Interpretacja Love In The Meantime - George Jones

"Love In The Meantime" George'a Jonesa to utwór, który choć nie stał się jednym z jego największych przebojów, niesie ze sobą głębokie przesłanie o ulotności uczuć i poszukiwaniu bliskości w obliczu niepewności. Piosenka ukazała się 29 września 1980 roku na albumie duetu George Jones i Tammy Wynette pt. "Together Again". Co ciekawe, w tej konkretnej kompozycji George Jones śpiewa głównie harmonie, a Tammy Wynette przewodzi wokalnie, co sprawia, że utwór brzmi bardziej jak jej solowy występ z towarzyszeniem Jonesa. Piosenka została napisana przez Jerry'ego Taylora i Roberta Johna Jonesa.

Tekst rozpoczyna się od potężnej metafory: "We’re two lonely ships / Passing in the night". Obraz ten natychmiast wprowadza w nastrój osamotnienia i przypadkowego spotkania. Podkreśla tymczasowość i kruchość ludzkich relacji, sugerując, że dwoje ludzi, choć na chwilę się spotyka, może nigdy nie odnaleźć stałego portu. W obliczu tej tymczasowości, podmiot liryczny nalega, by "We can't let tonight pass us by", co jest wołaniem o uchwycenie chwili i czerpanie z niej, zanim "The morning may take these feelings away". Jest to filozofia miłości bez gwarancji, gdzie liczy się teraźniejszość: "We’ll love while the feeling is right".

Kolejne wersy, "We may never find / The sweet ties that bind / We may only get through the night", wzmacniają poczucie braku nadziei na trwały związek. Jest w tym smutek, ale i pragmatyzm. Nie ma tu złudzeń, że to, co się dzieje, będzie trwać wiecznie. Jest to raczej akt akceptacji, że dana chwila może być wszystkim, co im pisane. I tu pojawia się kluczowe sformułowanie, które stało się tytułem piosenki: "But we'll love / Love in the meantime". To "w międzyczasie" jest momentem zawieszenia, przestrzeń między tym, co było, a tym, co (być może) nadejdzie. To właśnie w tym międzyczasie tkwi jednak iskierka nadziei: "And in the meantime / We might get it right". Ta subtelna nuta optymizmu dodaje piosence głębi, sugerując, że nawet w najbardziej niepewnych okolicznościach istnieje szansa na zbudowanie czegoś trwałego.

Drugi akapit wzmacnia ten motyw, kontrastując dojmujący chłód pustki po straconej namiętności z ciepłem ludzkich ramion. "There's nothing as cold / As a half-empty bed / That used to be filled with desire" – to wers uderzający w serce każdego, kto doświadczył utraty. Ten ból pustki zostaje natychmiast złagodzony przez pocieszenie w nowej bliskości: "There’s nothing as warm / As somebody’s arms / When the fever turns into a fire". To porównanie gorączki do ognia miłości doskonale oddaje intensywność i potrzebę fizycznego i emocjonalnego połączenia. Podobnie jak w pierwszej zwrotce, podmiot liryczny zdaje sobie sprawę z potencjalnego końca: "The love may be gone / By the first light of dawn / The last word might be, 'goodbye'". Jednak determinacja do kochania "w międzyczasie" i nadzieja na "trafienie w dziesiątkę" pozostają nienaruszone.

Kontekst wydania albumu "Together Again" jest również istotny dla interpretacji. George Jones i Tammy Wynette rozwiedli się w 1975 roku, ale nadal okazjonalnie nagrywali i występowali razem, podsycając spekulacje fanów o ich powrocie do siebie romantycznie. Sam Jones w swojej autobiografii z 1996 roku przyznał, że niechętnie pracował z Wynette po rozwodzie, ponieważ "przywoływało to zbyt wiele nieprzyjemnych wspomnień". Mimo osobistych trudności, ich duety, takie jak "Two Story House" (hit z tego samego albumu, który osiągnął 2 miejsce na listach przebojów), często odzwierciedlały ich burzliwe relacje, a ich harmonia wokalna pozostawała na najwyższym poziomie. W przypadku "Love In The Meantime", fakt, że George Jones śpiewa tu głównie harmonię, a Wynette prowadzi wokalnie, może symbolizować jego rolę towarzyszącą w tej, z definicji, przejściowej relacji.

George Jones był znany jako "najlepszy wokalista w historii muzyki country", a jego zdolność do nasycania prostych tekstów głębokim znaczeniem czyniła go jednym z nieśmiertelnych. Chociaż "Love In The Meantime" nie jest tak słynny jak jego przebój "He Stopped Loving Her Today" (który Jones początkowo uważał za zbyt "chorobliwy" i nie chciał go nagrywać, ale który ożywił jego karierę i stał się jego signature song), to jednak doskonale oddaje jego unikalny styl emocjonalnej wrażliwości. Piosenka jest subtelna, ale poruszająca, i mówi o uniwersalnej ludzkiej potrzebie bliskości, nawet jeśli jest ona tylko chwilowa. Potwierdza, że nawet w "międzyczasie", w niepewności, w ulotnych chwilach, miłość ma swoją wartość i może prowadzić do niespodziewanych, pozytywnych rezultatów. George Jones, który przez całe życie zmagał się z osobistymi problemami, w tym z alkoholizmem i licznymi rozwodami, doskonale rozumiał tę złożoność relacji międzyludzkich i potrafił ją przekazać z niezwykłą autentycznością w swoich utworach.