Kazik na Żywo to formacja, która z czasem stała się odrębnym bytem artystycznym, pozwalającym Kazikowi Staszewskiemu na eksplorowanie cięższych, bardziej rockowych i metalowych brzmień, w kontraście do Kultu czy jego solowych projektów. Album Bar La Curva / Plamy na Słońcu, wydany 28 listopada 2011 roku, był czwartym studyjnym krążkiem zespołu, nagranym po dwunastoletniej przerwie, a jego powstanie było efektem spontanicznej deklaracji Kazika złożonej kolegom „po spożyciu”. Nazwa płyty pochodzi od tytułów dwóch piosenek: Bar La Curva to knajpa na Teneryfie, w której Staszewski miał okazję spędzać czas, a Plamy na Słońcu to utwór, który dał drugiej części albumu tytuł, nawiązując do metafory dostrzegania skaz w pozornie idealnym obrazie. Płyta powstawała w studiu RecPublica w Lubrzy, a cały materiał został skomponowany i nagrany w rekordowo krótkim czasie 29 dni. Album zadebiutował na 1. miejscu listy OLiS i szybko osiągnął status złotej płyty.

Utwór „Plamy na Słońcu” jest esencją bezkompromisowego tekściarstwa Kazika, pełnego ironii, spostrzeżeń społecznych i osobistych refleksji, typowych dla jego twórczości. Zgodnie z tym, co wskazywano w recenzjach, teksty Kazika na tym albumie, w tym właśnie „Plamy na Słońcu”, mimo że często krytykowane za brak wcześniejszej siły, nadal poruszają ważne tematy, choć z pewną dozą zmęczenia i bezsilności.
Piosenka otwiera się obrazem „Plamy na Słońcu, upał na ulicy / A dookoła sami groźni zawodnicy”. Ten powtarzający się refren stanowi tło dla obserwacji otaczającej rzeczywistości, sugerując zarówno naturalne zjawiska (upał, plamy na słońcu), jak i narastające napięcia społeczne. Słońce, symbol witalności i źródło życia, z plamami staje się obrazem skazy, niedoskonałości, być może metaforą problemów drążących Polskę, która dla Kazika jest „krainą złą”.

Wers „Lat później dwadzieścia od tamtej piosenki / Coście porobili i analogiczne jęki” to bezpośrednie odniesienie do historii Polski i być może do własnej twórczości Kazika. Jest to pytanie o efekty transformacji, o to, czy coś się zmieniło na lepsze, czy tylko „jęki” pozostały te same, zmieniając jedynie swój kontekst polityczny. Kolejna zwrotka „Jeszcze dzisiaj nikt nie jechał, spokój na granicy / Nie było ruchu wojsk ze wschodu i zachodu / Kto nie był socjalistą, był draniem za młodu” to nostalgiczne spojrzenie na czasy minione, może PRL, gdzie granice były strzeżone, a „ruch wojsk” był stałym elementem strachu, ale jednocześnie istniał pewien porządek, nawet jeśli oparty na opresji. Kazik, co podkreślano w analizach jego twórczości, często odnosi się do przeszłości, by skomentować teraźniejszość, ukazując paradoksy i ciągłość pewnych postaw.
Zarówno w tekście utworu, jak i w ogólnym wydźwięku płyty, Kazik wyraża zmęczenie i bezsilność wobec wewnętrznych sporów w kraju. Krytykuje narastający nacjonalizm i poczucie, że politycy nie spełniają swoich zadań. Refren „Co się porobiło z tą krainą złą” powtarzany wielokrotnie, staje się mantrą, wyrazem frustracji i rozczarowania, pytaniem, na które nie ma prostej odpowiedzi. W tym refrenie, który wybrzmiewa wielokrotnie, można odnaleźć echo wcześniejszych komentarzy Kazika na temat Polski, łączące miłość do ojczyzny z gniewem i bezsilnością.

