Interpretacja For The Fallen - Karliene Reynolds

Karliene Reynolds, znana ze swojego celtyckiego folkowego stylu i muzyki inspirowanej historią, literaturą i fantastyką, w swojej interpretacji utworu "For The Fallen" wzięła na warsztat jeden z najbardziej poruszających poematów w języku angielskim. Oryginalny tekst, napisany przez Laurence'a Binyona we wrześniu 1914 roku, był odpowiedzią na ciężkie straty, jakie poniosły wojska brytyjskie w początkowych bitwach I wojny światowej, w tym w bitwie pod Mons. Binyon, historyk sztuki, skomponował ten wiersz, obserwując klify Kornwalii, z dala od zgiełku frontu, co nadaje mu pewien dystans od brutalności wojny, koncentrując się raczej na szlachetności ofiary i pamięci. Utwór Karliene, wydany 11 listopada 2019 roku, nieprzypadkowo zbiega się z Dniem Pamięci, co podkreśla jego rezonans i znaczenie jako hołdu dla poległych.

Wiersz rozpoczyna się od potężnego obrazu „Z dumą i dziękczynieniem matka za swe dzieci, | Anglia opłakuje swych zmarłych za morzem”. Ten fragment personifikuje Anglię jako pogrążoną w żałobie matkę, która straciła swoje dzieci – żołnierzy, którzy byli „ciałem z jej ciała, duchem z jej ducha”. Zginęli oni „w sprawie wolności”, co od razu nadaje ich ofierze sens wyższego celu i patriotyzmu, motywu przewijającego się przez cały poemat.

Druga zwrotka – „Uroczyście biją bębny; Śmierć wspaniała i królewska | Śpiewa smutek w nieśmiertelne sfery” – wprowadza poczucie majestatu i sakralności śmierci na polu bitwy. Mimo „spustoszenia” i „łez”, pojawia się „muzyka” i „chwała”, co sugeruje, że nawet w obliczu niewyobrażalnej straty, istnieje pewna podniosłość i honor związany z ich poświęceniem. Binyon używa tu obrazów, które mogą wydawać się dziś naiwne w obliczu późniejszego, bardziej brutalnego realizmu poezji wojennej, ale w 1914 roku miały one na celu podniesienie na duchu i nadanie sensu tragedii.

Kolejna zwrotka maluje portret młodych żołnierzy: „Szli z pieśniami do bitwy, byli młodzi, | Prości z członków, prawdomówni w spojrzeniu, stali i pełni blasku. | Byli niezłomni do końca wobec niezliczonych przeciwności; | Padli z twarzami zwróconymi ku wrogowi.”. Jest to idealizowany obraz bohaterów, pełnych wigoru i odwagi, którzy bez wahania stawili czoła niebezpieczeństwu. Opisują ich jako „prostych z członków, prawdomównych w spojrzeniu, stałych i pełnych blasku”, co podkreśla ich czystość intencji i fizyczną doskonałość, zanim wojna ich zniszczyła. Mowa tu o walce do samego końca, z honorem i determinacją.

Najbardziej znaną i często recytowaną częścią poematu, nazywaną „Ode of Remembrance” (Odą Pamięci), jest czwarta zwrotka: „Nie zestarzeją się, tak jak my, którzy zostaliśmy, się zestarzejemy: | Wiek ich nie zmęczy, ani lata nie potępią. | Przy zachodzie słońca i o poranku | Będziemy o nich pamiętać.”. Te słowa niosą ze sobą obietnicę wiecznej młodości i niezatartej pamięci dla poległych. Są pocieszeniem dla żywych, że ich ofiara nie pójdzie na marne, a ich obraz pozostanie nieskażony upływem czasu, kontrastując z tymi, którzy przeżyli i muszą zmierzyć się ze starością i zapomnieniem. Fraza ta stała się ikoną ceremonii upamiętniających w wielu krajach Wspólnoty Narodów.

Piąta zwrotka z goryczą podkreśla ostateczność straty: „Nie zmieszają się znowu z roześmianymi towarzyszami; | Nie zasiądą już przy znajomych stołach domu; | Nie mają udziału w naszej dziennej pracy; | Śpią za angielską pianą morską.”. Ukazuje to bolesną pustkę, jaką pozostawili po sobie, utratę codzienności, radości i wspólnego życia. Śpiący „za angielską pianą morską” podkreśla ich odległość i fakt, że często ich ciał nigdy nie odzyskano, pogłębiając żal.

Ostatnie dwie zwrotki oferują bardziej metafizyczną wizję. Szósta zwrotka mówi o tym, że choć fizycznie ich nie ma, to ich esencja pozostaje nienaruszona: „Lecz gdzie są nasze pragnienia i nasze głębokie nadzieje, | Czuć jak ukryte źródło, | Najgłębszemu sercu własnej ziemi są znani | Jak gwiazdy są znane Nocy;”. Polegli są związani z samą ziemią, z duszą narodu, stając się częścią jego świadomości i nadziei, niczym niewidzialne, lecz potężne źródło. Ich pamięć jest intymnie spleciona z ich ojczyzną.

Siódma i ostatnia zwrotka rozszerza ten obraz, porównując poległych do gwiazd: „Jak gwiazdy, które będą świecić, gdy my staniemy się prochem, | Poruszając się w marszach po niebiańskiej równinie; | Jak gwiazdy, które są rozgwieżdżone w czasie naszej ciemności, | Do końca, do końca, pozostają.”. Stają się oni wiecznymi bytami, symbolicznymi przewodnikami w czasach mroku, ich światło trwa niezależnie od przemijalności ludzkiego życia. Karliene Reynolds, jako artystka często inspirowana „opowieściami z innych czasów i miejsc”, z pewnością odnalazła w tych słowach rezonans ze swoją wrażliwością na historyczne i mityczne narracje. Jej muzyka często ma „nawiedzające” brzmienie, które doskonale pasuje do melancholii i podniosłości tego wiersza. Wydanie tej pieśni w listopadzie, miesiącu pamięci, umacnia jej rolę jako muzycznego epitafium, łączącego historyczną poezję z współczesną interpretacją w celu uczczenia tych, którzy „pozostają” w naszej zbiorowej świadomości.

Chociaż nie ma szczegółowych wywiadów Karliene na temat tej konkretnej piosenki, jej ogólne podejście do muzyki polega na „opowiadaniu historii poprzez dźwięki” i „tworzeniu światów od podstaw”, co idealnie pasuje do artystycznego oddania tak historycznego i emocjonalnego tekstu. Artystka z Edynburga, mieszkająca obecnie w Australii, zaczęła swoją muzyczną podróż w 2010 roku, publikując swoje utwory na YouTube. Jej pasja do epickich opowieści, od „Gry o Tron” po „Wichrowe Wzgórza”, sprawia, że jest naturalną kandydatką do interpretacji poezji o tak głębokim rezonansie historycznym. W jej wykonaniu, ten klasyczny poemat Binyona zyskuje nową warstwę emocjonalną, docierając do współczesnych słuchaczy z ponadczasowym przesłaniem o ofierze, pamięci i wiecznym honorze poległych.