Interpretacja Świat jest piękny (feat. KęKę) - Kacper HTA

Utwór "Świat jest piękny (feat. KęKę)" autorstwa Kacpra HTA to poruszająca podróż w głąb ludzkiej psychiki, dotykająca tematu depresji i trudności w odnalezieniu wewnętrznego spokoju. Piosenka ukazała się 14 października 2022 roku i jest drugim singlem z ósmego solowego albumu Kacpra HTA, zatytułowanego "Ostatni list z tonącego pokładu". Album ten jest opisywany jako jego najbardziej osobiste wydawnictwo, obnażające wiele niewygodnych treści, z którymi każdy może się utożsamić. Kacper HTA podkreślał, że utwór ten porusza bardzo ważny temat, który stanowi clue całego krążka. Co ciekawe, jest to pierwsza wspólna produkcja Kacpra HTA i KęKę.

Początek utworu to głębokie wołanie o pomoc, powtarzające się frazy „Proszę, wyciągnij mnie, wyciągnij mnie, wyciągnij mnie stąd” oraz „Nie mogę spać, nie mogę spać już chyba czwartą noc” od razu wprowadzają słuchacza w stan bezsenności i przytłoczenia. To obraz osoby uwięzionej we własnym umyśle, szukającej wyjścia z pułapki wewnętrznego cierpienia. Pytanie „Jak twardym być? Powiedz mi, co mam zrobić, by żyć w pokoju i iść przed siebie przez zamknięte drzwi” symbolizuje bezradność wobec przeciwności losu i poszukiwanie siły do walki z niewidzialnym wrogiem, jakim jest depresja.

Refren „Świat jest piękny, szkoda, że ludzie to…” jest ironicznym stwierdzeniem, które zderza obiektywne piękno świata z subiektywnym doświadczeniem bólu i rozczarowania, często wynikającego z interakcji międzyludzkich. Kacper HTA w przenośni zapowiada, że "napisze książkę Jak umrzeć powoli omijając trumnę", co może być metaforą powolnego wyniszczania się od środka, życia w ciągłym cierpieniu, które nie prowadzi do natychmiastowej śmierci, ale powolnie odbiera radość i sens istnienia.

Dalej Kacper HTA opisuje codzienną walkę z depresją: „Twarz zdobię uśmiechem, za to należy się je*any Oskar. Ukrywam zranioną duszę jak ninja i nikt nie widzi, jak przeżywam koszmar”. Te słowa doskonale oddają społeczną fasadę, którą chorzy na depresję często przybierają, aby ukryć swoje cierpienie przed światem. Jest to walka toczona w samotności, gdzie na zewnątrz wszystko wydaje się w porządku, a w środku rozgrywa się prawdziwy dramat. Obraz „Rolety zawijam w dół razem z jointem, siedzę jak wampir znowu bez światła na ziemi. Wszystko staje się czarne jak niebo, gdy nocą i gwiazdy przestają się mienić” to symbol izolacji i ucieczki w używki jako próbę radzenia sobie z mrokiem. Mrok ten nie jest tylko fizyczny, ale przede wszystkim wewnętrzny, zabierający barwy z życia i sprawiający, że nawet najpiękniejsze rzeczy przestają mieć znaczenie. Sam artysta przed premierą utworu napisał, aby nie lekceważyć tego tematu i nie bać się o nim mówić, dodając: "razem trzymajmy się nadziei, że demony pewnego dnia nas opuszczą i słońce zostanie na niebie przykrywając ciemne chmury".

Wersy takie jak „Świat jest piękny, szkoda, że trudno mi patrzeć w kolorze. Depresja to demon, co goni twą duszę, rozcinając powoli nożem” wprost nazywają chorobę, podkreślając jej wyniszczający charakter. Depresja jest tu personifikowana jako bezwzględny demon, który powoli zadaje ból, odbierając zdolność do postrzegania radości i piękna. Poczucie izolacji potęguje fragment: „Nie chcę, żeby ktoś dzwonił. Nie chcę już krzyczeć i płakać przez śmiech. Mówię tu do was dziś jako anonim, co siedzi po cichu w jednym z tych miejsc”. Kacper HTA staje się głosem wielu ludzi, którzy zmagają się z depresją, czując się niezrozumiani i samotni, pragnący zniknąć i nie obciążać innych swoim cierpieniem. Na świecie 350 milionów ludzi zmaga się z depresją, a w Polsce problem ten dotyka nawet 10% społeczeństwa.

Zwrotka KęKę wnosi inną perspektywę, ale równie mocno wpisuje się w motyw walki z wewnętrznymi demonami. „Już od dzieciaka wiedziałem, że u mnie na bani się dzieje coś nie tak. Może za dużo widziałem i czułem, głowa musiała uciekać” to świadectwo długotrwałej walki, korzeniami sięgającej dzieciństwa. KęKę mówi o braku pomocy w młodości: „Lekarzy zero w pobliżu, pomocy żadnej, nie biżu. Chociaż nie było przemocy, niektórzy dotąd się boją prodiżu”. Ten fragment może odnosić się do braku wsparcia psychologicznego i trudności w dostępności do specjalistów, a także do traum z dzieciństwa, które niekoniecznie musiały być związane z przemocą fizyczną, ale mogły mieć podłoże emocjonalne lub psychologiczne.

Raper otwarcie przyznaje się do poszukiwania ukojenia w używkach: „Znalazłem sposób jak sobie pomóc, kiepski sposób, ale był tuż obok. Ten sam sposób, który niszczył ojca. Polska – to było w co drugim domu”. Ten fragment wskazuje na dziedzictwo problemów z nałogami w polskim społeczeństwie, gdzie alkohol czy inne używki stają się ucieczką od rzeczywistości. KęKę jednak znajduje swoją formę terapii: „Siedem lat wybieram z bani muł. Rapy to mój szpadel. Mówię sobie: - Kęki, I love you i jakoś daję radę”. Rap staje się dla niego narzędziem do oczyszczenia umysłu i wyrażania emocji, a autoterapia i samoakceptacja pozwalają mu przetrwać.

Ostatecznie, mimo ciemnych tonów, w piosence pojawia się nuta nadziei: „Spokój głowy – mógłbym za to oddać. Mówię to poważnie – parę baniek. Pozamykać to co mam otwarte i spokojnie brać, co zapisane”. KęKę wyraża pragnienie spokoju, gotów zapłacić za niego każdą cenę. W końcowych wersach przekazuje ważne przesłanie: „Póki we mnie krew płynie, wierzę, lepiej w każdy nowy dzień będzie. Tyle już udało się ogarnąć, kto to niby zrobi od nas lepiej”. Jest to hymn nadziei i wiary w przyszłość, podkreślający, że pomimo trudności, należy walczyć i wierzyć w poprawę. To przypomnienie o sile wewnętrznej i zdolności do przezwyciężania nawet najcięższych chwil, a także o znaczeniu kontynuowania życia i walki o lepsze jutro.