Interpretacja L'ultima poesia - Geolier & Ultimo

„L'ultima poesia” to niezwykłe spotkanie dwóch gigantów włoskiej sceny muzycznej, Geoliera i Ultimo, którzy połączyli siły w singlu wydanym 22 marca 2024 roku. Utwór, będący drugim singlem z trzeciego albumu studyjnego Geoliera, „Dio lo sa”, szybko podbił listy przebojów, stając się wyrazem powszechnego gustu muzycznego. Ta piosenka to ballada romantyczna i wzruszająca, która z neomelodycznym zacięciem opowiada o skomplikowanym końcu miłości, gdzie niemożliwym staje się pozostanie samemu, ale jednocześnie trudne jest bycie razem.

Już od pierwszej strofy Geolier wprowadza nas w świat nieuchwytnej i złożonej relacji, gdzie partnerka "sama odchodzi, sama wraca" ("Quando tu sola te ne vaje, tu sola te ne tuorne"). Podkreśla, że "życie to za mało, by poznać cię do głębi" ("Na vita nn'è abbastanza pe te conoscere in fondo"), ponieważ druga osoba nigdy nie pozwala się do końca poznać. Ta niezdolność do pełnego otwarcia prowadzi do poczucia ciągłej samotności, nawet w obecności ukochanej osoby. W tekście pojawia się silny kontrast: "być z tobą to jak żyć i umierać" ("A stà 'nzieme a te equivale a vivere e a m'accidere"), co doskonale oddaje wewnętrzny konflikt i dualizm tej relacji, która jest jednocześnie źródłem życia i bólu.

Refren śpiewany przez Ultimo to serce utworu, ukazujące paradoks miłości: "Zakochujesz się, bo nie chcesz być sama, ale jesteś sama, nawet jeśli jesteś ze mną" ("T'annammure pecché nn'vuò stà tu sola / Ma staje sola pure si staje cu'mmé"). To mocne stwierdzenie ukazuje, że samotność partnerki jest bardziej wewnętrznym stanem niż fizycznym brakiem obecności. Pytanie "Jak chcesz, żebym cię kochał, jeśli każdy uścisk jest łańcuchem dla duszy?" ("Comme vuò ca te voglio bbene / Si ogne abbraccio è na catena a ll'anema?") doskonale oddaje dławiący charakter tej miłości, która zamiast wyzwalać, krępuje. Pisanie "ostatniej poezji" staje się symbolicznym aktem, próbą uwiecznienia, ale także pogodzenia się z końcem lub próbą zapomnienia.

W drugiej zwrotce Geolier kontynuuje refleksje nad toksycznością i cyklicznością związku. Mówi o tym, że "nigdy nie dorastamy, bo dorastamy zbyt szybko" ("Nn'criscimmo maje pecché criscimmo troppo ampresso"), a ból jest zawsze ten sam, choć postrzegany inaczej. Obraz "manicomio" ("Simmo jute ô manicomio cchiù 'e na vota") sugeruje szaleństwo i powtarzalność destrukcyjnych wzorców w ich relacji. Podkreślona jest świadomość końca – "Nie widzisz, że to już koniec? Piosenka bez nut" ("Nun vide che è fernuta? Na canzone senza note"). Mimo to, w tekście pojawia się subtelna nadzieja na "inną życie" ("Nuje ce sceglimmo a chi purtà cu nuje 'int'a n'ata vita"), co może oznaczać wybór, by mimo wszystko zachować drugą osobę w pamięci, nawet jeśli miłość jest jak wojna.

Warto zwrócić uwagę na fakt, że utwór jest czymś więcej niż tylko singlem – to owoc długotrwałej przyjaźni i wzajemnego szacunku między artystami, którzy często spotykali się między Rzymem a Neapolem. Wielokrotnie spekulowano o ich współpracy, a nagrania i zdjęcia z ich wspólnych spotkań podsycały oczekiwania fanów. Co ciekawe, „L'ultima poesia” jest uznawana za naturalną kontynuację utworu Geoliera „I p' me, tu p' te”, z którym artysta zajął drugie miejsce na festiwalu w Sanremo w 2024 roku. Produkcja Takagi & Ketra doskonale połączyła dwa różne, lecz komplementarne style muzyczne. Jedną z najbardziej znaczących ciekawostek jest to, że Ultimo, znany z rzymskiej proweniencji, zaśpiewał w tym utworze po raz pierwszy w swojej karierze w dialekcie neapolitańskim, oddając hołd miastu, które często nazywa swoim drugim domem. Ta niecodzienna decyzja dodatkowo podkreśla głębię przyjaźni i wzajemnego szacunku, jaka łączy artystów.

Mostrando wideo do piosenki, które kończy się napisem „La voce è del popolo” („Głos należy do ludu”), Geolier i Ultimo być może nawiązali do kontrowersji wokół Sanremo, gdzie publiczność miała inne zdanie niż jurorzy, podkreślając wagę i siłę głosu zwykłych ludzi. Sam utwór jest intensywny i emocjonalny, a jego siła tkwi w połączeniu dwóch światów – rapowego flow Geoliera z soulową, autorską duszą Ultimo. "L'ultima poesia" to zatem nie tylko pożegnanie z miłością, ale także świadectwo artystycznego zjednoczenia, które porusza uniwersalne tematy samotności, miłości, straty i skomplikowanej natury ludzkich uczuć.