Interpretacja Niemożliwe - Honorata Skarbek

Utwór „Niemożliwe” Honoraty Skarbek, powstały we współpracy z Lubertem na jego album „Z Miłości Do Muzyki” w 2014 roku, to przejmująca opowieść o niezłomnej woli, odwadze w dążeniu do celu i sile wewnętrznej, która pozwala pokonać wszelkie przeciwności. Już pierwsze wersy, „Kolejny dzień, budzi mnie promień słońca. Idę dziś za horyzont, gdzie nie widać końca. Mimo granic, przecinać wstęgi chcę. Już nigdy nikt, nie zatrzyma mnie”, malują obraz osoby, która każdego dnia na nowo podejmuje wyzwanie, nie oglądając się na ograniczenia. Jest to metafora ciągłego rozwoju i poszukiwania własnej drogi, co doskonale odzwierciedla karierę Honoraty, która od dwunastego roku życia rozwijała swój talent wokalny, motywowana sukcesami w konkursach. Jej konsekwencja i determinacja w dążeniu do marzeń są wyraźnie widoczne w tym tekście.

Refren, powtarzający mantrę „Chcę tylko dalej biec, Przed siebie ciągle biec. Z wiatrem gonić się”, podkreśla dynamiczną naturę tej podróży. To pragnienie ciągłego ruchu, rozwoju i wolności, symbolizowane przez gonienie z wiatrem, staje się centralnym punktem utworu. Nie jest to bierne poddawanie się losowi, lecz aktywne kształtowanie własnego przeznaczenia.

Drugi fragment tekstu, „Z kolejnych ust, słyszę znów ''niemożliwe''. Zamykam mocno uszy, w swoją stronę idę. Patrzę przed siebie, gdy ty odwracasz wzrok. Gdy chcesz mnie cofnąć, ja naprzód robię krok”, stanowi serce przesłania piosenki. Honorata Skarbek, która otwarcie mówiła o ciemnych stronach show-biznesu i o tym, jak ważne jest bycie sobą, doskonale oddaje walkę z negatywnymi opiniami i brakiem wiary ze strony otoczenia. Słowa „niemożliwe” są tu uosobieniem krytyki, wątpliwości czy zniechęcenia, które wielu ludzi napotyka na swojej drodze. Odpowiedź podmiotu lirycznego – zamykanie uszu i skupienie na własnym kierunku – to świadectwo niezwykłej siły charakteru i wierności sobie. Podkreślenie, że mimo prób cofnięcia, zawsze robi krok naprzód, jest świadectwem jej perfekcjonizmu i ambicji, które – jak sama przyznała – choć czasem wpływają na jej spokój, to bez wątpienia pomogły jej osiągnąć obecne miejsce w życiu.

Most, „Utkana mapa z wiary myśli wspomnień, Zabierze mnie tam gdzie nie zapomnę że kiedy błądzę to nie boję się i po to spadam aby unieść lęk”, jest najbardziej refleksyjną częścią utworu. Jest to głęboka introspekcja, wskazująca, że droga do realizacji marzeń nie zawsze jest prosta. „Mapa z wiary, myśli, wspomnień” to zbiór życiowych doświadczeń, zarówno tych dobrych, jak i trudnych, które kształtują człowieka. Wzmianka o tym, że „kiedy błądzi, to się nie boi” i że „spada, aby unieść lęk”, świadczy o niezwykłej dojrzałości i umiejętności przekuwania porażek w siłę. Honorata Skarbek w wywiadach często dzieliła się swoimi osobistymi, trudnymi doświadczeniami, w tym walką jej matki z nowotworem i własnymi wyzwaniami w związkach, co sprawia, że porusza w swoich utworach ważne tematy społeczne, traktując to jako pewną misję. Ta część tekstu idealnie odzwierciedla jej podejście do życia, gdzie każda trudność jest lekcją, a lęk – zamiast paraliżować – staje się motorem do wzniesienia się ponad własne ograniczenia. Cały utwór jest więc hymnem na cześć wewnętrznej siły, nieustępliwości i wiary we własne możliwości, niezależnie od tego, co mówi świat.