Interpretacja Infatuation - I Dont Know How But They Found Me

Piosenka „Infatuation” autorstwa I Dont Know How But They Found Me (iDKHOW), pochodząca z ich drugiego albumu Gloom Division wydanego w 2024 roku, to utwór, który na pierwszy rzut oka zdaje się opowiadać o intensywnym, romantycznym zauroczeniu. Jednak, jak wyjaśnia Dallon Weekes, lider projektu iDKHOW, piosenka ma głębsze dno i tak naprawdę jest o pobłażaniu własnemu ego, do tego stopnia, że zaniedbuje się rzeczywistość i konsekwencje, które zawsze po tym następują.

Utwór otwiera się powtarzającym się refrenem „Ooh, and I need you now / But it's infatuation”, który od razu ustawia scenę wewnętrznego konfliktu – silne pragnienie jest świadomie określane jako coś ulotnego, powierzchownego. To zderzenie potrzeby chwili z racjonalnym rozpoznaniem, że to tylko zauroczenie, jest kluczowe dla zrozumienia piosenki. Weekes precyzował w wywiadzie dla Rock Sound, że utwór jest jego ulubionym z płyty i porównał go do Hall & Oates dołączających do kultu na jachcie, prowadzonego przez Michaela McDonalda, określając styl jako yacht rock, wstrzyknięty w świat indie rocka.

W kolejnych wersach tekst piosenki pogłębia ten mroczny ton. „Love is the drug / All my diction disappears for her” sugeruje, że narrator jest tak zaślepiony, że traci zdolność jasnego wyrażania myśli, co jest nowym poziomem zaniemówienia. Porównanie miłości do narkotyku podkreśla jej uzależniającą i potencjalnie destrukcyjną naturę. Wzmianka o słuchaniu zbyt długo Lucyfera dodaje szatański element do piosenki, sugerując, że narrator imprezował z samym diabłem i teraz wygodnie obwinia zauroczenie. To odwołanie do sił demonicznych, takich jak Lucyfer czy później Mefistofeles, dodaje piosence złowieszczego charakteru.

Linie „And something is wrong, this obscene occupation / What a drag to drag you down into infatuation” wskazują na poczucie niepokoju i wewnętrznego oporu wobec tego intensywnego uczucia. „Obscene occupation” może oznaczać, że to zauroczenie jest niezdrową obsesją, która zawładnęła umysłem narratora. Z kolei „What a drag to drag you down” sugeruje, że narrator jest świadomy negatywnego wpływu swojej obsesji na drugą osobę, a nawet czuje wyrzuty sumienia, że ją w to wciąga.

Refren „You're my latest sick obsession” wielokrotnie powtarzany, podkreśla chorobliwą naturę tego przywiązania. To nie jest zdrowe uczucie, ale coś, co pochłania i opanowuje myśli. Dallon Weekes w klipie promocyjnym dla Rock Sound mówi, że piosenka pierwotnie miała być o znalezieniu wad w związku, ale jest się tak zauroczonym, że nie można lub nie chce się tego zrobić. Z kolei wers „I could watch you eat your breakfast” w outro doprowadza tę obsesję do ekstremum, pokazując, że nawet najbardziej przyziemne czynności obiektu zauroczenia stają się fascynujące.

W drugiej zwrotce pojawia się Mefistofeles, który chciałby zostawić ci blizny, co jeszcze bardziej wzmacnia mroczny, manipulacyjny ton i implikuje, że obiekt zauroczenia może mieć szkodliwy wpływ na narratora. Pales is the moon i pay attention if you're counting stars to obrazy, które zazwyczaj kojarzą się z romantyzmem, ale w kontekście demonologii stają się złowieszcze i pełne ukrytego zagrożenia.

Początkowo informacja prasowa promująca singiel sugerowała, że piosenka dotyczy religijnych wyrzutów sumienia związanych z oddawaniem się własnym fiksacjom i fantazjom seksualnym. Jednak Weekes sprostował to w mediach społecznościowych, potwierdzając, że chociaż na powierzchni jest to romantyczne zauroczenie, w rzeczywistości dotyczy to folgowania własnemu ego do punktu ignorowania rzeczywistości i towarzyszących temu konsekwencji. Muzycznie utwór charakteryzuje się sentymentalnym, tanecznym brzmieniem, które przechodzi od czegoś uroczego do czegoś złowrogiego.
Klip do utworu, reżyserowany przez Matta Glassa, emanuje upiorną atmosferą z dziwnymi lustrzanymi odbiciami i Weekesem noszącym maskę z efektem doliny niesamowitości, co podnosi początkowe teksty do rangi złowieszczego, dewocyjnego przesłania. Dallon Weekes podkreślił, że nigdy wcześniej nie lubił kręcić teledysków, ale tym razem to się zmieniło, częściowo dzięki współpracy ze swoim przyjacielem, Mattem Glass (reżyserem teledysku do "Infatuation"). To pokazuje, jak bardzo proces twórczy ewoluował dla Weekesa w trakcie tworzenia Gloom Division, które stanowi jego najbardziej autobiograficzne dzieło do tej pory.
Gloom Division to drugi album studyjny iDKHOW, wydany po Razzmatazz z 2020 roku. W przeciwieństwie do debiutu, Gloom Division to projekt solowy Weekesa, po odejściu perkusisty Ryana Seamana w 2023 roku. Weekes celowo prezentował iDKHOW jako zespół od początku, ponieważ czuł, że jest to bezpieczniejsze i że woli dzielić się porażkami i sukcesami z innymi. Album jest eksploracją miłości i obsesji, satanicznej paniki i neuroróżnorodności, a jego produkcją zajął się Dave Fridmann, znany ze współpracy z Tame Impala i MGMT.
W kontekście całej twórczości iDKHOW, Weekes często śpiewa z perspektywy destrukcyjnych, pretensjonalnych wyższych sfer, a jego teksty często zawierają ironię i sarkazm. Takie podejście pozwala na wielowymiarową interpretację, gdzie powierzchowna atrakcyjność kryje ciemniejsze, bardziej introspektywne znaczenia. „Infatuation” to piosenka, która hipnotyzuje swoim chwytliwym rytmem, ale pod spodem kryje ostrzeżenie przed niebezpieczeństwami zaślepienia i egotyzmu.