Interpretacja De Selby (Part 1) - Hozier

W piosence „De Selby (Part 1)”, otwierającej album „Unreal Unearth” wydany 18 sierpnia 2023 roku, Hozier zaprasza słuchacza w podróż do wnętrza ciemności, która staje się zarówno miejscem utraty siebie, jak i głębokiej transformacji. Tytuł utworu i postaci, De Selby, nawiązuje do ekscentrycznego naukowca z surrealistycznej powieści Flanna O’Briena „The Third Policeman”, co od razu osadza piosenkę w kontekście poszukiwania sensu i zagadek tożsamości. W rozmowie dla Consequence Hozier wyjaśnił, że postać De Selby'ego jest dla niego „niezwykle ważna”, symbolizując kogoś, kto obsesyjnie próbuje zrozumieć rzeczywistość, ale ostatecznie patrzy „na ciemność po raz pierwszy, tak jak patrzył na światło”.

Utwór rozpoczyna się od sugestywnego obrazu świata pogrążonego we śnie, gdzie jednostka zanurza się w „czarność powietrza”, w „ciemność tak głęboką, że Bóg na początku nie mógł znieść”. To nie jest zwykła nocna ciemność, lecz pierwotny mrok, niemalże preludium do stworzenia lub jego przeciwieństwo – stan pustki, który poprzedza wszelkie formy i definicje. Hozier zdaje się eksplorować ideę ciemności jako przestrzeni nieskończonych możliwości, gdzie nie ma już miejsca na ego czy zewnętrzne lustrzane odbicia. Jak sam Hozier wspomniał w wywiadzie dla NME w sierpniu 2023 roku, album „Unreal Unearth” czerpie inspirację z „Piekła” Dantego, a „De Selby (Part 1)” jest „najgłębszym zejściem do ciemności”. W tej pierwotnej otchłani, „siedzisz niewidzialny, podtrzymywany jedynie przez to, co wewnętrzne”, a „twoje odbicie nie może wypowiedzieć ani słowa”. To błogostan nieznajomości siebie, uwolnienie od kajdan tożsamości konstruowanej przez zewnętrzne spojrzenia i oczekiwania. Artysta śpiewa o momencie, gdy „całe lustrzane odbicia zniknęły ze świata”, co symbolizuje odrzucenie powierzchownej samooceny i wejście w autentyczny, nieuwarunkowany stan bytu.

Nawet w tej pustce, umysł ludzki – jak opisuje Hozier – „nadal, odrzucając tę nową pustą przestrzeń, wypełnia ją czymś lub kimś”. To naturalna tendencja do poszukiwania sensu i związku, nawet tam, gdzie panuje nic. Jednak to właśnie w tym pozornym braku, w tej nocy duszy, artysta odnajduje głębsze połączenie. Deklaruje: „Nie mógłbym być bliżej Boga / ani tego, dlaczego On zrobił to, co zrobił”. Sugeruje to, że prawdziwe zrozumienie boskości i tajemnic stworzenia nie leży w świetle objawienia, lecz w intymnym doświadczeniu pierwotnej ciemności, w której rozpuszczają się granice między jaźnią a wszechświatem.

Centralnym punktem utworu jest powtarzający się refren śpiewany w języku irlandzkim, który stanowi serce i duszę kompozycji. „Bhfuilis soranna sorcha / Ach tagais 'nós na hoíche / Trína chéile; / Le chéile, claochlaithe” można przetłumaczyć jako „Jesteś jasnymi promieniami / Ale przychodzisz w nocy / Przez siebie nawzajem; / Razem, przemienieni”. Dalej następuje „Is claochlú an ealaín / Is ealaín dubh í”, co oznacza „Transformacja jest sztuką / I jest to czarna sztuka”. Te słowa, powtórzone kilkakrotnie, podkreślają paradoks światła pojawiającego się w ciemności i ideę transformacji jako procesu, który nie zawsze jest jasny i łatwy. Hozier, którego korzenie tkwią w irlandzkiej tradycji muzycznej i językowej, celowo wplata gaelickie frazy, by wzmocnić poczucie transcendencji i odniesienia do dziedzictwa. W wywiadzie dla Apple Music 1 artysta wyjaśnił, że irlandzkie fragmenty mają „pewną mistykę” i że język gaelicki „ma głęboką duchową, emocjonalną i kulturową głębię”.
„Czarna sztuka” w kontekście tych wersów niekoniecznie odnosi się do czegoś złego, lecz raczej do alchemicznego procesu, do głębokiej, często bolesnej, wewnętrznej przemiany, która zachodzi w cieniu, z dala od światła reflektorów. Jest to proces, który wymaga zanurzenia się w nieznane, w ciemne zakamarki własnej psychiki, by móc wyłonić się z nich odmienionym. Hozier, czerpiąc z bogactwa literatury i filozofii, tworzy w „De Selby (Part 1)” hipnotyzującą medytację nad ciemnością jako katalizatorem dla głębokiej samoświadomości i duchowej ewolucji. To hymn do niewidzialnego, do tego, co dzieje się, gdy znikają wszelkie pozory i pozostaje jedynie esencja.