Utwór „Nowe Szklane Domy” Kaz Bałagane, z gościnnym udziałem Taco Hemingwaya, to przejmująca i wielowymiarowa interpretacja współczesnej polskiej rzeczywistości, ukazana przez pryzmat stołecznej Warszawy. Wydany 26 sierpnia 2020 roku, utwór szybko zyskał rozgłos, głównie ze względu na intrygujące nawiązania literackie i celne komentarze społeczne.

Tytuł piosenki jest bezpośrednim odniesieniem do wizji „szklanych domów” Stefana Żeromskiego z Przedwiośnia, które miały symbolizować powojenny dobrobyt i postęp. W interpretacji Kaz Bałagane i Taco Hemingwaya ta utopijna wizja zamienia się w dystopijną rzeczywistość. Współczesne „szklane domy” to nowoczesne, przeszklone wieżowce, centra handlowe i biurowce, które, choć z pozoru lśniące i obiecujące, są puste, sztuczne i pozbawione prawdziwego światła. Stanowią fasadę skrywającą społeczne patologie i alienację.

Kaz Bałagane, znany ze swojego charakterystycznego, storytellingowego stylu, prowadzi słuchacza przez Warszawę pełną paradoksów. Już na początku utworu kreśli obraz kontrastów: „Kaszmirowy sweter, a ty z aparycją żula / Gadasz coś o pożyczonych furach”. To krytyka pozoru i sztuczności, gdzie bogactwo często bywa nabyte lub jedynie udawane. Narrator spotyka „prawdziwego świra”, który opowiada o spiskowych teoriach dotyczących 5G i jego rzekomego wpływu na ptactwo, a także o czipach i wszechobecnej inwigilacji: „Mówi mi, że to 5G rozjebało całe ptactwo (smażą nas mordo) / Pokaż gdzieś skrzydlatego szczura (nie ma w Warszawie ptaków) / Musimy rozjebać to żelastwo (chipy namierzą)”. Ten fragment doskonale oddaje narastającą w okresie pandemii, kiedy utwór został wydany, atmosferę niepewności i paranoi.

Krytyka konsumpcjonizmu i masowej produkcji widoczna jest w wersach „Nowe szklane domy, mordo, sygnowane Żabką / Wszystko karton-gipsem tu zarosło zamiast bratków”. Osiedla mieszkaniowe i przestrzenie publiczne są uniformizowane, a jakość ustępuje miejsca pozorom, gdzie „wszystko jest przeszklone, jednak nie dochodzi światło”. Młodzi ludzie, „wczute małolaty”, dążą do naśladowania powierzchownych wzorców sukcesu, chcąc „być jak David Bratko” – polski raper, którego postać symbolizuje aspiracje do określonego stylu życia.

Refren, wykonany przez Taco Hemingwaya, doskonale podsumowuje atmosferę panującą w stolicy: „Warszawa w toksynach, nad nią szklane domy / Jemu szczęka lata jak pinballe na żetony”. To obraz miasta zanieczyszczonego zarówno dosłownie, jak i metaforycznie, gdzie ludzie miotają się w swoich niepokojach i uzależnieniach. Taco celnie punktuje też powierzchowność relacji międzyludzkich i presję mediów społecznościowych: „Nie wiesz, co ukrywa ten twój narzeczony / Ufasz swojej psiapsi, lepiej nie wchodź na jej story”. Obraz „korpobiby” pełnej „klonów” o „krótkich bokach, długich grzywach, kurwa, same Callejony” wyśmiewa konformizm i brak indywidualności w środowisku korporacyjnym. Wzmianka o dronach („Ty na dachu lepiej bez, bo latają drony”) podkreśla wszechobecną inwigilację i brak prywatności. Ciekawostką jest też linijka Taco „Nie słuchali Kazka, z dychy walą ziomy”, która może być autotematyczną uwagą o tym, że jego własna twórczość nie jest przez wszystkich rozumiana, lub żartobliwym nawiązaniem do postawy słuchaczy Kaz Bałagane.

W drugiej zwrotce Kaz Bałagane zwraca uwagę na życie pracowników fizycznych, którzy w pocie czoła budują te lśniące gmachy: „Chłopy mają zdrowie do tematu / Ja po jednej dobie to już mocne Nosferatu / Ale robią na budowie mordo w nowym szklanym gmachu”. Ich trudna, często niedoceniana praca kontrastuje z przeznaczeniem budynków, które stają się „biurami korponiewolników czasu”. Scena z „raperem” z bloku obok, który „choć rapuje o szmatach, to gonią go te szmaty”, jest sarkastycznym komentarzem na temat hipokryzji i konformizmu w branży muzycznej. Utwór kończy się powrotem do postaci kasjera z Armenii, który „wciąż suszy ludziom głowę o fikcyjnej epidemii”, co ponownie osadza utwór w kontekście społecznych lęków i dezinformacji z lat 2020-2021.

„Nowe Szklane Domy” to gorzka pigułka na temat współczesnej Polski, podana w charakterystycznym dla Kaza Bałagane stylu, uzupełniona przenikliwym refrenem Taco Hemingwaya. To piosenka o fałszywych obietnicach modernizacji, o społeczeństwie pochłoniętym pozorami, teoriami spiskowymi i korporacyjną pustką, gdzie prawdziwe światło nie dociera nawet przez szklane ściany. Produkcja utworu, za którą odpowiada Atutowy, wspiera ten mroczny i refleksyjny klimat. Warto zaznaczyć, że była to kolejna udana współpraca obu artystów, którzy wcześniej spotkali się już przy remiksie utworu „Wiem”.