicie" świecą "kolorowe światła", ale "odpowiedzi na pytania na ekranach brak", co podkreśla pozorną atrakcyjność, ale wewnętrzną pustkę i brak kierunku.

Refren, powracający z siłą mantry, ujawnia główny konflikt: poszukiwanie akceptacji i tożsamości. Bohaterka sprawdza w internecie, "jak być kimś zabawnym, jak być kimś specjalnym, nie być kimś zwyczajnym", co jest smutnym odzwierciedleniem współczesnej kultury, gdzie tożsamość często kształtuje się pod wpływem mediów społecznościowych i zewnętrznych wzorców. Próbuje nauczyć się "jak tańczyć, nie będąc pijaną" i "jak przestać nie chcieć obudzić się rano", co wskazuje na walkę z nałogiem, ale przede wszystkim z depresyjnymi myślami i pragnieniem ucieczki od świadomości. Zazdrość wobec tych, którzy "realizują plany, wiedzą, kiedy powiedzieć „stop”" i "znają zasady gry", to wyraz zagubienia i poczucia bycia outsiderką w świecie, gdzie inni zdają się mieć wszystko pod kontrolą.

Pytanie: "I czy zawsze, kiedy tańczy to lekko tak / Bo nie ma grawitacji / Czy to ona lekka jest / No, bo w środku już nie ma nic, nie ma nic, nie ma nic" jest kluczowe dla interpretacji tytułowej "grawitacji". Brak grawitacji może oznaczać wolność od ziemskich trosk i ciężarów, ale w kontekście dalszych słów: "No, bo w środku już nie ma nic", staje się symbolem wyniszczającej pustki, obojętności, emocjonalnego odrętwienia. Jej lekkość nie jest wyrazem radości czy swobody, lecz brakiem substancji, wewnętrznego rdzenia, co czyni ją bezwolnym ciałem dryfującym w przestrzeni. To metafora osoby, która straciła grunt pod nogami, a jej brak "wagi" wynika z braku nadziei i sensu.

W drugiej części utworu widzimy "ją" obserwującą życie "na dole", postrzegającą bloki jako "gniazda owadów, przypominające ule pszczół", co dodatkowo podkreśla jej poczucie oderwania i dehumanizacji otoczenia. Mimo że ma "dużo znajomych", czuje się niezrozumiana, a jej próby wyrażenia siebie są ignorowane. Wraca do mieszkania, gdzie jedynymi istotami, o które potrafi dbać, są "monstery i paprotki". To szczegół, który ujawnia jej niemożność tworzenia głębokich, ludzkich relacji i szukanie pocieszenia w bezpiecznym, kontrolowanym świecie roślin. Powtarzające się wersy o sprawdzaniu w internecie i braku odpowiedzi podkreślają cykliczność jej cierpienia i niemożność znalezienia trwałego rozwiązania problemów.

"Grawitacja" jest jednym z najpopularniejszych singli Lordofonu z albumu "Koło", który ukazał się w 2020 roku. Zespół podkreśla, że "Grawitacja" to utwór, który chętnie grają na koncertach, bo publiczność chce go słyszeć i dobrze się przy nim bawi, co jest dla nich "niesamowite". Utwór opisywany jest jako "opis alkoholowo-imprezowych przeżyć i refleksji na temat życia pewnej bohaterki". Choć niektórzy recenzenci widzieli w nim podobieństwa do twórczości Taco Hemingwaya, to jednak podkreśla się unikalny wokal Maćka Poredy, który odróżnia styl Lordofonu. Zespół, choć nie chce być szufladkowany jako rapowy, z powodzeniem łączy różne gatunki, tworząc swój indywidualny styl. Maciej Poreda i Michał Jurek, tworzący Lordofon, w wywiadach często mówią o procesie twórczym, podkreślając swoją otwartość na różnorodne inspiracje i brak ograniczania się gatunkowo. Wskazują, że teksty są głównie dziełem Maćka, który jest "samotnikiem w pisaniu", co może dodatkowo wyjaśniać głęboką introspekcję i osobisty ton utworu.

W kontekście całej twórczości Lordofonu, "Grawitacja" wpisuje się w motywy poszukiwania, niepokoju, ale i próby zrozumienia otaczającego świata i własnego miejsca w nim. Jest to utwór o delikatności ludzkiej psychiki i trudnościach w odnalezieniu sensu i zakorzenienia w rzeczywistości, która często wydaje się obca i nieczuła. Brak grawitacji to ostatecznie obraz dryfowania – zarówno dosłownego, jak i metaforycznego – w poszukiwaniu czegoś, co nada życiu wagę i kierunek.