Utwór „Dwubiegunowość” autorstwa Intruza, wydany jako singiel 22 grudnia 2021 roku, a następnie zamieszczony na albumie „Owoce Grzechu” z 2022 roku, stanowi intymny i brutalnie szczery obraz wewnętrznych zmagań artysty, jego korzeni oraz stosunku do otaczającej go rzeczywistości, w tym sceny muzycznej. Tytułowa dwubiegunowość nie odnosi się tu do medycznego zaburzenia afektywnego dwubiegunowego w sensie klinicznym, choć niewątpliwie czerpie z jego konotacji – naprzemiennych stanów euforii i głębokiego smutku czy zmienności nastroju. W kontekście tekstu Intruza jest to raczej metafora dwoistości jego osobowości, konfliktu między wrażliwym Bartkiem a atakującym Intruzem, a także kontrastu między jego trudnym dzieciństwem a obecnym życiem.

Pierwsza zwrotka to podróż do przeszłości, głęboko osadzona w realności opolskich ulic. Artysta, wspominając o „ulicy Niemodlińskiej, obok domu gdzie mieszkałem” oraz „Domańskiego”, maluje obraz trudnego dzieciństwa, pełnego samotności i wstydu. W wywiadzie dla „Miasta Opole” z listopada 2023 roku, Intruz (znany również jako Bartosz Olewiński) podkreślał, jak ważne są dla niego opolskie korzenie i doświadczenia z młodości. W tekście piosenki, zamiast beztroskiej zabawy z rówieśnikami, pojawia się obraz dziecka „chodzącego na palcach” i chowającego się, uciekającego przed bolesną rzeczywistością, w której „do tańca trzeba grupy, a nie dwojga”. To zdanie symbolizuje brak wsparcia i osamotnienie. Wers „Nie uratowałem mamy, powiem tylko tak: Wcześniej byłem zbuntowany, a nie zbuntował mnie rap” wskazuje na wczesne, wewnętrzne źródło buntu, niezależne od wpływu muzyki. Ojciec uczył go praktycznych umiejętności („odróżniać mosiądz od miedzi”), podczas gdy reszta, symbolizowana przez postać Jerzego, to źródło traumy i rozczarowań: „Jerzy to był chuj, nie pamiętam nic dobrego. Bo połamał go na pół, kiedy raz strzeliłem w niego”. To okrucieństwo i brak ciepła w domu rodzinnym zmuszały go do szukania bezpieczeństwa i tożsamości na ulicy, co podsumowuje wers „Próbuję zbudować dom, ale wciąż kocham ulicę”.

Refren jest kluczowy dla zrozumienia „Dwubiegunowości”. Artysta bez ogródek wyraża swój sprzeciw wobec komercjalizacji i bycia „produktem”. „Jak się nie lubimy, to chuj wam w dupę” – to deklaracja niezależności i odrzucenia fałszywych uśmiechów. Dualizm „Bartek będzie miły, Intruz będzie atakował” to esencja tytułowej dwubiegunowości – kontrast między jego ludzką wrażliwością a sceniczną agresją i nieprzejednaniem. W opisie do singla „Dwubiegunowość” opublikowanego w grudniu 2021 roku, Intruz wyjaśnił, że utwór jest jego „odpowiedzią na medialną głupotę i kolejne clickbaitowe afery”. Podkreślił, że mógłby nosić tytuł „Pierdolę was 2”, co dodatkowo wzmacnia jego deklarację niezależności i odrzucenia narzuconych ról. To sprzeciw wobec próby zaszufladkowania i skomercjalizowania jego autentyczności. Wers „Kiedyś nie miałem wpływu na to kim teraz jestem” wyraża fatalizm i przekonanie, że jego trudne doświadczenia życiowe ukształtowały go w sposób, na który nie miał wpływu, a teraz, jako dojrzały artysta, mierzy się z konsekwencjami tych doświadczeń.

Druga zwrotka kontynuuje wątek krytyki środowiska rapowego i medialnego, a także pogłębia obraz trudnego dzieciństwa. Intruz odrzuca powierzchowność i pseudointelektualizm („Czy ona jest kokieterką, pytasz fanatyków chyba kurwa chłopców z kółka informatyków”), stawiając na autentyczność „ulicznego wykształcenia”. Jego wersy są surowe, niepoprawne literacko, co jest celowym zabiegiem, mającym oddać prawdziwość przekazu. To polemika z tymi, którzy oceniają go przez pryzmat akademickich norm, ignorując życiową mądrość. Brutalne wspomnienia z dzieciństwa, takie jak katowanie Jerzego przez matkę czy dziadek pułkownik, który „wjechał motorem w ogródki”, a także opowieści o kopaniu matki „jak nie było mnie na świecie”, ukazują dziedziczoną traumę i dysfunkcyjne środowisko, w którym dorastał. To wyjaśnia jego nieufność i potrzebę obrony swojej prawdziwej tożsamości w obliczu „kreowanych altruistów”.

W trzeciej zwrotce Intruz wraca do przeszłości, by podkreślić trwałość swoich wartości i lojalności. Wersy „Kiedyś kochałem złodzieja, daleko przed rapem” czy „Kiedyś miałem przyjaciela i go nazywałem bratem, Kiedyś miałem brata, okazał się Piłatem” mówią o bolesnych rozczarowaniach i zdradach, które naznaczyły jego życie, ale nie złamały. Mimo trudnej sytuacji materialnej i opieki kuratora, który „przywiózł mi do domu biurko i kubek Odry Opole”, Intruz odnajdywał ucieczkę i twórczą siłę w pisaniu. To właśnie na tym biurku, po eksmisji, powstały jego pierwsze utwory, w tym „jedną świeczkę”. Cała zwrotka jest świadectwem jego autentyczności i niezachwianego związku z ulicą i rapem, zwłaszcza w kontrastach z tymi, którzy przyszli do rapu, gdy stał się on popularny. Intruz z dumą odwołuje się do swojej historii handlowania komiksami na giełdzie i bycia częścią środowiska, które „rapu nie słuchali”, gdy on już działał w technikum z czwartoklasistami. Zamykające utwór pytanie „Co wy wspólnego z rapem macie oprócz klawiatury kurwy?” jest ostrym atakiem na tych, którzy postrzegają rap jedynie jako modę czy środek do szybkiego sukcesu, podczas gdy dla niego to „krwawy minerał” – coś cennego, wypracowanego w cierpieniu i wierności sobie, zwłaszcza „Kiedy świat się go wypierał”.

„Dwubiegunowość” to zatem nie tylko opowieść o osobistych demonach, ale przede wszystkim manifest niezależności i hołd złożony autentyczności. Intruz, jako artysta, nie boi się pokazywać swoich ran i sprzeczności, twierdząc, że to one go ukształtowały i uczyniły tym, kim jest. Jego „dwubiegunowość” to siła, która pozwala mu być jednocześnie wrażliwym i bezkompromisowym, spójnym z sobą pomimo wewnętrznych konfliktów i zewnętrznych oczekiwań.