W piosence pojawiają się również konkretne odniesienia do wydarzeń i postaci, które osadzają ją mocno w realiach polskiej kultury popularnej z początku lat 2010. Wzmianka o Tomaszu Adamku i braciach Kliczko ( „Tomasz Adamek braci Kliczków nie pokona” ) to nawiązanie do głośnej walki o mistrzostwo świata WBC w wadze ciężkiej, która odbyła się 10 września 2011 roku we Wrocławiu, gdzie Adamek zmierzył się z Witalijem Kliczką i przegrał przez techniczny nokaut w 10. rundzie. Ta linijka, wypowiedziana z perspektywy „jednej znajomej”, ma wymiar profetyczny, ale jednocześnie stanowi komentarz do narodowych nadziei i oczekiwań, które często okazują się płonne. Słowa „Gdyby nie słupek, gdyby nie poprzeczka / Gdyby się nie przewrócił, byłaby rzecz wielka” to ironiczne spostrzeżenie na temat polskiej skłonności do tłumaczenia porażek i doszukiwania się „gdyby”, które mogły zmienić bieg wydarzeń. To kultowe już „Gdyby mama miała fiuta, to by była ojcem” celnie punktuje polską mentalność uciekania w hipotetyczne scenariusze.
Kolejne sportowe odwołanie dotyczy Bogusława Wyparły, bramkarza, którego Kazik nazywa „Najlepszym bramkarzem”. Bogusław Wyparło to legenda polskiej piłki nożnej, wieloletni zawodnik Stali Mielec i ŁKS-u Łódź, który w Ekstraklasie zadebiutował w wieku 16 lat i rozegrał łącznie 359 meczów. Wzmianka o nim ma charakter nieco sentymentalny i ironiczny, w kontekście marzeń o zwycięstwie Legii czy Lecha w Lidze Mistrzów.

Piosenka dotyka również kwestii społecznych, takich jak migracja wewnętrzna: „Przyjechali z interioru ludzie do stolicy / Tu są możliwości i tu jest kariera / Tutaj musisz wspiąć się, bo zaczynasz od zera” . Jest to odwieczny motyw poszukiwania lepszego życia, szans i rozwoju w „wielkim mieście”, który często wiąże się z trudnościami i koniecznością walki o swoje miejsce.
Utwór kończy się klamrą kompozycyjną, powracając do początkowych słów „Jak zaczęła się piosenka, tak i będzie na końcu / Upał na ulicy i plamy na Słońcu”. Ta cykliczność podkreśla poczucie stagnacji, powtarzalności problemów, które mimo upływu lat pozostają nierozwiązane, a frustracja i gniew narastają. Finalne powtórzenie „Co się porobiło z tą krainą złą” wybrzmiewa jako bezsilne podsumowanie stanu rzeczy.

Warto wspomnieć o kontrowersjach wokół piosenki. Tuż przed premierą albumu Bar La Curva / Plamy na Słońcu zespół Kazik na Żywo wdał się w konflikt z radiem Eska Rock. Stacja radiowa chciała skrócić utwór, który trwa ponad 6 minut, do wersji radiowej (maksymalnie 4 minuty). Zespół odmówił, a w ramach protestu przesłał rozgłośni dwukrotnie przyspieszoną wersję utworu, która w oczywisty sposób nie nadawała się do emisji. W konsekwencji Kazik na Żywo zrezygnował z patronatu medialnego Eski Rock. Ta sytuacja pokazuje, jak bardzo Kazikowi zależało na artystycznej integralności i wolności twórczej, nawet kosztem promocji.

„Plamy na Słońcu” to piosenka o bezpowrotnie utraconych nadziejach, o frustracji wynikającej z niemożności zmiany, o polskiej mentalności i politycznym marazmie. To utwór, w którym Kazik Staszewski, z właściwym sobie cynizmem i melancholią, maluje obraz „złej krainy”, pełnej upału, napięć i niespełnionych ambicji, gdzie jedyną stałą jest obecność „plam na Słońcu” – symbolu wiecznych niedoskonałości.