"Applause" Lady Gagi to hymn będący deklaracją artystycznego celu i eksploracją złożonej relacji między artystą, jego fanami i sławą. Utwór, który otwiera erę albumu ARTPOP (2013), został wydany jako singiel w sierpniu 2013 roku i natychmiastowo zyskał uznanie za chwytliwy refren i taneczny rytm.

Centralnym przesłaniem piosenki jest głęboka zależność artystki od adoracji publiczności. Słowa "I live for the applause, applause, applause" ("Żyję dla aplauzu, aplauzu, aplauzu") nie są jedynie pustym frazesem. Gaga wielokrotnie podkreślała, że oklaski fanów były dla niej siłą napędową, szczególnie podczas trudnego okresu, kiedy występowała na trasie "Born This Way Ball" z poważną kontuzją biodra, zanim musiała ją odwołać z powodu operacji. W wywiadzie dla Sirius XM Radio wyjaśniła: "Zdałam sobie sprawę, że to aplauz fanów tak naprawdę mnie podtrzymywał. Bo byłam gotowa wyjść na scenę i po prostu histerycznie płakałam, nie rozumiejąc nawet, jak się czułam". To doświadczenie sprawiło, że poczuła, że aplauz jest dla niej jak "kroplówka" ("If only fame had an IV, baby could I bear / Being away from you, I found the vein, put it in here"), co mocno ilustruje niemal narkotyczne uzależnienie od energii płynącej od publiczności.

Piosenka porusza również kwestię krytyki i autentyczności. Linia "To crash the critic saying, 'is it right or is it wrong?'" ("Rozbić krytyka mówiącego: 'czy to jest dobre, czy złe?'") odzwierciedla pragnienie Gagi, by przeskoczyć ponad osądy i skupić się na tym, co najważniejsze – na samej sztuce i jej odbiorze. Artystka w wywiadzie na Twitterze wyjaśniła, że "Applause" to dla niej bardzo znaczący utwór, ponieważ porusza temat tego, co wielu myśli o "celebrytach" dzisiaj, że "robią to" dla uwagi. Gaga jednak rozróżnia artystów od celebrytów, twierdząc, że to "uwaga" jest potrzebna, aby jej twórczość, jej "dzieło, nie umarło, chyba że istnieje publiczność, która będzie o nim pamiętać".

Jednym z najbardziej intrygujących fragmentów tekstu jest odniesienie do sztuki i popkultury: "One second I'm a Koons, then suddenly the Koons is me / Pop culture was in art, now art’s in pop culture, in me". Odnosi się to do słynnego artysty Jeffa Koonsa, którego twórczość często zacierają granice między sztuką wysoką a popularną. Gaga w tych słowach sugeruje odwrócenie Warholowskiego konceptu: zamiast wprowadzać popkulturę do sztuki, ona sama staje się nośnikiem sztuki w popkulturze. Album ARTPOP miał być właśnie "odwróconą ekspedycją Warholowską", gdzie artystka dąży do wniesienia sztuki w główny nurt muzyki popularnej. Jeff Koons był faktycznie jednym ze współpracowników przy albumie ARTPOP i stworzył okładkę płyty, na której znajduje się rzeźba Gagi z charakterystyczną "niebieską kulą do gapienia się" ("gazing ball"). Wideo do "Applause" również pełne jest nawiązań do sztuki, w tym do "Narodzin Wenus" Botticellego, co reżyserka Inez van Lamsweerde potwierdziła, mówiąc o inspiracji "walką Gagi o powrót na scenę" po kontuzji biodra, by stać się "w pełni zrealizowaną, kompletną nową osobą".

Zwrotka "I've overheard your theory 'Nostalgia's for geeks' / I guess sir, if you say so, some of us just like to read" może być subtelną ripostą na krytyków, którzy oskarżali Gagę o bycie "wtórną" lub zbyt "nostalgiczną". Artystka w ten sposób broni swojej złożoności i głębi, sugerując, że za jej twórczością stoi przemyślana koncepcja.

Ostatecznie, "Applause" to utwór o symbiotycznej, niemal narkotycznej więzi między artystą a publicznością, gdzie aplauz jest ostatecznym potwierdzeniem i paliwem dla twórczości. Jest to także manifest artystyczny, który zapowiadał ambicje albumu ARTPOP – połączenie sztuki i popu w jedno spójne, choć często prowokacyjne, dzieło.