Utwór "Jan Gielski – pacjent spod siódemki" zespołu 100 Tvarzy Grzybiarzy, wydany 24 stycznia 2006 roku na albumie "PoTVarzalność", to fascynujące zanurzenie w absurd i groteskę, które stanowią znak rozpoznawczy twórczości tej pochodzącej z Dąbrowy Górniczej formacji. Tekst, którego autorami są wszyscy członkowie zespołu – Marcin Miklasiński, Michał Leks, Piotr Zajdek, Robert Strzała i Wojciech Gołębiowski – wymyka się prostym interpretacjom, zapraszając słuchacza do podróży przez kolaż luźnych skojarzeń i nieoczekiwanych zwrotów.

Już sam początek, z powtarzalnym "Łor cyk!", wprowadza w transowy, niemal mechaniczny rytm, który może symbolizować monotonię codzienności lub natrętne myśli bohatera. Następnie, w obrazie "Okna mojego pokoju przykryte fototapetą / A ja chodzę wciąż po mieście i przyglądam się bidetom", natrafiamy na zderzenie iluzji z prozą życia. Fototapeta, symbol sztucznej, narzuconej rzeczywistości, kontrastuje z obsesyjnym przyglądaniem się przedmiotom codziennego użytku, takim jak bidety, co może odzwierciedlać poszukiwanie sensu w najbardziej banalnych elementach otoczenia lub wręcz ucieczkę w perwersyjny szczegół, gdy szerszy obraz jest nieatrakcyjny lub zakłamany. To poszukiwanie osobliwych bodźców koreluje z ogólnym stylem 100 Tvarzy Grzybiarzy, którzy według źródeł są znani z "humorystycznych tekstów i charakterystycznej muzyki inspirowanej różnymi gatunkami", często nawiązującej do "kultury memów, absurdalnych sytuacji i codziennych przygód".

Dalsze wersy, takie jak "A zbiór rośnie, a zbiór wzrasta / Jeszcze więcej, a zbiór wzbiera", w połączeniu z "Bananowa ma kariera", mogą sugerować ironiczną refleksję nad dążeniem do gromadzenia rzeczy materialnych lub doświadczeń, które w gruncie rzeczy okazują się puste lub absurdalne. "Bananowa kariera" jest tu prawdopodobnie synonimem kariery pozornej, opartej na szczęściu lub przypadkach, a nie na rzeczywistych osiągnięciach.

Punktem kulminacyjnym tej części jest seria surrealistycznych, z pozoru niezwiązanych ze sobą wydarzeń: próba gwałtu ze strony "bardzo grubej Niemki", która nie powiodła się, ponieważ narrator "nie zna angielskiego", czy scena, w której "w sobotę jedna baba / Łeb toporem ujebała / Zaraz przy samej dupie". Te sceny, pełne czarnego humoru i nonsensu, doskonale wpisują się w punkowo-alternatywną estetykę zespołu, który w swojej twórczości nie stroni od wulgaryzmów i prowokacyjnych obrazów. Brak logicznego ciągu zdarzeń, nagłe przeskoki i groteskowe zestawienia oddają poczucie chaosu i dekonstrukcji rzeczywistości, być może jako komentarz do absurdów współczesnego świata. Pytanie "Ja to kupię czy nie kupię?", powtarzane niczym mantra, staje się wyrazem wewnętrznego rozdarcia, niezdecydowania, a także konsumpcyjnego przymusu, gdzie nawet najbardziej absurdalne zdarzenia podlegają ocenie wartości rynkowej.

Druga część utworu zagłębia się w rozważania na temat niemożności komunikacji i ograniczeń języka. Wersy "Jak mam to powiedzieć? / Nie zrozumiesz tego / Słowo nic nie znaczy / Nie pytaj dlaczego" są wyrazem głębokiego egzystencjalnego pesymizmu. Artysta zdaje się sugerować, że język, zamiast być narzędziem porozumienia, stał się barierą. Jest to uczucie frustracji wobec niemożności wyrażenia skomplikowanych emocji czy myśli, które są zbyt ramowe (jak powtarzające się "Ramy, słowa, wszystko") na prostą werbalizację.

Ostatnie strofy, "Jeśli nie Oksford, to rower Błażeja / To, co było ciągle jest przed nami / Jeśli stoję, to Ziemia się nie kręci / W „Randce w ciemno” wszyscy tacy sami", kontynuują ten ciąg filozoficznych, acz ironicznych, spostrzeżeń. Zderzenie prestiżowego Oksfordu z prozaicznym "rowerem Błażeja" to kolejny przykład absurdalnego porównania, podkreślającego relatywizm wartości. Stwierdzenie, że "Jeśli stoję, to Ziemia się nie kręci", to gra z percepcją i subiektywnym doświadczeniem rzeczywistości, kwestionująca obiektywne prawdy. Zakończenie odnoszące się do popularnego programu "Randka w ciemno" – "W „Randce w ciemno” wszyscy tacy sami" – może być gorzką refleksją nad powierzchownością relacji międzyludzkich i uniformizacją indywidualności w obliczu społecznych schematów. Całość wieńczy tajemnicze, zangielszczone "Oj rama szike, szike dę / But you're leaving me", które, będąc echem ludowych przyśpiewek, dodaje element melancholii i osobistego żalu do wcześniej prezentowanego chaosu, zamykając utwór z poczuciem utraty lub rozczarowania.

Podsumowując, "Jan Gielski – pacjent spod siódemki" to utwór głęboko zakorzeniony w estetyce absurdu i punkowej nonszalancji, charakteryzującej 100 Tvarzy Grzybiarzy. Brak bezpośrednich wypowiedzi artystów na temat szczegółowej interpretacji tej piosenki nie przeszkadza w odbiorze jej jako komentarza do zagubienia w rzeczywistości, niemożności komunikacji i wszechobecnej groteski. To tekst, który zaprasza do własnych refleksji, jednocześnie pozostając świadectwem niezwykłej kreatywności i dystansu do świata, które zespół konsekwentnie prezentował w swojej twórczości od momentu powstania w Dąbrowie Górniczej w 2000 roku.