Utwór „Champion Sound” autorstwa Formacji Firma, w którym główne role odgrywają Popek, Sokół i Hijack Hood, stanowi bezkompromisową deklarację siły i odporności artystów w obliczu krytyki i zazdrości. Piosenka, której oficjalny klip pojawił się na YouTube w październiku 2010 roku, była zapowiedzią nowej płyty Firmy. Jej teksty to bezpośrednia odpowiedź na wszechobecnych w internecie „hejterów” i „malkontentów”, którzy, zdaniem raperów, nakręcają im tylko „interes”.

Popek rozpoczyna utwór od ostrego zwrócenia się do hejterów, przewidując ich szok na wieść o jego współpracy z Sokołem. Podkreśla, że ich krytyka, napędzana zawiścią i zazdrością, jest dla niego jedynie paliwem. Wyraźnie daje do zrozumienia, że zna ich ukryte motywy – chowają się „pod fałszywą maską”, a jego sukces jest ich „porażką”. Popek bez ogródek celebruje własne osiągnięcia, wskazując, że mimo ich nienawiści, on „wspina się do góry” i dobrze mu idzie, zarabiając „grubo”, podczas gdy hejterzy „klepią biedę”. Jego linia o „rodzinie policyjnych dziwek” świadczy o bezpardonowym stylu i totalnym braku respektu dla osób próbujących umniejszyć jego twórczość. To bezpośrednie uderzenie w hipokryzję i frustrację, która często towarzyszy internetowej krytyce.

Sokół kontynuuje tę narrację, serdecznie żegnając hejterów, antyfanów i „jebanych malkontentów”. Z przewrotnym cynizmem stwierdza, że „jebani hejterzy to najlepsza promocja”, co sugeruje, że ich negatywne uwagi paradoksalnie zwiększają zainteresowanie twórczością. Podkreśla również trudność i poświęcenie, jakie wiążą się z ich drogą artystyczną, pytając, kto z ochotników chciałby „ponieść nasz krzyż” czy „pobyć mną rok”. To wyraźne odróżnienie własnej, autentycznej rzeczywistości od iluzji, w której żyją internetowi krytycy. Sokół odrzuca świat internetowych forów, wzywając do samorefleksji i konfrontacji z własnymi problemami, zamiast rozsiewania zamętu w sieci.

Refren, śpiewany przez Hijacka, stanowi centralny punkt utworu i jego tytułową frazę: „this is my champion sound / my champion sound”. Podkreśla poczucie niedocenienia – „i'm so so so under rated” – i przypisuje nienawiść zazdrości. Jest to hymn na cześć ich muzyki i przesłania, które, mimo braku komercyjnej propagandy i początkowego niedocenienia, jest silne i prawdziwe.

W swojej części Hijack, przechodząc na język angielski, umacnia ten przekaz. Mówi o tym, że nie poszli w stronę komercji, a mimo to ich przesłanie stało się „universal”, ponieważ zachowali autentyczność – „we kept it real, and went universal”. Jest to ważny element ich credo, podkreślający, że sukces osiągnęli dzięki wierności sobie, a nie podążaniu za trendami. Ostatnie zwrotki ponownie cementują to przesłanie: Popek z dumą mówi o swoim sprzęcie i hardcorowym rapie, a Hijack wznosi „środkowy palec w powietrze” na znak pozdrowienia dla krytyków, zapewniając, że niezależnie od opinii, „it still be on top”. To ostateczna deklaracja niezłomności i pewności siebie, potwierdzająca, że ich „champion sound” przetrwa, a oni sami będą triumfować nad nieprzychylnymi głosami.

Całość utworu to manifestacja artystycznej niezależności i odporności na negatywne opinie. Popek, Sokół i Hijack, każdy na swój sposób, przedstawiają spójny obraz artystów, którzy są pewni swojej wartości, swojej muzyki i swojej drogi, a krytykę traktują jako nieodłączny element sukcesu i jednocześnie jego wzmocnienie.