Interpretacja Klub Wesołego Szampana - Formacja Nieżywych Schabuff

„Klub Wesołego Szampana” Formacji Nieżywych Schabuff to jeden z najbardziej rozpoznawalnych i intrygujących utworów polskiej sceny muzycznej przełomu lat 80. i 90. Powstały w 1988 roku singiel, który znalazł się na debiutanckim albumie „Wiązanka melodii młodzieżowych” z 1989 roku, stał się prawdziwym przebojem, utrzymując się przez trzy tygodnie na pierwszym miejscu Listy Przebojów Programu Trzeciego Polskiego Radia. Jego fenomen leży w pozornie nonsensownym tekście, który w rzeczywistości kryje w sobie warstwy znaczeniowe, humor i specyficzny dla tamtych czasów klimat.

Tekst utworu, którego autorem jest Wojciech Płocharski, rozpoczyna się od serii prowokacyjnych pytań: „A gdybym miał Cię zjeść? To co byś powiedziała? A ugryźć, gdybym chciał? Czy coś byś przeciw miała?”. Na te zuchwałe propozycje żeński głos, należący do aktorki Małgorzaty Pieńkowskiej, odpowiada zalotnie i enigmatycznie: „Chciałabym, chciała…”. Ta wymiana, pełna dwuznaczności i erotycznego podtekstu, od razu buduje atmosferę zabawy z konwencją i oczekiwaniami. Pierwotne wrażenie skupia się na fantazjach dominacji i uległości, ale w szerszym kontekście utworu te słowa nabierają głębszego sensu.

Wokalista Formacji Nieżywych Schabuff, Olek Klepacz, w swoich wypowiedziach przedstawiał konkretną interpretację: piosenka opowiada o robotniku pracującym w kuźni, który prowadzi podwójne życie. Jego „Klub Wesołego Szampana” to niecodzienne przedsięwzięcie – trzyma on w domu żywą świnkę w wannie, która niestety ma pójść pod nóż. Stąd właśnie ma pochodzić pytanie „A gdybym chciał cię zjeść, to co byś powiedziała?” skierowane do zwierzęcia. Ta groteskowa wizja, typowa dla surrealistycznego humoru zespołu, dodaje tekstowi absurdu i dystansu do szarej rzeczywistości schyłku PRL.

Jednakże sam autor tekstu, Wojciech Płocharski, wskazuje na zupełnie inne źródło inspiracji. Wyznał, że tekst powstał jako jego osobista refleksja po incydencie, kiedy to flirtował jednocześnie z trzema dziewczynami, a te niespodziewanie spotkały się u niego w akademiku, demaskując jego podwójne życie. Ta anegdota nadaje „zjedzeniu” i „ugryzieniu” wymiar metaforyczny – jako symbolu konsumpcji emocjonalnej, pożądania, ale i konsekwencji podwójnej gry.

Dalsze zwrotki wprowadzają kolejne fantazje i role. „A gdybym był krogulcem? To co byś powiedziała? I gdybym przyszedł z teczką? Do łóżka i Twego ciała?” – krogulec jako drapieżnik, symbolizuje tu może niebezpieczeństwo lub nagłe, nieprzewidywalne wtargnięcie. „Teczka” natomiast to rekwizyt, który w tamtych czasach mógł kojarzyć się zarówno z urzędniczą opresją, jak i z czymś bardziej intymnym, ukrytym.

Kolejna figura, „młotkowy w fabryce z młotkiem szalał” nawiązuje do robotniczego, PRL-owskiego krajobrazu, być może podkreślając kontrast między prozą życia a ukrytymi pragnieniami. Reakcja na tę postać jest już inna – zamiast zalotnego „chciałabym, chciała”, pojawia się „drżałabym, drżała…”, co sugeruje mieszankę strachu, fascynacji lub uległości wobec surowej siły. Ten motyw idealnie wpasowuje się w interpretację Olka Klepacza o robotniku kuźni, łącząc jego oficjalne życie z ukrytym „Klubem Wesołego Szampana” i jego zwierzęcym mieszkańcem.

Ostatnia zwrotka, „A gdybym musiał odejść z teczką od Twego ciała? Uciekać do robala. To co byś powiedziała?”, wprowadza element ucieczki, rezygnacji i porażki. Konieczność „uciekania do robala” to metafora upadku, degradacji, powrotu do czegoś prymitywnego, niechcianego. Odpowiedzią jest wtedy już tylko żal: „Żałowałabym…”, co zamyka piosenkę nutą smutku, a może i wyrzutów sumienia za utraconą możliwość, niezrealizowane fantazje czy konsekwencje wcześniejszych wyborów.

„Klub Wesołego Szampana” to utwór, który doskonale oddaje ducha lat 80. – okresu, w którym muzyka często stanowiła „ironiczną ucieczkę od rzeczywistości”, a groteska i absurd były świadomym wyborem artystycznym. Zespół, który początkowo nagrywał na pożyczonym sprzęcie i dziecięcym syntezatorze Casio, stworzył piosenkę, która dzięki chwytliwej melodii, tanecznemu rytmowi i absurdalnemu humorowi zyskała status kultowego przeboju. Gościnny udział Małgorzaty Pieńkowskiej w refrenie stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych elementów polskiego popu końcówki dekady, a sama piosenka, dzięki swojej wieloznacznym, osobistym i zarazem surrealistycznym obrazom, pozostaje obiektem fascynacji i różnorodnych interpretacji do dziś.