Interpretacja Асфальт - Kino

Piosenka „Асфальт” zespołu Kino to utwór o złożonej symbolice, osadzony w debiutanckim albumie grupy, „45”, choć z nim związana jest ciekawa historia. Autorstwo tekstu i muzyki przypisuje się Viktorowi Tsoiowi, a piosenka powstała prawdopodobnie w 1982 roku.

Centralnym motywem utworu jest autodefinicja podmiotu lirycznego jako „asfaltu”. Słowa „Ja – asfalt” pojawiają się wielokrotnie, podkreślając stan bycia częścią czegoś niezmiennego, trwałego, ale jednocześnie biernego i wystawionego na nieustanne działanie sił zewnętrznych. Asfalt to powierzchnia, po której się chodzi, jeździ, na której toczy się życie, lecz sama w sobie pozostaje nieruchoma i bezwolna, będąc jedynie tłem dla ludzkich działań i upływającego czasu. To może symbolizować poczucie uwięzienia, niezmienności losu, a nawet pewnego rodzaju zobojętnienia na świat, który „krąży” wokół.

Pierwsza zwrotka wprowadza w nastrój melancholii i spowolnienia: „Wieczór nadchodzi wolniej, niż zawsze, rano noc zanika jak gwiazda”. Te wersy sugerują subiektywne postrzeganie czasu, być może związane z wewnętrznym niepokojem lub poczuciem bezcelowości. Powtarzające się frazy „24 круга прочь, 24 круга прочь” (24 kręgi precz) mogą odnosić się do cyklu dobowego, nieustannej, monotonnej powtarzalności dni i nocy, z której podmiot liryczny pragnie się wyrwać, ale nie potrafi, pozostając „asfaltem”. Interpretuje się to jako wyraz niechęci do bycia częścią szarej, mechanicznej masy i pragnienie realizacji poza ramami codzienności, a także jako wezwanie do wolności i poszukiwania prawdziwego sensu życia.

W drugiej zwrotce pojawia się motyw introspekcji i poszukiwania pomocy: „Otrzymałem list od siebie do siebie, otrzymałem czystą kartkę, ona wzywa do ciebie. Nie wiem, kto z was mógłby mi pomóc”. List od samego siebie to metafora samoanalizy, próby zrozumienia własnych uczuć i wewnętrznej walki. Czysta kartka to symbol nowych możliwości, ale i pustki, która wymaga wypełnienia. Podmiot liryczny czuje się zagubiony, szukając wsparcia, którego jednak nie może znaleźć na zewnątrz.

Najbardziej dramatyczny wydaje się fragment trzeciej zwrotki: „Jestem swoim synem, swoim ojcem, swoim przyjacielem, swoim wrogiem. Boję się zrobić ten ostatni krok”. Ten paradoksalny opis wskazuje na głębokie wewnętrzne rozdarcie, na jednoczesne odczuwanie sprzecznych ról i emocji. Bohater jest zarówno twórcą, jak i niszczycielem własnego losu, wsparciem i przeszkodą dla samego siebie. Strach przed „ostatnim krokiem” może odnosić się do obawy przed ostateczną decyzją, radykalną zmianą, a nawet przed śmiercią. Życzenie „Odejdź dniu, odejdź, odejdź w noc” to pragnienie ucieczki od świadomości, zatopienia się w nieświadomości nocy, gdzie problemy i wewnętrzne konflikty mogą na chwilę zaniknąć.

Ciekawostką jest historia powstania i umiejscowienia utworu w dyskografii Kino. Piosenka „Асфальт” była nagrywana na debiutancki album „45”. Jednak Viktor Tsoi nie był z niej zadowolony i ostatecznie zdecydował się ją wykluczyć z pierwotnej wersji albumu, choć pierwotnie nazwa „45” pochodziła od 45 minut, które trwałby album z tą piosenką. Mimo to, utwór był regularnie wykonywany na koncertach i był to pierwszy utwór, który Kino zagrało na swoim debiutanckim występie w leningradzkim klubie rockowym w 1982 roku. Według Aleksieja Rybina, ówczesnego gitarzysty zespołu, inspiracją dla Tsoia do napisania „Асфальtu” było twórczość Iggy'ego Popa, co zasugerował mu Boris Grebienshchikov. Co więcej, melodia piosenki powstała spontanicznie w studiu, podczas gdy muzycy stroili instrumenty, a Grebienshchikov, pod wrażeniem, nalegał na jej natychmiastowe nagranie. Pierwotnie piosenka była oparta na jednym riffie i nie miała nawet refrenu.

Mimo że „Асфальт” nie znalazł się na oficjalnej, pierwotnej wersji „45”, to jego obecność w wczesnym repertuarze Kino i historia powstania podkreślają eksperymentalny i poszukujący charakter twórczości Tsoia w początkowym okresie działalności zespołu. Piosenka ta, choć być może niedoskonała w oczach samego Tsoia, rezonuje z wieloma słuchaczami, którzy widzą w niej uniwersalne przesłanie o wewnętrznym zmaganiu, dążeniu do autentyczności i wolności w obliczu codziennej monotonii i ograniczeń. Niektóre interpretacje łączą ją również z tematem ucieczki od rzeczywistości i szukania schronienia w sobie. Ostatecznie, powtórzone „Prec, ja – asfalt. Prec” jest symbolicznym wyrazem tego dualizmu – z jednej strony identyfikacji z twardą, niezmienną materią, z drugiej strony – desperackiego pragnienia wyzwolenia się z tego stanu.