Piosenka "Telephone" Lady Gagi, wydana 26 stycznia 2010 roku jako drugi singiel z jej EP-ki The Fame Monster, to utwór, który na pierwszy rzut oka wydaje się być po prostu hitem imprezowym, ale w rzeczywistości kryje głębsze znaczenie. Jej tekst jest manifestem wyzwolenia od wszechobecnej presji komunikacji i ciągłego bycia "dostępnym", odzwierciedlając pragnienie ucieczki w ulotną radość tańca i beztroskiej zabawy. Utwór opowiada historię osoby, która świadomie ignoruje uporczywe telefony od partnera, by w pełni oddać się nocy w klubie. Powtarzające się frazy „Hello, hello, baby, you called? I can't hear a thing” i „Sorry, I cannot hear you, I'm kinda busy” podkreślają celowe odcięcie się od świata zewnętrznego.

W wywiadach Lady Gaga wielokrotnie podkreślała, że inspiracją do powstania "Telephone" był jej własny strach przed uduszeniem – poczucie, że z powodu intensywnej pracy nigdy nie znajduje czasu na prawdziwą zabawę i relaks. Jak sama przyznała, telefon w tekście nie jest tylko fizycznym urządzeniem, ale również metaforą wewnętrznego głosu, który nieustannie nakazuje jej pracować ciężej. To właśnie ten lęk przed niemożnością czerpania radości z życia, zdominowanego przez obowiązki, znalazł swoje odzwierciedlenie w refrenie: „Stop callin', stop callin', I don't wanna think anymore / I left my head and my heart on the dance floor”. To pragnienie pozostawienia myśli i zmartwień za sobą na parkiecie staje się głównym motywem piosenki.

Co ciekawe, Lady Gaga początkowo napisała "Telephone" dla Britney Spears na jej szósty album, Circus. Britney nagrała nawet wersję demo, jednak ostatecznie utwór nie trafił na jej płytę. Gaga przejęła piosenkę dla siebie, a pierwotnie chciała, aby to Spears była gościnną wokalistką, jednak ostateczny wybór padł na Beyoncé. Współpraca z Beyoncé była powrotem do wspólnych projektów, ponieważ Lady Gaga wcześniej wystąpiła w remiksie piosenki Beyoncé "Video Phone". Beyoncé wzbogaca utwór swoim szybkim, dynamicznym wokalem, wzmacniając przekaz Gagi. Jej wers „Boy, the way you blowin' up my phone / Won't make me leave no faster” doskonale wpasowuje się w temat, podkreślając irytację natrętnymi połączeniami.

Teledysk do "Telephone", wyreżyserowany przez Jonasa Åkerlunda, jest równie znaczący jak sam utwór i stanowi kontynuację fabuły z teledysku do "Paparazzi". Gaga wyjaśniła, że wideo miało być komentarzem do kultury amerykańskiej, jej zafascynowania technologią, konsumpcją i nadmiarem informacji. W ten sposób pozornie płytka piosenka popowa zyskała głębsze, społeczne znaczenie. Teledysk, pełen nawiązań do Quentina Tarantino (w tym słynny Pussy Wagon z "Kill Bill"), ukazuje Lady Gagę uwalnianą z więzienia przez Beyoncé, a następnie wspólną ucieczkę i otrucie klientów w barze. Gaga opisała klip jako próbę "wymazania muzyki pop, jaką znaliśmy dotąd", i zmiany perspektywy na to, czym powinien być teledysk popowy. Pomimo jego statusu kultowego, sama Gaga w 2011 roku wyraziła pewne niezadowolenie z teledysku, twierdząc, że było w nim "za dużo pomysłów" i że żałuje, iż nie edytowała go trochę bardziej. Przyznała również, że miała trudności z emocjonalnym połączeniem się z piosenką.

Wspomniane w tekście „Sometimes I feel like I live in Grand Central S-Station” dodatkowo wzmacnia ideę przytłoczenia i ciągłego szumu informacyjnego, z którego bohaterka piosenki pragnie się wyrwać. Ostateczny komunikat, który słyszymy na końcu utworu – „We're sorry, the number you have reached is not in service at this time” – to symboliczne i ostateczne odcięcie, zapewnienie o chwilowym (lub trwałym) braku dostępności, deklaracja niezależności i priorytetu własnego dobrego samopoczucia nad oczekiwaniami innych. Piosenka, która na pierwszy rzut oka jest tanecznym hymnem, staje się zatem hymnem na cześć cyfrowego detoksu i odzyskiwania osobistej wolności w świecie, który nieustannie domaga się uwagi. Co więcej, w 2025 roku Lady Gaga potwierdziła, że istnieje plan na kontynuację teledysku do "Telephone", co pozostawia fanów z nadzieją na dalszy rozwój tej intrygującej historii.