Interpretacja Wuthering Heights - Kate Bush

Utwór „Wuthering Heights” Kate Bush to fenomenalny debiut, który nie tylko katapultował młodą artystkę na szczyty list przebojów, ale także stał się kultową interpretacją klasycznej powieści Emily Brontë. Napisana przez osiemnastoletnią wówczas Bush w ciągu zaledwie kilku godzin, późną nocą 5 marca 1977 roku, piosenka jest śpiewana z perspektywy ducha Catherine Earnshaw, błagającego Heathcliffa o wpuszczenie jej do okna. Inspiracja przyszła po obejrzeniu ostatnich dziesięciu minut adaptacji BBC z 1967 roku, a następnie po przeczytaniu powieści, co utwierdziło artystkę w jej wizji. Kate Bush później odkryła również, że dzieliła datę urodzenia – 30 lipca – z samą Emily Brontë, co dodatkowo pogłębiło jej uncanny connection z twórczością pisarki.

Tekst piosenki rozpoczyna się od wspomnień o burzliwej przeszłości na „wiley, windy moors”, oddając dziką, namiętną i często destrukcyjną naturę związku Cathy i Heathcliffa: „You had a temper, like my jealousy, Too hot, too greedy.” Te słowa doskonale oddają wzajemną, niemal obsesyjną miłość, która splatała ich losy, jednocześnie prowadząc do rozdarcia. Zwrot „I needed to possess you, I hated you, I loved you too” jest kwintesencją ich toksycznej, a zarazem nierozerwalnej więzi, opartej na pierwotnych instynktach posiadania i kontroli, a nie na delikatnej czułości.

Kolejne wersy, „Bad dreams in the night, You told me I was going to lose the fight”, nawiązują bezpośrednio do momentów przed śmiercią Catherine w powieści, jej walki z chorobą i przeczucia zbliżającego się końca. Jednak prawdziwym sercem utworu jest refren: „Heathcliff, it's me, your Cathy, I've come home, I'm so cold, let me in your window.” To ikoniczne wezwanie ducha Cathy, który po dwudziestu latach od śmierci, powraca na wrzosowiska, by znaleźć ukojenie u boku ukochanego. Bush wielokrotnie podkreślała, że dla tego utworu przyjęła specjalnie wysoki, eteryczny rejestr głosu, aby wiernie oddać postać ducha Catherine.

W dalszej części piosenki, Cathy wyraża swoje cierpienie i samotność po drugiej stronie życia: „Ooh it gets dark, it gets lonely, On the other side from you.” Jej tęsknota jest wszechogarniająca, a świat bez Heathcliffa wydaje się pusty i bezsensowny: „I pine a lot, I find the lot, Falls through without you.” Desperacko pragnie powrócić, by „put it right” – naprawić błędy, które doprowadziły do ich rozłąki. Wyznanie „My one dream, my only master” doskonale ilustruje, jak bardzo Heathcliff był centralną postacią w jej istnieniu, nawet po śmierci.

Kulminacyjnym punktem utworu jest niemal szaleńcze błaganie: „Ooh let me have it, let me grab your soul away.” Te słowa ukazują nie tylko pragnienie zjednoczenia, ale i posiadania duszy Heathcliffa, pociągnięcia go na drugą stronę, by byli razem na wieczność. Kate Bush z niezwykłą precyzją oddaje ten mroczny, gotycki romantyzm, będący esencją powieści Brontë. Warto dodać, że utwór „Wuthering Heights” stał się historycznym kamieniem milowym w muzyce: Kate Bush była pierwszą artystką w Wielkiej Brytanii, która zdobyła pierwsze miejsce na liście przebojów z utworem w pełni napisanym przez siebie. Co więcej, Bush wykazała się niezwykłą determinacją, upierając się przy wydaniu tego utworu jako swojego debiutanckiego singla, pomimo początkowych obiekcji wytwórni EMI, która preferowała inny utwór. Jej artystyczna wizja i nieugięta postawa od samego początku kariery pokazały światu, że Kate Bush to artystka, która idzie własną drogą. W teledyskach do utworu, Bush wykorzystała swoje taneczne wykształcenie, tworząc unikalną choreografię, inspirowaną mimem, która podkreślała eteryczność i duchową naturę Cathy. To wszystko sprawiło, że „Wuthering Heights” stał się ponadczasowym hymnem o miłości, która przekracza granice życia i śmierci.