Interpretacja O Mio Babbino Caro - Maria Callas

Aria „O Mio Babbino Caro” to jeden z najbardziej rozpoznawalnych i uwielbianych fragmentów w historii opery, pochodzący z jednoaktowej komedii Giacoma Pucciniego, Gianni Schicchi, której libretto napisał Giovacchino Forzano. Premiera opery miała miejsce w 1918 roku w Metropolitan Opera w Nowym Jorku. Stanowi ona trzecią część tryptyku Pucciniego, a jednocześnie jest jego jedyną komedią. W tej operze, rozgrywającej się w średniowiecznej Florencji, tytułowy Gianni Schicchi zostaje poproszony przez rodzinę zmarłego Buoso Donatiego o podrobienie jego testamentu. Właśnie w tym momencie, gdy Schicchi jest bliski odmowy pomocy skorumpowanej rodzinie, na scenę wkracza jego córka, Lauretta, z rozdzierającą serce prośbą.

Tekst piosenki jest pozornie prostym, acz niezwykle skutecznym wyrazem miłosnej tęsknoty i dziecięcego szantażu emocjonalnego. Lauretta zwraca się do swojego „kochanego tatusia” (O mio babbino caro), wyznając, że zakochała się w Rinucciu – „jest piękny, piękny” (mi piace, è bello, bello). Jej pragnienie poślubienia go jest tak silne, że chce natychmiast udać się do Porta Rossa, by kupić pierścionek (Vo'andare in Porta Rossa a comperar l'anello!). Kulminacją tej emocjonalnej manipulacji jest groźba samobójstwa: „Tak, tak, chcę tam iść! A jeśli kochałabym go na próżno, poszłabym na Ponte Vecchio, ale po to, by rzucić się do Arno!” (Sì, sì, ci voglio andare! e se l'amassi indarno, andrei sul Ponte Vecchio, ma per buttarmi in Arno!). Te słowa, połączone z wyznaniem, że „męczę się i dręczę! O Boże, chciałabym umrzeć!” (Mi struggo e mi tormento! O Dio, vorrei morir!) oraz błagalnym „Tatusiu, zmiłuj się, zmiłuj się!” (Babbo, pietà, pietà!), mają na celu złamanie oporu ojca. Aria stanowi moment lirycznej prostoty i szczerej miłości, kontrastującej z otaczającą atmosferą hipokryzji i intryg. Sam Puccini celowo nadał jej "przesadnie słodki, niemal parodystyczny ton", co doskonale oddaje melodramatyczny stan emocjonalny Lauretty i jej wyrachowaną naiwność.

Interpretacja Marii Callas jest powszechnie uznawana za jedną z jej sygnaturowych kreacji. Callas, znana jako „La Divina” i uważana za jedną z najwybitniejszych śpiewaczek operowych XX wieku, słynęła z potężnych i emocjonalnych występów, a także zdolności do nadawania głębi i intensywności odgrywanym rolom. W jej wykonaniu „O Mio Babbino Caro” to nie tylko piękna melodia, ale przede wszystkim studium postaci. Krytycy często podkreślają, że Callas potrafiła wcielić się w Laurettę w taki sposób, że aria stawała się autentyczną prośbą dziewczyny, a nie jedynie popisem wokalnym divy. Jej wykonanie charakteryzuje się "przenikliwą, wręcz manipulacyjną" intonacją, co idealnie pasuje do komediowego kontekstu opery. Callas z niezwykłą precyzją oddaje postać „rozpieszczonej córeczki tatusia”, która doskonale wie, jak osiągnąć swój cel. Zauważa się, że w jej głosie pojawia się nawet subtelny „dzióbek” (pout) w momencie groźby rzucenia się do Arno, co mistrzowsko podkreśla charakter postaci.

Maria Callas w swoim podejściu do tej arii "stworzyła ją na własny sposób", nadając jej szczególne znaczenie, które wybrzmiewało w nagraniu. Jej interpretacja to niezwykłe połączenie "emocjonalnego zapału i naturalnego dramatycznego sopranu", którym posługiwała się z wyjątkową muzykalnością i instynktem aktorskim. Callas była w stanie "przekształcić swój głos Medei/Giocondy/Toski w głos Gildy/Mimi/Butterfly", co świadczy o jej niezwykłej wszechstronności i zdolności do adaptacji do wymagań różnych ról. Analizy techniczne jej nagrań wskazują na "precyzyjne użycie samogłosek, eksperymentowanie z rytmem i klarowną wymowę". Callas doskonale prowadziła głos, utrzymując jego siłę nawet na wysokim Ab, co jest zauważalne w kluczowych momentach arii. Jej występy cechowała "głęboka immersja w każdą portretowaną postać", co sprawiło, że Leonard Bernstein nazwał ją "Biblią opery".

W kontekście tragicznego życia osobistego Callas, które często przyćmiewało jej artystyczne osiągnięcia w mediach, jej zdolność do tak pełnego i niuansowanego oddawania ról jest jeszcze bardziej godna podziwu. Niezależnie od prywatnych zmagań, na scenie potrafiła całkowicie zniknąć w bohaterce, której dawała głos. Interpretacja „O Mio Babbino Caro” w wykonaniu Marii Callas to prawdziwy klejnot w jej dyskografii, ukazujący nie tylko jej wirtuozerię wokalną, ale przede wszystkim geniusz dramatyczny, który sprawiał, że każda nuta i każde słowo miały głębokie, intencjonalne znaczenie. Pozostawiła po sobie dziedzictwo, które inspiruje i kształtuje kolejne pokolenia śpiewaków operowych na całym świecie.