Interpretacja Chicago - Frédéric François

Piosenka „Chicago” autorstwa Frédéric François to sentymentalna podróż do przeszłości, opowieść o silnej więzi międzypokoleniowej i fascynacji zakazanym światem. Utwór, wydany w styczniu 1975 roku na albumie, który również nosił tytuł Chicago (znany też jako Maintenant Que Tu Es Loin De Moi), przenosi słuchacza w czasy prohibicji w Stanach Zjednoczonych, widziane oczami dorosłego wnuka, zasłuchanego w opowieści swojego dziadka.

Centralnym punktem narracji jest postać „vieux grand-père” (starego dziadka), który, zasiadając z wnukiem, wyciąga „ses histoires, son révolver, son borsalino” (swoje historie, swój rewolwer, swoje borsalino). Te rekwizyty – rewolwer i charakterystyczny kapelusz borsalino, często kojarzony ze światem gangsterów i elegancji epoki – natychmiast budują obraz mężczyzny z przeszłością, owianego nutką tajemnicy i brawury. Dziadek opowiada o prohibicji, o tym, jak w „vieux sous-sol près du palais il se cachait” (starej piwnicy niedaleko pałacu się ukrywał), „fabriquait l'alcool qu'il revendait au juge de paix” (produkował alkohol, który sprzedawał sędziemu pokoju). Jest to obraz człowieka „un peu hors la loi, un rien de maffia” (trochę wyjętego spod prawa, z odrobiną mafii), co dodaje mu charyzmy w oczach wnuka.

Co ciekawe, tekst piosenki nie jest czystą fikcją. Frédéric François zmienił początkową wersję tekstu Marino Atrii, czerpiąc inspirację z historii własnego dziadka, Włocha, który w latach 20. XX wieku wyjechał do Stanów Zjednoczonych w poszukiwaniu szczęścia. Ta osobista więź sprawia, że opowieść staje się bardziej autentyczna i emocjonalna. Dziadek, który w 1920 roku musiał opuścić kraj, ponieważ produkowane przez niego wino „était trahi” (zostało zdradzone), szybko odnalazł się w nowej rzeczywistości, zajmując się już nie winem, lecz whisky. To symbolizuje jego zaradność i umiejętność przetrwania w trudnych warunkach.

Słowa dziadka, pełne wspomnień, są dla wnuka niczym wehikuł czasu. W jego wyobraźni „mi-vrai mi-fable” (na poły prawdziwe, na poły zmyślone) historie ożywają, a on sam przenosi się do Chicago. Refren jest kwintesencją tej fantazji: „Alors moi je me vois près de lui à Chicago / Jouant toute la nuit au casino / Tout le monde m'appelle Francky Borsalino”. Wnuk nie tylko biernie słucha, ale aktywnie włącza się w świat dziadka, przyjmując nową tożsamość Francky'ego Borsalino. To imię symbolizuje wejście w rolę eleganta, bywalca kasyn, człowieka z wielkiego świata, który dziadek stworzył w swoich opowieściach. Jest to wyraz podziwu i pragnienia bycia częścią tej ekscytującej przeszłości, nawet jeśli tylko w sferze marzeń.

Utwór „Chicago” stanowił dla Frédérica François odważne odejście od jego typowych piosenek miłosnych. W wywiadach artysta przyznał, że stworzenie piosenki o prohibicji było „odważne” i stało się „wielkim sukcesem”. Potwierdza to popularność utworu, który zresztą otrzymał status złotej płyty. Nagranie piosenki w 1974 roku w Studio Madeleine w Brukseli nie odbyło się bez problemów. Frédéric François musiał przejść pilną operację polipa na strunach głosowych, co opóźniło nagranie o kilka tygodni, ale po udanej rekonwalescencji powrócił do studia. Ten osobisty akcent dodaje głębi do historii powstania piosenki, która zyskała status jednego z jego najbardziej rozpoznawalnych przebojów.

Piosenka "Chicago" to zatem hymn na cześć wspomnień, rodzinnych korzeni i fantazji, które pozwalają na ucieczkę od codzienności. To hołd złożony dziadkowi i romantyzowanej wizji minionych lat, gdzie zasady były elastyczne, a życie obfitowało w przygody i dreszczyk emocji. Frédéric François, dzięki osobistemu wkładowi w tekst i odwadze w wyborze tematu, stworzył dzieło, które do dziś porusza swoją nostalgią i energią.